Zo akelig leeg en oorverdovend stil in huis.
Ik kan er niet toekomen om de deur naar de gang dicht te doen: Izzy lag altijd bij de voordeur.
Wakend over ons.
Elk moment hoop ik dat ze binnenkomt met d’r eeuwig blije kwispel en lief smoeltje.
Met d’r soms drammerige kef van ‘ik-moet-NU!-uit’.
Mijn bitch, mijn o zo trotse en autonome meis.
Het is zo onwerkelijk en onwezenlijk.
Wat was ik blij met haar en wat was en ben ik trots op haar!
En wat heb ik haar soms vervloekt, ook dat 😉
Het eerste half jaar heeft ze praktisch m’n hele meubilair gesloopt.
Menig hond liep graag een blokje voor d’r om…
Want ze was allesbehalve een allemansvriend.
De pijn van het gemis is vreselijk, ik kan er eigenlijk geen woorden aan geven…

Dank voor jullie lieve reacties, zo waardevol om te lezen!

dsc04717b

DSC08036a