Een uurtje wandelen

‘Kom’, zei ik vanochtend bijtijds tegen Boaz, ‘we gaan fijn een uurtje wandelen!’
Het ventje voegt zich al aardig in het ritme, want hij vond zeven uur rijkelijk aan de late kant.
Ja duh… ik moet eerst wel koffie en een beetje wakker worden!
Zeker na een ietwat rumoerige nacht, want het is TT-week.
Hij ging alvast bij de deur liggen wachten…
Wat een verrassing om ’s morgens vroeg al lieve vrienden te ontmoeten die net terug waren van vakantie, heerlijk om snel even bij te kletsen!
De mannen begroeten elkaar als Echte Mannen:
We lopen verder en komen C. met haar hulphond tegen, die haar hond de ruimte en vrijheid geeft om naast haar taken als hulphond ook gewoon ‘hond’ te mogen zijn. Het tuig -‘Niet Aaien, Hulphond’-gaat af, waarop ik haar mag knuffelen en het duurt maar even of die twee hebben de grootste pret:
Boaz pikt het speeltje… en is ontzettend snel en wendbaar! Wat een plezier om naar te kijken!Wij kletsen gezellig en de honden vermaken zich uitstekend.
C. gaat verder met haar route terwijl Boaz en ik voor het bos kiezen:
Het ventje houdt van doorstappen 🙂
Op het fietspad is hij me te snel af… paardenpoep! Waarop Boaz zichzelf trakteert op een allerzaligste rugmassage… En stiekem moet ik erg lachen, want ik zie hem steeds meer Hond worden…
Inmiddels zijn we al ruim twee uur onderweg en heb ik trek in mijn boterham-appeltje. Ik plof in het gras neer en Boaz zoekt zijn eigen ontbijt… op muizenjacht!
Zo langzamerhand komen de muizenissen in mijn hoofd tot rust, ik voel weer ruimte, opening en verbinding.
Ik had de dag niet beter kunnen beginnen…