De zon komt op

De zon komt op
in wonderlijke stilte
en alles trilt van leven

Advertenties

Gewoon een fijne dag

Zoals ieder mens het liefst op eigen toilet zit, zo werkt dat bij honden blijkbaar ook. Ik merk dat onze grote vriend vooral in de ochtend zijn eigen toiletplekken mist. Dus liepen we rond kwart over zes in het heldere schijnsel van de maan naar ‘zijn’ park. Het was eigenlijk het mooiste moment van de dag, deze vroege ochtendwandeling: het begon licht te sneeuwen, het zag er magisch en betoverend uit in de maneschijn. Geen mens en geen hond aanwezig, we hadden het hele park voor onszelf! Op de terugweg een gouden hemel, de zon kwam door!
Gisteren hebben we heerlijk over de vorstige hei gestruind…
Alsof ze iets met elkaar willen afspreken, de eenden..Langs het water…… wuivend riet…Vanmiddag was het bos aan de beurt 🙂
Ik hoorde ergens in één van de naaldbomen wondermooi vogelzang en ik zie een prachtig vogeltje van tak naar tak hippen: het is onmiskenbaar een goudhaantje! Het vogeltje is zo snel dat het me niet lukt een redelijk plaatje te maken. De kleinste vogel van Europa: van snavel tot staartpunt meet hij slechts 8,5 cm. Heel bijzonder om gezien én gehoord te hebben! Foto: internetDe pollen sneeuwklokjes schieten nu echt overal de grond uit… En nee, er komt geen tweede hond bij.
Boaz doet het zo goed en we zijn echt op elkaar ingespeeld geraakt.
Hij blijft me ontroeren, die kleine boskabouter die zich zo allerleukst ontwikkelt tot een parmantig manneke die voor me door het vuur gaat en die bij mij regelmatig een lach van heel diep binnenuit weet te ontlokken.
‘Gewoon’ blij zijn met wat er is… zijn kameraadschap is onbetaalbaar!

Onze logée

We hebben een logée voor een aantal dagen: onze grote vriend Olivier!
Met de mannen een heerlijke een avondwandeling gemaakt in het prachtige licht van een hele lage en bijzonder mooie volle maan. Deze volle maan wordt Sneeuwmaan genoemd omdat het rond eind februari of begin maart valt en er vaak in deze tijd veel sneeuw ligt. Foto: internetNatuurlijk gaan we erop uit!
Het was vandaag droog en zonnig: wat een verademing na al die nattigheid van de laatste tijd! Ik ben de laarzen zo langzamerhand redelijk beu, maar het is overal zo drassig dat ze nog wel een poosje nodig zijn…
De mannen vonden het echt zwem-weer 🙂
Vorige week droomde ik over de krokussen: ze hadden een vergadering belegd waarbij besloten werd dat ze wegens slechte weersomstandigheden dit jaar gesloten zouden blijven. Waar een mens al niet over kan dromen… hoe vermakelijk was dit.
Gelukkig hield niet iedere krokus zich aan het besluit…
Die droom kwam vast en zeker voort uit ietwat frustratie over de nattigheid 🙂

Ik loop wat achter… daarom nog een paar plaatjes van een schitterende zonsondergang vorige week: En elke dag moet ik even langs de bloesem om te kijken of het al een beetje opschiet… Olivier heeft z’n eigen bed hier staan, maar kijkt er totaal niet naar om.
Hij verkiest de mand-van-Juda boven zijn eigen bed en ik vind het heerlijk om hem daarin te zien liggen op de enige echte Bommel-manier 💜Het voelt zo vertrouwd en bijna als vanouds met weer twee honden in huis… het is volop genieten met Boaz en een blonde hovawart Bommel om me heen!

Struinen met de mannen

Gisteren was Boaz op stap met Olivier en zijn vrouwtje, vandaag was het andersom en had ik Olivier. Ze hadden duidelijk de dikke pret van gisteren nog in de poten, de beide mannen. Dat weerhield ze echter niet van flink crossen over de hei…
In werkelijkheid is het een klein gebied dit stukje heide, maar heeft het alles om heerlijk te kunnen struinen en rennen. Er zijn spannende paadjes, boeiende (konijnen)luchtjes, vieze plassen water en een stukje bos. Veel meer heb je als hond niet nodig, toch….?! 🙂

De knapperds, de mannen waar ik zo gek op ben ♥ Bij thuiskomst duikt Olivier op de bank en Boaz in zijn mand.
Honds-voldaan op weg naar hondendromenland…

Thursday Challenge – Sweet

Thursday Challenge: SWEET (Candies, Sugar Bowls, Cakes, Treats, Honey,…)

