Met enige verwondering -en ook afstand- kan ik kijken naar hoe diverse innerlijke processen werken. Naar hun herhalingen en bewegingen. Vaak lijkt het alsof de vicieuze cirkel zich voor de zoveelste keer aandient, maar schijn bedriegt. Het zijn meerdere cirkels: (mijn) leven is geen eendimensionaal gebeuren. In iedere cirkel bewegen andere dingen en bewegen de dingen anders. Soms is het lastig filteren wat de onrust c.q. spanning veroorzaakt en is het wachten op een moment van klaarheid. En een andere keer moet er gewoon ‘binnenwerk’ verricht worden.
Rouw kent geen regels.
Niet dat ik doorlopend verdriet heb, heus niet; er valt genoeg te lachen. Gelukkig wel, want ik lach graag!
Maar toch loop ik regelmatig tegen de Grote Vraag aan: hoe kom ik verder in dit proces? Je kunt ook gehecht raken aan verdriet en pijn. Zover wil ik het niet laten komen, maar ik weet dat ik daar toch wel heel dicht bij ben: het verdriet zo lang mogelijk willen blijven voelen, uit angst om te vergeten. Het slaat nergens op -ik weet het-, maar toch…
Aanvankelijk had ik voor dit ‘binnenwerk’ enige ondersteuning gepland maar die afspraak heb ik afgezegd. Laat mij de dingen maar op mijn eigen manier doen, ik heb daarvoor zelf genoeg in huis (denk/vind ik). Wel heb ik behoefte aan iets van vorm en structuur die tegelijkertijd alle ruimte aan mezelf biedt. Terwijl ik daarover nadenk, schiet me te binnen dat er niet ver van mijn woonplaats een labyrint is uitgelegd: genaamd de Gebroken cirkel bij de vindplaats van het meisje van Yde. Daar wilde ik toch al graag eens kijken.
*voor een groter formaat foto aanklikken*
Het ligt prachtig tussen de bosrand en het open veld in.
Ik adem helemaal op en voel dat dit een prima plek is voor mij. Ik laat het op me inwerken.
Traag slenterend zet ik mijn stappen op weg naar binnen. Op sommige stukken is het pad smal, andere stukken weer heel breed. Glibberig ook.
Ik voel niks, er gebeurt niks en dat hoeft ook allemaal niet, want ik ben niet met verwachtingen gekomen.
Ik wil er alleen maar Zijn.
En als er al ‘iets’ gebeuren moet, vindt dat zijn weg wel vandaag of morgen of later. Het heeft geen haast en is niet aan tijd gebonden.
De zon zorgt voor lange schaduwen…
Terwijl ik mijn eigen spoor trek, 
kijk ik naar de sporen aan de hemel.
Lijnen raken elkaar en gaan hun eigen weg.
Geboeid kijk ik ernaar, ze zijn wel heel symbolisch aanwezig in het luchtruim.
Het centrum van de cirkel…
Ik blijf een poos staan en laat gedachten komen en gaan.
Langzaam loop ik terug, het labyrint uit.
Ik wil en kan nog niet weg, dat is het enige wat ik voel.
Ik hóef ook nog niet weg.
En bedenk dat ik graag iets van mezelf wil toevoegen aan de gebroken cirkel.
Aan de ingang van het labyrint ligt een berg stenen.
Ik kijk en kies een steen uit.
Opnieuw betreed ik het labyrint met een kleine kei in mijn handen.
Wat me opvalt is dat ik deze keer veel lichter loop, vrijer en opeens voel ik mijn eigen glimlach. Van oor tot oor.
Bij een bepaalde kei stop ik en weet ik: dit is de plek voor mijn kleine steen…
Met die kleine kei geef ik iets van mijzelf een eigen plek in deze kring, van en in mijn eigen verhaal en in mijn eigen cirkel. Verbinding en respect is wat ik voel. Ik loop terug en ga ergens halverwege op een grote steen zitten. Me warmend aan de zon en luisterend naar de vogels laat ik de dingen bezinken.
Ineens hoor ik mezelf zeggen: ‘het is tijd om te gaan.’
Op dat moment komt een citroenvlinder om me heen fladderen…
Dan, uit het niets stromen allerlei emoties door mijn lijf.
En ervaar ik diep van binnen: er is iets ‘klaar’.
Ik her-inner.
Ik heb het niet nodig om nog langer daar te zijn.
Een straaljager scheurt het luchtruim door, een magnifiek gezicht en geluid!
Vlak voordat ik in de auto stap, kijk ik nog even naar boven…
Het labyrint:
prachtplaats
krachtplaats
rustplaats
loslaatplaats
her-innerplaats
en nog zoveel meer
Bij het weggaan neem ik nog twee stenen mee.
Eén voor mezelf en één die ik bij manlief breng.
Met een vol, warm en dankbaar hart.
En lichter.
Dat vooral.
