Hij doet het weer

Na een paar tamme dagen doet ie het eindelijk weer: lekker baggeren!
En z’n bak leeg eten.
Bovendien begint hij door te krijgen wat de status van ‘enig kind zijn’ inhoudt: veel met de baas mee en leuke dingen doen!
Kortom: verwende hond 🙂

Blad

Het wordt tijd om weer met de camera op stap te gaan, ik heb er zin in!
De bomen verliezen nu in rap tempo hun blad, nog even en ook alle kleur verdwijnt. Een beetje zon mag er wel bij, maar daar ziet het er jammer genoeg nog niet naar uit. Ach, wie weet krijgen we een heerlijke winter!

Een goed gesprek

We hebben vanmorgen een goed gesprek gehad, Juda en ik.
Zo’n intiem onderonsje van baas-tot-hond.
Waarbij het was alsof hij in mijn ziel keek en ik in de zijne.
Ik heb hem gezegd dat het goed is om verdriet te hebben, en dat het fijn is om samen Izzy gekend te hebben.
Maar dat ik ook heel erg zijn kwispel mis.
Z’n blije zwiepstaart.
Dat we het nu samen moeten doen.
En dat ik het heel fijn vind om met hem op stap te gaan zoals naar het bos gaan.
Of naar het tuincentrum (wat hij erg leuk vond).
Dat ik hem zo graag zie waggelen met dat zalige knuffelige schommellijf van hem.
Omdat ik daar zo blij van word.
Zo gezegd, zo gedaan.
En hoewel je de kwispel er nog niet vanaf ziet, hij pompidomde er vrolijk op los 🙂

Na ons rondje heb ik Izzy haar slaapplek weggehaald.
Juda ging heerlijk buiten liggen.
Vertrouwd beeld.
Hij zit al minder aan me vastgeplakt en doet meer zijn eigen ding.
Goed teken!

Thursday Challenge – Signs

Tags

Thursday Challenge

Thursday Challenge: “SIGNS” (Interesting, Funny, Confusing,…)

Weer thuis

Het gemis van Izzy is echt vreselijk.
Ze was er altijd, en nadrukkelijk.
Ze heeft een periode gehad waarop ze iedere nacht tegen een uur of twee blafte.
Luid en duidelijk.
Ik werd er kriegel van.
Ze kwam niet uit zichzelf naar boven, maar wenste gehaald te worden.
De trut.

Ze is weer thuis en dat voelt raar en ook goed.
Geen sjieke urn met hondenpootjes (ze zou in staat zijn die verontwaardigd eigenhandig van de kast te mieteren).
Gewoon in een simpele kartonnen strooikoker.
Ik hoor haar bijna denken: ‘kan ermee door, weinig keus, ’t is niet anders.’

Op een stralende dag nemen we haar mee en laten we haar vrij in het veld.
En vieren we haar leven.
Op haar favoriete plekken.
Daar waar ze zo genoot met die zalige blije snuit en kwispel van d’r.
Waar de hazen en reeën lopen, waar de muizen zijn, en waar de ganzen vlucht na vlucht in formatie overvliegen.
(zoals vanmorgen op weg toen ik haar ging halen, heel bijzonder weer)
En bij het watertje dat ze maar al te graag over stak (en wat niet mocht vanwege de reeën, toch doen 😉 ).
Ze had dik de pest erin dat ze in mijn nieuwe karretje niet meer naast me mocht zitten.
Toch elke keer weer proberen 😎
Vanochtend zat ze als vanouds naast me, ik tikte d’r op d’r kop -zoals ik zo vaak deed- en zei: ‘dag lief meisje! we gaan gaan huis!’
In een klein geschenkdoosje heb ik een pluk haar gedaan, van haar kraag die nu weer zo mooi vol en zacht werd met de winter in aantocht.
Met een heel klein beetje van haar zelf.

Ze zit zo diep in mij, we zijn zo verweven geraakt met elkaar.
Onafhankelijk en onvoorwaardelijk trouw, o zo lief en o zo bitcherig, beschermend, karaktervol, temperamentvol.
Ik ben zo blij dat ze juist bij ons haar plek heeft kunnen vinden.
Haar heb kunnen geven wat ze nodig had.
En overal waar ik ga, gaat ze met me mee.

Op het laatst bij de da (dierenarts) draaide ze haar kop steeds verder van me weg.
Ik mocht haar niet meer aanraken.
Ze was klaar om los te laten.
Autonoom in alles.
Zelfs in de laatste ogenblikken.
Het is goed zo.
Echt goed.

