Schoonheid

Het gaat erom dat je in alles de schoonheid kunt ervaren – Happinez

De futen-familie

Regelmatig zie ik het o zo mooie ijsvogeltje over het water scheren om plotseling met een snavel vol vis boven te komen duiken… Tsja, vooralsnog kan ik daar niet tegenaan kieken.
Doe dan maar de futen, die hebben een veel rustiger tempo…
Het is ieder jaar hetzelfde ritueel: voor het lieve vaderland weg vol trots baltsen en paren waar je met je neus bovenop staat.
Om vervolgens een aantal weken later met Grote Blijdschap hun babyshower te geven.
De futen, het verveelt nooit:

Zwijmelen op zaterdag

Voor meer Zwijmelen op zaterdag: kijk es bij Marja
Mijn ‘kracht-muziek’ van de afgelopen maanden…

Een uurtje wandelen

‘Kom’, zei ik vanochtend bijtijds tegen Boaz, ‘we gaan fijn een uurtje wandelen!’
Het ventje voegt zich al aardig in het ritme, want hij vond zeven uur rijkelijk aan de late kant.
Ja duh… ik moet eerst wel koffie en een beetje wakker worden!
Zeker na een ietwat rumoerige nacht, want het is TT-week.
Hij ging alvast bij de deur liggen wachten…
Wat een verrassing om ’s morgens vroeg al lieve vrienden te ontmoeten die net terug waren van vakantie, heerlijk om snel even bij te kletsen!
De mannen begroeten elkaar als Echte Mannen:
We lopen verder en komen C. met haar hulphond tegen, die haar hond de ruimte en vrijheid geeft om naast haar taken als hulphond ook gewoon ‘hond’ te mogen zijn. Het tuig -‘Niet Aaien, Hulphond’-gaat af, waarop ik haar mag knuffelen en het duurt maar even of die twee hebben de grootste pret:
Boaz pikt het speeltje… en is ontzettend snel en wendbaar! Wat een plezier om naar te kijken!Wij kletsen gezellig en de honden vermaken zich uitstekend.
C. gaat verder met haar route terwijl Boaz en ik voor het bos kiezen:
Het ventje houdt van doorstappen 🙂
Op het fietspad is hij me te snel af… paardenpoep! Waarop Boaz zichzelf trakteert op een allerzaligste rugmassage… En stiekem moet ik erg lachen, want ik zie hem steeds meer Hond worden…
Inmiddels zijn we al ruim twee uur onderweg en heb ik trek in mijn boterham-appeltje. Ik plof in het gras neer en Boaz zoekt zijn eigen ontbijt… op muizenjacht!
Zo langzamerhand komen de muizenissen in mijn hoofd tot rust, ik voel weer ruimte, opening en verbinding.
Ik had de dag niet beter kunnen beginnen…

Thursday Challenge – Soft

Thursday Challenge: SOFT (Soft Light, Soft Things,…)

Conflict

Al dagen woedt er een innerlijk conflict.
Waar ik niet goed uit kom.
Het gaat gepaard met gevoelens van weerloos zijn, vooral ook van machteloosheid. Alsof iets van me afgepakt wordt.
Ik kom tot niks, terwijl er een berg werk te doen is.
En wat me nog het meest frustreert: ik kan het voor mezelf niet duiden.
Graag zie ik de herkomst van dingen, met de sporen als richtingaanwijzers hoe verder te gaan.
Het ‘rondje park’ gisteravond werkte verhelderend.
Een rouwproces gaat niet alleen om de dingen van nu.
Er komt zoveel meer bij kijken.
Ineens vallen de kwartjes als regendruppels.
Ik ben ik.
En ik ga verder.

Het was heerlijk om vanochtend bijtijds op stap te gaan.
In de verte zag ik op de rand van gras/fietspad telkens iets heen en weer dartelen. Wat een bijzondere ontmoeting: het bleken drie jonge spelende hermelijnen te zijn, zo gaaf om te zien!
Het was een beetje behelpen met de macrolens:
Nog even bij de zonnedauw geweest; die kleverige druppels hebben iets magisch…
De futen met hun jongen! Een koevinkje in het hoge grasEn Boaz die geduldig wacht…. Het is mijn trouwdag vandaag.
En deze keer zorg ik voor de bloemen…

Vier weken Boaz

De zere dingen rammelden keihard vandaag.
In mijn energievoorraad lijkt een groot gat geslagen.
Van fotograferen komt weinig momenteel.
Daarom maar wat extra foto’s van het ventje waar ik zo blij mee ben en die me zo ontzettend kan laten lachen…
Gisterochtend vroeg met Olivier, wat een super duo!:
Vanmorgen een rondje plas gedaan, waar we Max tegenkwamen: Het is geweldig om hem vrijer te zien worden, mij en vooral ook anderen te zien vertrouwen en hem beter te leren kennen.
Wat een heerlijk maatje heb ik aan hem…
Dikke vrijdoos is het en een echte Don Juan! ♥

Older Ladies Anthem

🙂 🙂

De hei op

Altijd weer is er die behoefte aan ruimte om me heen.
Geen muren.
De behoefte om de stilte in te gaan.
De natuur in.
Zin om mijn hoofd leeg te lopen.
Verbindingen ervaren: met de natuur, vooral ook met mijzelf.
Met dat wat er niet meer is, maar veel belangrijker nog: met zoveel moois en dierbaars wat er wél is.
En dat is veel, héél veel.
Rijk mens voel ik me.

Zo hebben we vanochtend een heerlijke lange wandeling gemaakt over het mooie Balloërveld.
Nee, niet aan de kant van de schaapskooi waar ik in december nog met Juda liep.
Die wandeling is en blijft heel speciaal voor mij.
Hij heeft er recht op, het Boaz-mannetje: op een nieuw en eigen verhaal.
Dat geldt niet alleen voor hem, maar ook voor mij.
Natuurlijk: we lopen veel waar ik ook heel graag met Juda en Izzy kwam.
Bekende wegen, bekende paden, bekende beelden.
Paden en beelden die je moet ik moet durven verlaten.
Boaz en ik maken onze eigen sporen, nieuwe sporen.
Het veld is groot genoeg daarvoor; er valt nog zoveel te zien en te ontdekken!

Zwijmelen op zaterdag

Voor meer Zwijmelen op zaterdag: kijk es bij Marja