De hondencrêche

Nee, ik heb nog geen oproep gehad voor het knie-gedoe, maar dat kan nooit lang meer duren. En al piekerend over hoe het dan moet met dat kleine en vooral o zo aanhankelijke hondje van mij bedacht ik dat een fijne hondenopvang wel eens heel goed zou kunnen zijn. Zowel voor hem als voor mijzelf. En zo stelde ik mijn verlanglijstje samen: leuke mensen met gezond hondenverstand, schoon, kleinschalig, buiten kunnen spelen, ook een binnenmogelijkheid (dus geen kennelhok) en goed uitgelaten worden. Het was even zoeken, maar wat een leuke opvang heb ik voor Boaz gevonden! Vorige week zijn we wezen kennismaken en vandaag is hij een dag in de opvang geweest om een beetje te kunnen wennen. Natuurlijk liet ik een verbouwereerd hondje achter: ‘Jeeeejjjj, mijn vrouwtje laat me zomaar achter!’ Jawel, en met een gerust hart. Bovendien had ik het hem uitgebreid verteld 😉
Ik maakte een rondje langs het water, heerlijk om de wind te voelen!
Van verre hoorde ik ze al aankomen, de zwanen:
Ook de ganzen vlogen af en aan:
De grazers: Tegen vijven heb ik Boaz gehaald, ze kwamen net terug van een heerlijk wandeling:Bij de kennismaking klikte het zo goed dat ik wist dat dit voor hem een goede plek is, en dat werd vandaag nog weer eens extra bevestigd. Want halverwege de dag kreeg ik telefonisch de groeten van Boaz… hij was gesignaleerd in het bos terwijl hij mee was met de uitlaatservice van de opvang 🙂
Toeval bestaat niet!
Volgende week gaat hij weer, ik denk dat ik het aardig goed doe door het op deze manier op te bouwen met hem.
En Boaz is nu diep in dromenland om zijn indrukken te verwerken…