Herfstequinox

‘Je bent geworden wie je bent, omdat je zintuigen daar wakker zijn geworden.’
Hella Haasse

Terwijl de heide haar kleur verliest, tonen de bomen alvast een voorbode van wat ze nog meer in huis hebben aan kleur dan groen…, het mooiste moet nog komen…


… in het bos fladdert een blad als een vlinder…

… vergankelijkheid… onomkeerbaar en toch ook weer niet, want alles komt terug, alleen niet in dezelfde dimensie…

… sporen…

… een veertje brengt me terug naar mijn binnen-ik, waar ik naast zachtheid vooral ook kwetsbaarheid en onzekerheid vind…

… herfst-stil was het vandaag… ik voel me verrijkt, gevoed, verstild, vragend -dat ook-. Gewoon ‘zijn’. Zittend in de berm. Luisterend en kijkend. Boaz nestelt zich tegen mijn benen. In volkomen overgave en vertrouwen.

Mijn kleine boskabouter.
Mijn leermeester in bepaalde momenten.