Joelend hondje

Zo gaandeweg hebben de smurf en ik onze eigen ‘dingetjes’.
In mijn slaapkamer heeft hij zijn eigen slaapkussen. De hele nacht hoor ik hem niet. Hij mij af en toe waarschijnlijk wel.
Zo rond half zes in de ochtend hoor ik zachtjes piepen naast mijn bed met vervolgens een likje over mijn snuit: ‘Wakker worden vrouwtje, het is kroeltijd!’
Dan ligt er een languit gerekt hondje naast me dat knort en gromt van genoegen. Als ik zeg dat het klaar is, draai ik me nog even om en gaat hij weer naar zijn eigen kussen.
De laatste dagen echter niet: hij trippelt de trap af en gaat bij de voordeur zitten.
Luid joelend en loeiend als een wolf, kop in de nek.
‘Woehoeoehoe kom vrouwtje, UIT wil ik, mijn hormonen neus achterna!’
Boaz heeft duidelijk iets van voorjaar in de bol…

Nog voor zonsopkomst waren we gisteren aan de wandel:Adembenemende wolken…… met opkomende zon en ganzen…en een dikke hagelbui die niet te ontwijken viel……die zorgde voor een prachtige regenboog…Daarna nog even de hei op, het was aangenaam in de zon! Hoe anders was het vanochtend… dikke mist… ik hou van wandelen in de mist.Het voelt bijna als verdwijnen in het grote Niets.
Als een resolveren in de stilte en leegte.
Als een heimelijk oplossen in een hele grote zachte donzen deken.
‘Nog nooit zo mooi de mist beleefd
een wazig laken van satijn
waarin ik met mezelf verdwijn
een web dat over velden zweeft…’
Bert Deben