Fijne dagen gewenst!

De dingen staan om me zo stil
te luist’ren wat de stilte wil,
vertellen wil.

Herman Gorter

Om kwart over zes gaat de wekker: ik heb ietwat moeite om op te staan, maar die eerste stilte van de dag vind ik altijd weldadig. Zeker op een dag als deze waarop alles om me heen bol lijkt te staan van de kerststress. In rustig tempo zet ik koffie en tuur de donkere tuin in. Boaz ligt nog heerlijk in mijn bed… dat is tegenwoordig zijn ritueel geworden: zodra ik eruit ben, wipt hij erin om tevoorschijn te komen wanneer het hem uitkomt. Om met blije snoet mij een lik over de neus te geven als hij beneden komt.
‘Kom kabouter, we gaan de stilte in!’, zeg ik zo tegen achten.
Meestal is er ’s morgens wel iemand op pad op mijn uitlaatstek, maar vanochtend niet. Waarschijnlijk is het in de supermarkt drukker… heerlijk om zo de hele wereld voor mezelf te hebben!
Na onze wandeling ga ik naar de rustplaats van manlief. Ik vind er niks en dat is ook helemaal niet erg; het doet me gewoon goed om even daar te zijn.
De ruwe Drentse veldkei met zijn naam toont nu echt een groene waas van komend mos. Precies zoals de bedoeling is. Ik word er blij van!
Tot mijn grote verrassing zie ik groene kopjes boven de aarde steken: de sneeuwklokjes komen tevoorschijn. Ik trek er een groot hart om heen.
Als ik wegga, voel ik de zachte glimlach in mijn achterhoofd.
Ik glimlach eveneens.
Dit is mijn tweede kerst alleen.
Die niet alleen voelt.
Het is goed zoals het is.

Fijne dagen gewenst!