Verwendag

Naar Lauwersoog.
En dat het heerlijk was…!

Advertenties

Uit de oude doos

Zo ging dat in 2005… heerlijk stel was het!

Voorbij en klaar

‘Ik heb eens geschreven dat ik jouw leven wilde lezen tot en met de laatste bladzijde. Nu heb ik je leven ten einde gelezen. Er is zo’n merkwaardige vreugde in me, om alles, zoals het gekomen is en zoals het zeker goed moet zijn, anders kan er niet deze kracht en vreugde en zekerheid in me zijn.’
Etty Hillesum

Voor de laatste keer eet ik mijn boterham op het grote balkon. En bedank de mensen van de zorg voor de fijne samenwerking en de prettige manier van communiceren: hen was werkelijk niets teveel.
Het is klaar: ik heb de sleutels van de flat van manlief ingeleverd.
Definitief de deur achter me dicht-
getrokken. Meditatief heb ik jouw onze laatste sporen weggeveegd.
Het voelt echter alsof ik een heel leven heb uitgewist…
Ik had het niet vol kunnen houden zonder de vele warme dekens om me heen:
* jullie bemoedigende en lieve berichtjes
* jullie mails, kaarten, fijne post
* de hulp van vriendendiensten
* de rondjes bos en middagloopjes
* de fijne contacten die zijn gegroeid
* de vele koppen koffie
* de glazen wijn
* en de heel speciale knuffels van Olivier die als geen ander kan troosten (en héél erg verliefd kan kijken… ♥ )

Echt voorbij is het natuurlijk niet.
Er is ontzettend veel uitzoekwerk te doen, maar dat kan thuis.
Voor nu is het stil en leeg.
Ik laat de dingen maar gewoon gebeuren.
Alles heeft zijn eigen ritme en tijd.
Het nieuwe spoor wordt vanzelf wel duidelijk, dat vertrouwen is aanwezig.

Uit de grond van mijn hart: dank jullie wel…

Ode aan Juda

Vandaag zou je twaalf jaar geworden zijn.
Ik had gehoopt op nog een heerlijke lente samen, maar dat zat er niet meer in, mannetje. Het is goed zo: ik heb er echt vrede mee en kijk met grote dankbaarheid terug op alles wat is geweest. Vol warmte blader ik door de vele foto’s van jou en Izzy. Het is wel heel veel gemis in korte tijd. Ik mis je knuffelvacht, die zalige brede kop van je, je heerlijke zuchten van genoegen en alles was goed… als je maar bij mij in de buurt kon zijn! En soms hoor ik mezelf keihard lachen als ik denk aan bepaalde momenten.
Zoals die ene keer dat jij op jouw manier aan het baggeren was, verstopt in de berm aan het water. Vriendin I. en ik zagen het echtpaar aankomen: op en top stijlvol gekleed en dan bedoel ik ook echt geklééd… op z’n dure Burberry’s. I* en staken er wel erg schril bij af in onze afgedragen hondenoutfit…
Ik kneep hem als de ziekte: als ik je zou roepen had je direct door dat er ‘wat’ was en zou je eerst es goed om je heenkijken waarom ik je riep. En mensenhond als je was, zou je héél blij pompidompidommend en schuddestaartend alvast ‘het mensvolk’ tegemoet gaan. Dat leek me in dit geval op z’n minst niet gewenst… En dus bad ik keihard in stilte dat je gewoon lekker doorging met graven en baggeren, dat je niks zou merken en vooral dat ‘de chic’ rechtdoor zou lopen en niet de brug over zou gaan richting ons.
Dat soort dingen moet je op die momenten écht niet doen of denken.
Want dat is werkelijk alle goden verzoeken.
Natuurlijk kwamen ze onze kant op.
Natuurlijk moesten ze de bocht om en de brug over.
Natuurlijk besloot jij net op dat moment om op je allersmerigst uit het water te komen.
Zoals een echte Golden retriever betaamt.
Om je vervolgens goed uit te gaan schudden, terwijl de dure Burberry’s geheel in Britse stijl langs wandelden.
Onbetaalbaar was het…………………… 🙂
Vriendin I. en ik kunnen er nog vreselijk om lachen als we het daarover hebben!

Tijd ontbreekt om selectief foto’s te kiezen, maar het is vast wel duidelijk dat je een heerlijk volwaardig hondenleven hebt gehad!
Lieve lieve Juda… mijn o zo geweldige Bommel met een gouden karakter ♥

Ik heb genoten van je overgave
die onvoorwaardelijk was.
De onafscheidelijke drang
om naast me te zijn.
De nimmer aflatende vreugde
bij het weerzien.
Jouw karakter en kracht.
We spraken niet met elkaar
maar communiceerden.
Jij leefde jouw leven
zoveel meer intenser.
Maar helaas ook zoveel korter.
Jouw blik, mijn blik,
meer was niet nodig.
Je was er altijd voor mij…
mijn hond.

Zwijmelen op zaterdag

Voor meer Zwijmelen op zaterdag: kijk es bij Marja

Thursday Challenge – Expensive

Thursday Challenge: EXPENSIVE (Gold, Jewels, Luxuries, Things Looking Expensive,…)

De koeien

Ik word altijd zo blij van koeien in de wei.
In het mystiek zachte ochtendlicht vanmorgen…

Zonsopkomst

Gisteren had ik best een pittige dag: flink koortsig bladiebladiebla. Een wiebeldag. Ik heb mezelf als zielig vaatdoekje opgevouwen op de bank, diep verstopt onder een zachte deken. Gordijnen dicht, water en paracetamol binnen handbereik. Toch nog aan het eind van de dag een gezonde maaltijd gemaakt: zin of geen zin, goed eten moet.
Vanochtend om half zes was de energievoorraad weer voldoende aangevuld: eruit!, ik wilde de zon zien opkomen.
Mijn huis vult zich met dozen vol administratie en andere persoonlijke dingen die uitgezocht moeten worden. De lege kamer boven heb ik omgeturnd tot ‘uitzoekplek’. De woonkamer wordt stukje bij beetje weer van mezelf nu ik zo goed als alles naar boven heb gesjouwd. Zo langzamerhand wordt me wel duidelijk wat ik met een aantal dingen moet doen: dat soort aarzelingen lossen zich vanzelf op als ik het de tijd geef, merk ik.

Zonsopkomst:
De ‘soepgans’ van M. was ook bijtijds wakker…

Wat een luxe…

… om ’s morgens bijtijds gehaald te worden voor een heerlijke wandeling in het bos!
Geen zondagse of paasdrukte, niemand te zien of te horen.
Gewoon heerlijk wandelen in de stilte, luisterend naar de vogels, het geklop van de specht en genieten van de rust.
Uiteraard in gezelschap van Olivier ♥
We hebben een prachtige route gelopen met mooie doorkijkjes op de velden:
Heel bijzonder om te zien hoe een kunstenaar zijn werkplaats heeft midden in de natuur:
En deze windhond zou ik maar wat graag in mijn tuin willen…Het voelt als een echte verwendag… wat een bofkont ben ik toch, he?!

De lente opsnuiven

Vanochtend heerlijk een uurtje de lente opgesnoven!
Liggen in het natte gras: altijd weer een goede manier van contact maken met mijn zelf. En zo liggend in het gras voel ik me een spelend kind, helemaal in mijn element.
(ik had gisteren dus heus die broek nog niet hoeven wassen…)
Het licht was nog zacht en de kleuren teer… zielevoedsel: