We hebben vanmorgen een goed gesprek gehad, Juda en ik.
Zo’n intiem onderonsje van baas-tot-hond.
Waarbij het was alsof hij in mijn ziel keek en ik in de zijne.
Ik heb hem gezegd dat het goed is om verdriet te hebben, en dat het fijn is om samen Izzy gekend te hebben.
Maar dat ik ook heel erg zijn kwispel mis.
Z’n blije zwiepstaart.
Dat we het nu samen moeten doen.
En dat ik het heel fijn vind om met hem op stap te gaan zoals naar het bos gaan.
Of naar het tuincentrum (wat hij erg leuk vond).
Dat ik hem zo graag zie waggelen met dat zalige knuffelige schommellijf van hem.
Omdat ik daar zo blij van word.
Zo gezegd, zo gedaan.
En hoewel je de kwispel er nog niet vanaf ziet, hij pompidomde er vrolijk op los 🙂
DSC00616kDSC00618kDSC00628kDSC00649k
Na ons rondje heb ik Izzy haar slaapplek weggehaald.
Juda ging heerlijk buiten liggen.
Vertrouwd beeld.
Hij zit al minder aan me vastgeplakt en doet meer zijn eigen ding.
Goed teken!