Het was verdraaid fijn weer vanmorgen om te wandelen. De viervoeters hadden er zin in en ik ook. Stukje lopen, beetje lummelen, her en der wat graven, het water in: leve het goede hondenleven! 🙂 Ik zat op mijn gemak te genieten van een Izzy die de tunnel naar China aan het voorbereiden was, terwijl Juda om me heen rondsnuffelde. Wat een heerlijk begin van de dag. De hondentrainers zag ik terugrijden van hun zaterdagochtendtraining. De hele ‘achtertuin’ was van mij. Dacht ik. Als je al zolang in hetzelfde gebied loopt, kom je vaak dezelfde mensen tegen. Inclusief de louche figuren waarvan je weet dat het niet helemaal pluis is en dat je maar beter richting auto kunt gaan. Je krijgt er een neus voor en weet wanneer je op je hoede moet zijn.

Ik had de auto zien komen en ook zien gaan. Mijn onderbuikgevoel gaf een seintje. ‘Kenmerken auto onthouden’ – automatisch sloeg ik dat op. Echter, ik had niet gemerkt dat de auto iets verder was gestopt. Waarschijnlijk bijtijds de motor afgezet en laten uitrollen. Zodat ik niks in de gaten zou hebben. Geen deur gehoord. Terwijl ik in het gras zit, zie ik Izzy stilstaan en met zeer alerte blik kijken. Wat maakt dat ook ik alert ben, want het is haar ‘dit-klopt-niet-blik’. Ik draai me om en kijk pontificaal aan tegen een vent in adamskostuum die flink met zichzelf in de weer is met zijn gezicht naar mij toe. Op een meter of twintig afstand.
Whhhaaaaahhhhh!! Wat krijgen we nou?! En dat op de vroege ochtend!

Spullen gepakt, honden bij me geroepen en rustig richting mijn karretje gelopen. Waarbij ik blij was dat ik halverwege een jogger tegenkwam, want er was verder niemand. Even met de jogger gesproken die de politie heeft gebeld. Die er relatief snel was, maar helaas was de bloterik al gevlogen.
DSC09411DSC09425 DSC09444 DSC09454 DSC09457 DSC09464Mocht het me weer gebeuren, dan laat ik de honden hun gang gaan…. zij weten vast wel raad met zulke gasten en hun spannende dingen….