Voorzienigheid

Na mijn bezoek aan de orthopeed kom ik er niet onderuit.
Ik haal nog allerlei opties uit mijn trukendoos tevoorschijn, maar hoe dan ook: die knie herstelt niet vanzelf. Dat is duidelijk. Dus gaat het een kijkoperatie worden: er is een een scheurtje gezien in de meniscus.
De arts herken ik van een eerder bezoek toen manlief onder het mes moest. Een fijne arts die mij de tijd geeft en feilloos mijn emoties oppikt. Ik heb alle vertrouwen in hem.
Na de intake bij de anesthesist wacht ik stilletjes bij de poli intake dagopname. Ik doe heel wat schietgebedjes richting de Voorzienigheid.
En toen was daar ineens E. …, ze heeft vorig jaar de afscheidsdienst van manlief geleid. Het voelde direct weer zo vertrouwd, warm en goed, en ook als een soort van geruststelling.
We praten snel even bij, ook om binnenkort een afspraak te maken.
Het moest zo zijn…

Buiten begint het naar voorjaar te ruiken, het hangt in de lucht.
Boaz sjeest aardig wat af in het veld 🙂
En hopelijk kan ik over een poosje weer languit in het gras liggen en aan de struin met mijn kameraadje!