Kom terug

‘Het heeft nu wel lang genoeg geduurd met dat dood-zijn van jou,’ zeg ik af en toe hardop tegen manlief. ‘Het wordt tijd dat je weer terug komt, zodat ik mijn dingen weer kan delen.’ Want dat is wat ik nog steeds moeilijk vind: niet meer de dingen kunnen delen. Het teruggeworpen worden op mezelf wanneer het niet zo goed uit komt, wanneer er lastige vragen door mijn kop spoken.
Dat zo onomkeerbare en absolute nooit-meer is op zulke momenten bijna onverdraaglijk. Bijna.

Zo werkt het echter niet… en ik red me prima.
Want ik ben best een grote meid 🙂
De knie doet het redelijk, al blijft doseren en goed bewegen een punt van aandacht. Ach… elke dag is er volop moois te zien als ik op stap ben met Boaz:
Mijn Juda en Izzy-plek is eindelijk weer bereikbaar… het stroompje dat rechts liep (net niet in beeld) is eindelijk gedicht. Nu kan ik weer in mijn geliefd mijmerhoekje zitten en als ik geluk heb, zie ik de reeën in het veld.Boaz wijdt de plek geheel op zijn manier en vol overgave in:Die smurf weet altijd weer een brede lach op mijn gezicht te toveren… heerlijk!