‘Ik wil wel graag dat je weer een hond neemt’, zei manlief kort voor zijn overlijden tegen mij.
Mijn verdriet om Izzy was nog zo rauw…
… om maar niet te spreken over Juda die ik nog bij het crematorium moest halen… 
En dan is het alweer een jaar geleden dat ik op zondagavond het grote zwarte gat op me zag afkomen. Er moest wat gebeuren: ik was klaar voor weer een hond! Veel nagedacht, gewikt en gewogen en ik besloot een kijkje te nemen op de website van het asiel.
De volgende ochtend was ik daar de eerste klant: op de website had ik een Golden Retriever teefje gezien. Dat moest wel helemaal goed komen en klikken! Helaas, hoe sneu ook, het klikte niet.
Ik voelde me teleurgesteld en verdrietig en nog zoveel meer.
‘Wat hebben jullie nog meer aan goede honden zitten?’, vroeg ik de medewerkster van het asiel. Ze bracht me naar de hondenafdeling.
Ik keek in de allereerste kennel.
En kwam niet eens verder.
Jawel.
Daar zat hij.
Zo Helemaal Niet Mijn Type Hond.
Ik hou van grote honden.
Van een mooie brede reuenkop.
Een wapperende pluimstaart en vooral veel vacht.
Om diep in weg te kunnen duiken.
Zodat niemand mijn verdriet en tranen zou zien.
Diesel.
17 kg.
4 jaar.
Kortharig.
Roodbruin.
Diepe frons.
Oren en ogen en alles in de ik-vertrouw-je-voor-geen-meter-stand.
Staart tegen de buik.
En een paar ogen om in te verdrinken…
Een koekje wilde hij wel aannemen.
Achterpootjes stijf geklemd tussen de voorpootjes.
Een heel serieus kijkend hondje.
Hij ontroerde me.
Onzeker, timide, bomvol stress, en bijna pupperig aandoenlijk.
Ik kon maar één ding bedenken: ‘hij moet hier weg’.
Ik wilde eigenlijk gewoon mijn Juda terug.
En mijn Izzy.
Teveel verlies in korte tijd.
Ik nam hem mee om te wandelen.
Zijn blik ging steeds richting het asiel.
Ik wilde weten hoe hij reageerde op verkeer, op fietsers, op passerende honden en besloot om een poos in de berm te gaan zitten.
Geen aandacht gevend aan hem.
Gewoon zitten en kijken.
En hij raakte mijn hart toen hij naast me ging liggen.
Met een diepe zucht.
‘Hij gaat bij mij wonen’, zei ik toen we terug waren bij de balie van het asiel.
Het pleit was beslecht.
Hij deed het zelf.
Ik nam hem mee.
Om nooit meer terug te brengen.
Van een gespannen hondje tot mijn kameraadje…
Samen met ‘onze’ Olivier die hem heeft geleerd wat het is om te kunnen genieten van het hondse leven… zijn beste kameraad!
Hij lijkt een reïncarnatie van Izzy en Juda tezamen: het is wederom opletten met de windrichting zoals met Izzy… hij heeft de zachtaardigheid en aanhankelijkheid van Juda.
Diesel: omgedoopt naar Boaz, hij had geen betere naam kunnen krijgen…
Heel frappant overigens dat ik telkens over die ene zin heen heb gelezen in zijn rapport en dat een aantal maanden geleden pas ontdekte: ‘Heeft nooit los gelopen, altijd aan de lijn. Geen jachtinstinct’.
Ik zie hem nog overrompeld kijken, die eerste keer in het bos zonder lijn… vrij om te rennen, vrij om te spelen met soortgenoten. We boffen maar mooi met elkaar!
De Kunst van het Struinen heeft hij al behoorlijk in zijn pootjes… 🙂
En als ik heel goed oplet voel ik de zachte knipoog van manlief: ‘Goed gedaan, stoer wijf. Ik ben trots op je!’
En dat deed ik: mijn blik volgde zijn vlucht en ik kon zien waar hij ging landen, niet ver uit de buurt. Heel rustig, voorzichtig en vooral respectvol ging ik een kijkje nemen… jawel, trotse ouders van twee jongen!
De ene aan de zondagse poetsbeurt, de andere zich teder bekommerend om de jongen…
‘Dank julllie wel en veel geluk!’, zei ik tegen het zwanenpaar…
