Ze buitelen wat af

Gisteren heb ik mezelf getrakteerd op een ‘uurtje kieviten’:Of deze heeft maar één poot, of hij is flink gewond: hij hupte en hinkelde steeds op z’n ene poot. Beetje triest om te zien, maar het weerhield hem er niet van om er lustig op los te baltsen…Mannetje en wijfje zitten zo’n twintig meter uit elkaar, het wijfje slooft zich behoorlijk uit. Vervolgens lopen ze naar elkaar toe om in de lucht weer prachtige acrobatiek te vertonen, mooi mooi mooi!De kleine plevier dartelt er vrolijk tussendoor

Advertenties

Een warme deken

Vandaag heerlijk thuis wat aangerommeld.
De lijstjes laat ik links liggen.
Evenals de papierwinkel die op me afkomt.
Dat kan wachten tot morgen.
Vanochtend vroeg opgestaan, ik wilde de zon zien opkomen op ‘mijn’ stek.
Nevel hing over het veld.
In de verte reeën en hazen.
Mijn plek, mijn wandelplek, mijn plek om te helen.
De stilte was precies die stilte die ik nodig had.
Er wordt goed voor mij gezorgd, menig mens kan daar jaloers op zijn…
Het voelt als een warme deken om me heen; ik wentel me er met grote regelmaat maar al te graag voor een poosje in.
Het ontroert me en raakt me, hartverwarmend!
Dank jullie wel allemaal…

Ze verstoppen zich

… en ik kan ze geen ongelijk geven!
In het openbaar flaneren kunnen ze als de beste, maar voor de echte intimiteit zoeken ze toch een beschut plekje…
Tot nu toe heb ik weinig van het fraaie lenteweer meegekregen, maar de dag van morgen heb ik echt voor mezelf opgeëist.
Want ik ben wel dringend toe aan wat liggen in het gras…
Alleen met die zomertijd (moeten ze met onmiddellijke ingang verbieden) is het nog behoorlijk fris ’s morgens, brrr…

Alles zwijgt

“ Alles zwijgt, alles is rustig.”
Meister Eckhart

Thursday Challenge – Communication

Tags

Thursday Challenge

Thursday Challenge: “COMMUNICATION” (Telephone wires, Talking, Body Language, Sign Language,Signs,…)

De futen

Ik drink een kop koffie en dan trek ik er een poosje op uit.
Ik mis de futen, ben benieuwd of ze nog zo verliefd zijn op elkaar!

Dankbaar

Gisteren zag ik als een berg op tegen de lege dagen van vandaag en morgen. Ik was vroeg wakker. Bij het opstaan wist ik: ‘vandaag gaat een bijzondere dag worden. Waarom weet ik niet. Dat ontdek ik gaandeweg wel.’ En dat het een heel bijzondere dag werd…
Met de wensen van manlief als leidraad vaar ik steeds meer op mijn eigen kompas en intuïtie. Af en toe is het wat inschikken, van weerskanten. Ik ervaar echter heel wezenlijk dat er zoveel vertrouwen is in hoe alles gebeurt dat het me intens raakt. Het maakt me klein van diepe dankbaarheid. Want al heb je nog zo’n goede planning in je hoofd, de dingen leiden hun eigen leven en lopen altijd anders.
Ik huil.
Ik rouw.
Ik stel me open.
Ik kan aangeven wat ik nodig heb.
Ik ontvang.
Ik durf te ontvangen.
Ik durf mijn plek in te nemen.
Ik zie vol ontroering hoe de dingen naadloos ineen schuiven en op hun plaats vallen.
Alles klopt.
Je nabijheid is tastbaar als een warme deken om me heen.
Het voelt als heilige tijd, gewijde tijd.
Vol verwondering kijk ik ernaar.
Ik heb volop gejankt vandaag.
Omdat er wonderen gebeuren.
Nog één (bijna) ‘lege’ dag te gaan.

Zeg het met bomen

ik houd van bloemen
jij houdt van bloemen
wij houden van bloemen
ik houd niet van grafkransen
jij Goddank ook niet

ik houd van veldbloemen
jij houdt van veldbloemen
wij houden van veldbloemen
daarop moet je nog even wachten

ik houd van rozen
jij houdt van rozen
wij houden van rozen
ik ga jouw rozen op mijn verjaardag zo ontzettend missen

ik houd van klaprozen
jij houdt van klaprozen
wij houden van klaprozen
ik wil je bedelven onder klaprozen

ik houd van hortensia’s
jij houdt beslist niet van hortensia’s
dus worden het geen hortensia’s
wel/niet bespreekbaar

ik houd niet van tuinieren
jij houdt van tuinieren
we moeten een compromis sluiten
ik ga mijn best voor je doen

ik houd van bomen
jij houdt van bomen
wij houden van bomen
er staat een prachtige dennenboom op je te wachten

ik houd niet zo van de (felle) zon
jij houdt van de zon
terwijl de zon jouw rustplaats verwarmt
neem ik plaats in de schaduw van de boom

p.s.: het schilderij is door manlief gemaakt

Parkeren

Het is een lange aanloop naar vrijdag toe.
Er hoeft niet zo heel veel meer te gebeuren voor de uitvaart. Mijn grote eettafel ligt vol met lijstjes. Ik ben zo bang om te vergeten wat belangrijk is, of dat ik zal vergeten mee te brengen wat wel mee moet. En zo tolt het in mijn hoofd door. Voor het gemak stap ik ’s morgens steeds maar weer in dezelfde broek, hetzelfde vestje en dezelfde schoenen. Daar hoef ik dan in ieder geval niet over na te denken. Aan een knipbeurt was ik toch al dringend toe, streept ‘kapper’ weg. Dat scheelt weer een ‘moeten’. Het is dubbel om zoveel tijd te hebben: enerzijds levert het minder druk op voor de regeldingen en dat is fijn, omdat we als families ver uit elkaar wonen. Er wordt heel wat afgereisd, gebeld, gemaild etc. Anderzijds voel ik mijn spanning naar vrijdag toenemen. Ik vind het per dag moeilijker en zwaarder worden. Vanmorgen was ik al tijdig op de begraafplaats, een uurtje eerder dan afgesproken. De bloesem bloeit uitbundig. Ik voel afstand, alsof het me niet mag raken. Ingebouwde bescherming.
Ik duik met mijn neus in het nog wat vochtige gras, kijkend naar de mosjes
Deze tijd in de vroege ochtend is even van mij.
Voor mij alleen.
Weldadige tijd, stille tijd, bijna heilige tijd.
Met de uitvaartleidster ga ik naar de plek waar manlief zijn laatste rustplaats zal hebben. Hij heeft overigens de primeur: sinds kort mag er weer worden begraven op de prachtige oude begraafplaats. Het past zo helemaal in het natuurlijke verloop van de dingen die gebeuren. Ik vind het confronterend om te zien dat het kader al is aangebracht. Het voelt onwerkelijk, ongrijpbaar, bijna bizar. Ik laat het op me inwerken. Zo groei ik elke dag in stappen naar dat laatste afscheid toe.
Regelmatig zet ik mezelf in de wacht, pik ik tussendoor her en der mijn parkeermomenten. Voor nu zet ik mijn hoofd in de parkeerstand.
Ik zit vast op een vervelend level van het snoepjesspel.
Mooi klusje voor vanavond.

De anemonen

Toch nog even heerlijk kunnen ‘luchten’ tussen de anemonen…