September- en oktoberdagen, waarop het licht zo mooi, zo fragiel en op een bijzondere manier doorschijnend kan zijn: wat hou ik daar toch van. Tegelijkertijd kunnen het ook dagen zijn waarop ik me minder weerbaar en overprikkeld voel en uit elkaar barst van de heimwee. En als iemand dan ook nog opmerkt of het niet hoog tijd voor wordt voor een relatie-met-een-gezonde-kerel-van-je-eigen-leeftijd-want-je-bent-al-langer-dan-een-jaar-alleen nieuwe relatie, ben ik van de leg. Met stomheid geslagen struikel ik regelrecht over het randje.
Dan is niets zo heilzaam als met Boaz ’s ochtends vroeg de stilte in te duiken. Mezelf onvindbaar en onzichtbaar makend om mijn kwetsbaarheid weer toe te kunnen laten in die magische mystieke momenten van dat eerste licht bij het aanbreken van een nieuwe dag.

‘There was safety in that magic, and I felt at home in it.’
Burghild Nina Holzer – A walk between heaven and earth
DSC07880kDSC07889DSC07911DSC07952 DSC07990DSC08008 DSC07997DSC08018