Ontmoeting

Ik had haar al een hele poos niet meer gezien met haar jonge onstuimige hond, de hond van haar man die vrij plotseling is overleden. Op mijn vraag hoe het met haar gaat vertelt ze me over haar gezondheid en herstelproces. En dat ze eigenlijk geen energie heeft en zich staande houdt, maar de hond heeft prioriteit: die moet uit. We praten over leven en dood. ‘Ach’, zegt ze, ‘ik ben niet levensmoe en zal er ook zelf geen einde aan maken, maar ik vind het ook niet erg om dood te gaan. Herken je dat?’

Voor een deel herken ik dat.
Ze is meer dan moe -vooral aan de ‘binnenkant’, ik zie het. Ze oogt zo breekbaar en broos met dat onmeetbare verdriet verborgen achter haar ogen. Het doet me zeer voor haar. We nemen afscheid en ik wandel verder met Boaz. Mijmerend over dit gesprek. Het heeft impact.
Ja, ook ik dacht regelmatig ‘als ik nu dood neer val, is het wel goed’.

Inmiddels sta ik er anders in.
Manlief heeft zijn leven ten volle geleefd, daar kan menig mens jaloers op zijn.
Ik wil nog wel een beetje avonturen.

‘Kom Boaz, tijd om te struinen’, zeg ik.
Ik zie een geelband langsprietmot, het mannetje heeft voelsprieten tot wel vijf maal zijn lengte. Een nachtvlinder die overdag ook actief is. De ietwat felle lichtinval doet afbreuk aan de prachtige gouden kleuren van dit kleine vlindertje. Sint Jacobsvlinder:De regenbui zorgt voor mooie pareltjes… Na onze wandeling zoek ik de stilte en rust van het veld op en ga even kijken hoe het met mijn zwaluwen is… Nog steeds tel ik de maanden, weken en dagen.
Eén jaar en drie maanden verder.

Carpe Diem…