Weer thuis

Het gemis van Izzy is echt vreselijk.
Ze was er altijd, en nadrukkelijk.
Ze heeft een periode gehad waarop ze iedere nacht tegen een uur of twee blafte.
Luid en duidelijk.
Ik werd er kriegel van.
Ze kwam niet uit zichzelf naar boven, maar wenste gehaald te worden.
De trut.

Ze is weer thuis en dat voelt raar en ook goed.
Geen sjieke urn met hondenpootjes (ze zou in staat zijn die verontwaardigd eigenhandig van de kast te mieteren).
Gewoon in een simpele kartonnen strooikoker.
Ik hoor haar bijna denken: ‘kan ermee door, weinig keus, ’t is niet anders.’

Op een stralende dag nemen we haar mee en laten we haar vrij in het veld.
En vieren we haar leven.
Op haar favoriete plekken.
Daar waar ze zo genoot met die zalige blije snuit en kwispel van d’r.
Waar de hazen en reeën lopen, waar de muizen zijn, en waar de ganzen vlucht na vlucht in formatie overvliegen.
(zoals vanmorgen op weg toen ik haar ging halen, heel bijzonder weer)
En bij het watertje dat ze maar al te graag over stak (en wat niet mocht vanwege de reeën, toch doen 😉 ).
Ze had dik de pest erin dat ze in mijn nieuwe karretje niet meer naast me mocht zitten.
Toch elke keer weer proberen 😎
Vanochtend zat ze als vanouds naast me, ik tikte d’r op d’r kop -zoals ik zo vaak deed- en zei: ‘dag lief meisje! we gaan gaan huis!’
In een klein geschenkdoosje heb ik een pluk haar gedaan, van haar kraag die nu weer zo mooi vol en zacht werd met de winter in aantocht.
Met een heel klein beetje van haar zelf.

Ze zit zo diep in mij, we zijn zo verweven geraakt met elkaar.
Onafhankelijk en onvoorwaardelijk trouw, o zo lief en o zo bitcherig, beschermend, karaktervol, temperamentvol.
Ik ben zo blij dat ze juist bij ons haar plek heeft kunnen vinden.
Haar heb kunnen geven wat ze nodig had.
En overal waar ik ga, gaat ze met me mee.

Op het laatst bij de da (dierenarts) draaide ze haar kop steeds verder van me weg.
Ik mocht haar niet meer aanraken.
Ze was klaar om los te laten.
Autonoom in alles.
Zelfs in de laatste ogenblikken.
Het is goed zo.
Echt goed.

En nu Juda weer op de rit zien te krijgen.
Die feilloos mijn emoties oppikt.
Hij slaapt veel en sjokt sloom mee, behalve in het bos; daar gaan we nu ook dagelijks naar toe.
Hij vindt het leuk om andere honden en mensen te zien.
Dus die plekken zoeken we op.
Ik wil hem graag weer zien kwispelen…