En dat het een enerverende week is geweest…
Zondagavond besloot ik dat ik genoeg had van het grote zwarte gat dat me aan zat te gapen en steeds dichterbij kwam. Daar moest echt iets aan veranderen. Ik bedacht dat ik het nu wel aandurfde om uit te kijken naar een andere hond: mijn hart bleek groot genoeg voor weer een nieuwe liefde in mijn leven. Geen pup dus; er zijn zoveel honden -én katten én én én…- die wachten op een nieuwe toekomst, een warme mand, zeker nu de vakantietijd weer in aantocht is… Zodoende bracht ik maandag een bezoek aan het asiel. Ik had iets heel anders in gedachten, en kwam thuis met Boaz. Ik had geen betere keus kunnen maken, we lijken voor elkaar gemaakt. En ik heb er nog geen seconde spijt van gehad. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat hij hier nog maar een aantal dagen woont. Het is roerend om te zien dat het aan zijn buik vastgeplakte staartje inmiddels er bijna af valt van het vele gekwispel… daar werken we dan ook hard aan, mét resultaat!
Vanochtend hebben we een heerlijke wandeling gemaakt met Nandia en haar baasje door het prachtige Drentse landschap, langs vennetjes en over leuke bospaden. Ik kan merken dat ik het niet meer gewend ben om wat kilometers te maken… 🙂 Het was fantastisch wandelweer en Boaz heeft bijna de hele wandeling -ruim zeven kilometer- los gelopen. Hij blijft keurig op het pad en genoot met volle teugen. Net als de rest van de roedel…. Daarna hebben we een poos op terras gezeten voor een kop koffie en een broodje gegeten: een mooie terrastraining voor het kereltje!
Bij thuiskomst duurde het maar even of hij was onder zeil…
Wat heb ik weer ontzettend geboft.
En eigenlijk hij ook wel…
