Al dagen woedt er een innerlijk conflict.
Waar ik niet goed uit kom.
Het gaat gepaard met gevoelens van weerloos zijn, vooral ook van machteloosheid. Alsof iets van me afgepakt wordt.
Ik kom tot niks, terwijl er een berg werk te doen is.
En wat me nog het meest frustreert: ik kan het voor mezelf niet duiden.
Graag zie ik de herkomst van dingen, met de sporen als richtingaanwijzers hoe verder te gaan.
Het ‘rondje park’ gisteravond werkte verhelderend.
Een rouwproces gaat niet alleen om de dingen van nu.
Er komt zoveel meer bij kijken.
Ineens vallen de kwartjes als regendruppels.
Ik ben ik.
En ik ga verder.

Het was heerlijk om vanochtend bijtijds op stap te gaan.
In de verte zag ik op de rand van gras/fietspad telkens iets heen en weer dartelen. Wat een bijzondere ontmoeting: het bleken drie jonge spelende hermelijnen te zijn, zo gaaf om te zien!
Het was een beetje behelpen met de macrolens:
DSC05231DSC05238DSC05239Nog even bij de zonnedauw geweest; die kleverige druppels hebben iets magisch…
DSC05294bDSC05301bDSC05314De futen met hun jongen!DSC05188 DSC05200kEen koevinkje in het hoge grasDSC05416En Boaz die geduldig wacht….DSC05245 DSC05388Het is mijn trouwdag vandaag.
En deze keer zorg ik voor de bloemen…
DSC05432