En nu Juda weer op de rit zien te krijgen.
Die feilloos mijn emoties oppikt.
Hij slaapt veel en sjokt sloom mee, behalve in het bos; daar gaan we nu ook dagelijks naar toe.
Hij vindt het leuk om andere honden en mensen te zien.
Dus die plekken zoeken we op.
Ik wil hem graag weer zien kwispelen…

De draad weer oppakken

Gisteren ben ik met Juda naar de plas geweest, lekker uitwaaien.
Het was voor hem wat onwennig om nu zelf de konijnenholen te moeten inspecteren…
Izzy was de konijnenjager: daar waar zij ging, moest het wel leuk zijn 🙂
En dan even het water in, het strandje op Morgen ga ik haar halen.
Gistermiddag is ze gecremeerd, en wel op de tijd waarop madam altijd ‘Uit!’ wenste te gaan.
Alsof ze ook nog hier d’r poot in heeft gehad…
Ik liep bewust op dat moment met Juda op onze uitlaatstek.
De zon brak door en gaf het landschap een prachtige herfstgloed.
Een werkelijk schitterende grote formatie ganzen vloog over.
Waarschijnlijk strooi ik haar daar uit.
Waar ze altijd naar hartelust heeft kunnen struinen.
Izzy hoort niet in een potje op de kast.
Maar voorlopig moet ze het daar maar even mee doen…

We pakken langzaam de draad weer op en hervinden ons ritme van routine én leuke dingen doen.
Straks mag Juda mee naar het tuincentrum, helemaal nieuw voor hem.
Ik hoop dat ie niet voortdurend gaat lopen markeren… 😉

Rondje bos

Ons rondje bos vanmorgen.
We konden niet zo goed op gang komen, Juda en ik.
Alsof we beiden wat met onze ziel onder de armen/poten liepen.
Eerst moest er even op de zandhoop sporen achter gelaten worden:
Juda is een echte ‘mensenhond’ en vindt aandacht altijd heerlijk… De ijsbaan ligt al klaar… en tot mijn stomme verbazing zie ik dat de magnifieke eik omver ligt!Stokkenpret!Zoals altijd kiest Juda het pad waar we donderdag nog met ons drieën liepen en ik languit zwammetjes lag te kieken zoals deze sierlijke geweizwammetjes en tussendoor nog even een plaatje van Izzy maakte, niet wetende dat dit de allerlaatste foto van haar zou zijn….Het is één lange film vol dierbare herinneringen aan haar in mijn hoofd.

En toen

Tags

roodborstje

… zag ik hoe vanaf de schutting twee kraaloogjes me aan zaten te kijken.
Het bleef een hele poos zitten voordat het wat zaadjes kwam eten.
Het voelde troostvol en bijzonder.
Ik werd er warm van.
Straks ga ik met Juda naar z’n favoriete bos.
Hij geniet daar altijd erg van en ik daardoor weer van hem.
Maak er een mooie dag van!

En dan is het stil

Zo akelig leeg en oorverdovend stil in huis.
Ik kan er niet toekomen om de deur naar de gang dicht te doen: Izzy lag altijd bij de voordeur.
Wakend over ons.
Elk moment hoop ik dat ze binnenkomt met d’r eeuwig blije kwispel en lief smoeltje.
Met d’r soms drammerige kef van ‘ik-moet-NU!-uit’.
Mijn bitch, mijn o zo trotse en autonome meis.
Het is zo onwerkelijk en onwezenlijk.
Wat was ik blij met haar en wat was en ben ik trots op haar!
En wat heb ik haar soms vervloekt, ook dat 😉
Het eerste half jaar heeft ze praktisch m’n hele meubilair gesloopt.
Menig hond liep graag een blokje voor d’r om…
Want ze was allesbehalve een allemansvriend.
De pijn van het gemis is vreselijk, ik kan er eigenlijk geen woorden aan geven…

Dank voor jullie lieve reacties, zo waardevol om te lezen!

Dag allerliefste Izzy

En zo ineens is ze er niet meer…
Ik ben helemaal stuk en kan het nog niet eens echt bevatten.
Er is een gat in mijn hart geslagen.

Ze was de laatste dagen niet zo fit, niet willen eten en ’s nachts erg onrustig. Vannacht mopperde ik nog op haar omdat ze voor de zoveelste keer naar buiten wilde en toch ook weer niet.
Gisteren zag ik dat ze niet kon ‘vlaggen’ en dat ze door haar linkervoorpoot zakte.
Vanochtend stond ze op uit d’r mand en zakte vrijwel direct in elkaar.
Ze kon niet meer lopen, alleen nog wankelen.
Toen wist ik onmiddellijk dat er iets heel erg fout zat.
Er was eigenlijk geen andere keus dan haar te laten gaan.
Ze heeft tot op de laatste dag genoten van haar vrijheid.
En vooral ook van de muizenjacht.
Maar wat is het leeg en moeilijk en vooral zo onwerkelijk…

Dag allerliefst meisje van me, dag heerlijke pretbek, dag lieve gekke Spanjola….
Het was met jou niet altijd even gemakkelijk, ik heb echter zoveel van jou geleerd waar ik je heel erg dankbaar voor ben.
Ondanks twaalf heerlijke jaren met jou voelt het toch als te kort meisje, echt te kort.
Je vroeg zo weinig, en je gaf zo ontzettend veel.
Dank je wel voor de geweldige tijd met vele avonturen die we hebben gehad!
Wat ga ik je verschrikkelijk missen, lieve lieve Izzebizz… ♥