Zondagochtend

We hadden er zin in gisterochtend: bij het krieken van de dag wandelen.
Met Olivier en zijn vrouwtje.
Wij kunnen dat samen heel goed, het voelt altijd weer heel bijzonder om te wandelen in die stilte die alleen in de vroege ochtend vroeg zo uniek is.
Nevel hing over het land.
Het was sprookjesachtig, intens en eigenlijk niet in woorden te vatten.
Wat mij betreft had dit uren mogen duren, ik kreeg er geen genoeg van.
Een ochtend die ik me altijd zal blijven herinneren, zo weergaloos mooi…

Hoe deze boom heet, weet ik niet.
Ragfijne rose bloesem, het lijkt wel één van de mooiste kantsoorten…

Het zonlicht was overweldigend

Boaz en Olivier: het mij zo dierbare Gouden Duo…

De sfeer was werkelijk adembenemend…



Ook vanochtend was ik vroeg met Boaz, maar het kon niet het licht van gisteren evenaren. De hitte van later op de dag was al vroeg voelbaar. Desalniettemin hebben we met volle teugen genoten!

Een poosje mijmeren aan de rand van de vijver…

De blik van Boaz doet me vermoeden dat er een eekhoorn in de boom is geweest. Ik ken die blik inmiddels als geen ander!

En wat ben ik blij en dankbaar met die kleine kabouter die blijft verbazen en ontroeren… het herstel van zijn vertrouwen in mensen groeit in kleine stappen. We hebben nog best aan het één en ander te werken, maar o wat is het een ander hondje geworden in ruim een jaar tijd!