Waiting for the miracle

Gisteravond tijdens ons laatste rondje hing de voorbode van een prachtige dag al in de lucht. De wekker vanochtend maar wat eerder gezet, ik had wel zin in een fraaie ochtend en was er ook absoluut aan toe na al die druilerigheid, somberheid en nattigheid. Steevast duik ik ’s morgens vroeg eerst even achter de pc met een kop pittige koffie, daarbij de kleur van het opkomend licht in de gaten houdend en kijk ik online naar de tijd van zonsopkomst.
Het heeft gevroren, heerlijk!
Gauw in de kleren, de laatste slok koffie naar binnen, hondenkoekjes in de zak.
Boaz zit al startklaar.
‘Kom ventje, we gaan!’
Blij hondje 🙂
Op zulke ochtenden is het wachten op ‘Waiting for the miracle…’, want zo voelt zonsopkomst voor mij…: als een wonder waar ik nooit genoeg van krijg.
Het gaat snel, het opkomen van de zon… ik kijk ademloos toe… Het is bijna te mooi en te veel om te behappen… wat voel ik me dan een begenadigd mens dat ik erop uit kan gaan om dit moois te zien… ik realiseer me maar al te goed dat dit niet iedereen is gegeven… Het was meer dan weldadig… een ochtend om op verhaal te komen. De stilte, de ruimte en de beelden van zoveel schoonheid blijven me de hele dag bij.
Het voelt als een cadeautje van het universum dat blijkbaar precies weet wat ik nodig heb…
Bijna bij de auto zie ik twee reeën in het veld: ze zijn alert en ruiken mij.
Voor de zekerheid lijn ik Boaz aan en schroef gauw de telelens op mijn camera.
Ze staan in tegenlicht en mijn handen zijn koud, ik doe in het wilde weg een poging…
Mijn dag kon niet meer stuk…

Miss you

Niet dat ik het nodig heb, die herinnering op mijn telefoon aan de verjaardag vandaag van manlief…Het valt me zwaarder dan ik had verwacht, deze periode. Alles komt weer bij elkaar wat maakt dat ik me kwetsbaar en onzeker voel.

We zijn een nieuwe traditie begonnen, Boaz en ik: onze PLS-wandeling.
Koud, in een verstilde en berijpte wereld…
De nog naakte bomen in het landschap waar ik zo van hou…Boaz ruikt de reeën aan de overkant, maar luistert heel goed naar ‘Nee!’ Braaf!Stil en verstild… één van mijn mijmerplekken…Er is flink gekapt, ik neem wat katjes mee…Het manneke…♡Ik vind het heerlijk om te wandelen in de kou, in de prachtige vergrijsde wereld vol rijp… met in mijn hoofd zoveel momenten die voorbij komen… Lekker baggeren… 🙂Het doet me goed, dat telefoontje dat laat weten dat zijn naam niet is doorgestreept op de verjaardagskalender. Dat iemand de moeite neemt om er  even bij stil te staan en me dat laat weten.

Streep zijn naam niet door
al is hij tot stof vergaan
Streep zijn naam niet door
alsof hij nooit heeft bestaan.

Bij thuiskomst ligt een kaart (reclame) op de deurmat met de afbeelding naar boven.
Een groot rood hart met grote letters staat geschreven ‘Miss you’.
Het schiet even helemaal verkeerd.

I miss you

Joelend hondje

Zo gaandeweg hebben de smurf en ik onze eigen ‘dingetjes’.
In mijn slaapkamer heeft hij zijn eigen slaapkussen. De hele nacht hoor ik hem niet. Hij mij af en toe waarschijnlijk wel.
Zo rond half zes in de ochtend hoor ik zachtjes piepen naast mijn bed met vervolgens een likje over mijn snuit: ‘Wakker worden vrouwtje, het is kroeltijd!’
Dan ligt er een languit gerekt hondje naast me dat knort en gromt van genoegen. Als ik zeg dat het klaar is, draai ik me nog even om en gaat hij weer naar zijn eigen kussen.
De laatste dagen echter niet: hij trippelt de trap af en gaat bij de voordeur zitten.
Luid joelend en loeiend als een wolf, kop in de nek.
‘Woehoeoehoe kom vrouwtje, UIT wil ik, mijn hormonen neus achterna!’
Boaz heeft duidelijk iets van voorjaar in de bol…

Nog voor zonsopkomst waren we gisteren aan de wandel:Adembenemende wolken…… met opkomende zon en ganzen…en een dikke hagelbui die niet te ontwijken viel……die zorgde voor een prachtige regenboog…Daarna nog even de hei op, het was aangenaam in de zon! Hoe anders was het vanochtend… dikke mist… ik hou van wandelen in de mist.Het voelt bijna als verdwijnen in het grote Niets.
Als een resolveren in de stilte en leegte.
Als een heimelijk oplossen in een hele grote zachte donzen deken.
‘Nog nooit zo mooi de mist beleefd
een wazig laken van satijn
waarin ik met mezelf verdwijn
een web dat over velden zweeft…’
Bert Deben

Thursday Challenge – Lots

Een fotomoaziek van Juda en Izzy, gemaakt uit honderden foto’s waar ik vele avonden aan heb gewerkt…
Thursday Challenge: “LOTS” (A great quantity of anything…)

Jawel…

Al voelt het momenteel knap Siberisch koud en is het overal ontzettend nat, toch het komt er toch al een klein beetje aan…
… de eerste prunusknop… om blij van te worden! Een beetje zon erbij en de krokussen barsten open…Ook Boaz heeft duidelijk al iets van voorjaar in de bol… drukdrukdruk met allerlei spannende geurtjes en daarbij een tikkeltje eigenwijs, want ‘hier komen’… dat komt even niet in zijn woordenboek voor…