Herinnering is een vorm van ontmoeting
Kahlil GibranPLSI.M. manlief 20-03-2014

Gisteravond tijdens ons rondje in de buurt liep ik te bedenken hoe ik vandaag wilde doorbrengen: in ieder geval niet in weemoedigheid. De maan gluurde een moment tussen de zware bewolking door om zich vervolgens gauw weer te verschuilen. Het voelde als een knipoog: ‘Maak je niet druk over morgen, het vindt zijn weg wel.’ Dat zijn van die kleine wondertjes waar ik zo blij mee kan zijn: een cadeautje van het universum.
Ik hoef geen groots gebaar op deze dag, maar voor mezelf hecht ik wel waarde aan een bepaalde vorm van gedenken. Om recht te doen aan wie hij was en wat hij voor mij heeft betekent.

Graag wilde ik met Boaz naar het Dwingelderveld, maar daarvoor heb ik liever een meer zonnige dag. Dus werd het een andere route om in de stilte te lopen en wat te mijmeren, mijn gedachten met de wind mee te laten gaan.

Geen beter begin van deze dag dan toegezongen worden door een roodborstje in het bos! Ik blijf een poosje staan en zeg ‘dank je wel’ met een lach…DSC03858Het liefst wil ik het weiland door met maar het oog op de koeien en de hazen in het veld is dat niet zo’n strak plan -Boaz zou daar ongetwijfeld anders over zou denken….- 😉 DSC03869Hij moet het doen met de paden door het bos, er valt genoeg te speuren…DSC03855DSC03866Kleine narcissen in de berm…DSC03872In de auto heb ik viooltjes mee en onderweg pluk ik een paar takken bloesem om bij de rustplaats van manlief te brengen, het kan wel wat kleur gebruiken…DSC03891DSC03899-2Ik laat herinneringen komen en gaan.
Het is goed zoals het is.
Inmiddels heb ik trek in koffie en Boaz lust wel een rauwe frikandel 🙂
We maken er een uitje van!
De koffie is meer dan uitstekend, ik glimlach om het bijbehorend koekje in de vorm van een hart…
DSC03991Boaz ligt geduldig te wachten…DSC04013Op tafel staat een waxinelichtje.
Ik vraag een aansteker bij de serveerster, die het wel voor mij wil aansteken maar ik wil het graag zelf doen.
DSC04031Ik maak er even mijn eigen moment van: niet alleen manlief komt in gedachten voorbij, ook een aantal anderen die mij dierbaar zijn neem ik mee.
Een paar tranen van ontroering biggelen.
‘Kom mannetje, we gaan naar huis!’, zeg ik tegen Boaz.
Waar ik heerlijk in de joggingbroek en slobbertrui schiet.
Met een spannend boek en een tevreden hondje naast me op de bank kom ik de rest van de dag wel door…