Winters tintje

“Winter is not a season, it’s a celebration.”
–Anamika Mishra

Na een nacht van veel gedraai en gewoel besloot ik zo tegen kwart voor zes vanochtend dat het wel mooi geweest was. Nog even in slaap dutten was geen optie: dan sta ik voor mijn gevoel veel te laat op en heb ik een lamme dag. Nee hoor, dan liever opstaan, koffie, en een koud rondje met de smurf. Het was kristalhelder met sterren aan het uitspansel. Het beloofde weer een prachtige dag te worden, die ik maar wat graag wilde uitbuiten. Niks buurtrondje om met de kleine man. Ik had wel zin in een vroege ochtendwandeling in stilte en daar waar ik nog geen mens zou tegenkomen.
‘Kom op smurf, we gaan de zon zien opkomen!, zei ik tegen Boaz. Zodoende stond ik redelijk bijtijds de ruiten van de auto te krabben  🙂
Dageraad…

Zacht licht op de bomen…



De zon kwam op…


Ik word zo blij van die energie-gevende kou…

… en van het mooie licht…

♥


Zwammetjes…



En als afsluiting van deze mooie dag zijn we nog even naar zonsondergang wezen kijken…

Advertenties

Eenvoud

Ons leven wordt verspild door details…
Maak het eenvoudig, maak het eenvoudig.
Thoreau

Komende zondag is de eerste Advent van 2016. Het hield het me niet echt bezig, maar toch merk ik bij mezelf een stilaan terugtrekken, een zacht en aarzelend naar binnen keren. Hier en daar brandt al kerstverlichting terwijl de Sint nog moet komen. De commercie dringt zich steeds agressiever op, het roept iets van weerzin in me op. Ook dit jaar staat vooral ‘Eenvoud’ op mijn programma. Een warm thuis, Boaz om me heen, een boek, muziek en dat is het dan zo ongeveer wel. Ik hoef niet zoveel en ik heb ook niet zoveel nodig. Struinen met de kleine man is een dagelijks rustpunt. Vitamine D op doen in een vleugje zon. Bij thuiskomst is er een kom hete soep of een beker loeiwarme chocolademelk. Zoals vandaag, want het was best fris na de wat zwoele dagen. En ik vond het heerlijk: kop in de wind, de kou voelend en genietend van de kleine man…
Zou de kleine man kunnen antwoorden op mijn vraag ‘naar welk bos zullen we gaan vandaag?’, dan zou hij absoluut kiezen voor het zo mooie herinneringsbos in Veenhuizen. Dat is zijn favoriete bos. Een soort van ‘pret-bos’.
Hij ontkwam daar echter ook niet helemaal aan natte pootjes afgelopen week…



De storm van afgelopen zondag betekende overal takken…

… en dus een hele blije boskabouter! 🙂



Vorige week hoorde ik een geluid wat ik niet thuis kon brengen, en eergisteren hoorde ik hetzelfde schelle geluid. Deze keer had ik er beeld bij: twee overvliegende kraanvogels! Helaas geen goede lens bij me, maar het was zo mooi om te horen en te zien!
Bij mijn favoriete boom langs de rand van het Esmeer houden we even pauze…

Het kevertje onder de amethystzwam was me eigenlijk te snel af, scherpstellen lukte niet echt… maar o zo leuk!

Vandaag hebben we een ander bos opgezocht, Boaz is een ‘bosmannetje’ bij uitstek…

Een kleine vlinder op een tak



En hoe ik die tak ook verlegde, het vlindertje bleef vasthoudend…

Mijn kleine held…

De drukke decembermaand staat voor de deur.
Ik geef me er maar aan over.
En volg mijn eigen ritme, het ritme van de eenvoud.

Thursday Challenge – Bright

Thursday Challenge: BRIGHT (Lights, Sky, Sun, Laser,…)

In de stilte

Sinds ruim een jaar woont er een ‘piep’ in mijn hoofd, bij mijn linkeroor. Het is zo’n piep waarvan je weet dat die niet meer weggaat. Tinnitus dus. Aanvankelijk irriteerde het me behoorlijk, maar ik besloot om me er vooral niet aan te ergeren. De ene keer is het geluid schel aanwezig, een andere keer suist het zacht op de achtergrond. Zoiets als het vroegere testbeeld op de tv.
Ach, ik ben allang blij dat het geen krekels zijn…………
Het geluid is er echter altijd en onophoudelijk.
Wat betekent dat ik de stilte niet meer kan horen.
Juist die stilte waar ik zo van hou.
Zoals ik die graag hoor: echt helemaal stil.
Naast mijn ogen zijn ook mijn oren belangrijke zintuigen.
Wanneer ik ergens in het bos lig, ben ik via mijn oren alert op geluiden, vogels of eventuele voorbijgangers.
Dus let ik nu des te meer op mijn kleine man die scherp waarneemt en die mij indirect waarschuwt door zijn lichaamstaal.
Opgaan in de stilte van de natuur, van de schoonheid van dagelijkse dingen.
De stilte in mijzelf.
Ik kan niet zonder de stilte.

Vandaag was het stil in het bos.
Geen ruisende bomen, een enkele boomklever liet zich horen.
En zacht druppelende regen.
De paden waren glibberig en vies, nat, het was niet koud.
De nattigheid kon onze pret niet drukken, we hebben lekker gesjouwd de boskabouter en ik.
De bosbeek van het Asserbos…

Boaz is alert… eekhoorns in de buurt?


Het blijft nog even ‘paddenstoelentijd’…


We zijn heel lang niet bij de oude vijver geweest, Boaz echter weet als geen ander waar ons pauzebankje is. En loert naar de eenden in de vijver…

Vandaag viel het tijdschrift Geloven Onderweg op mijn deurmat.
Het wordt uitgegeven door de Dominicaanse Gemeenschap in Huissen, een gemeenschap die ik een warm hart toe draag.
Enige tijd geleden werd ik benaderd door de redactrice of er een foto van mij in mocht worden opgenomen.
Ja natuurlijk wil ik meewerken!
En wilde ik vooraf niet weten om welke foto het ging.

Ontroerd en oprecht geraakt blader ik door het tijdschrift.
Met thema’s als stilte, kunst en rouw.
Het had niet passender kunnen zijn.
Mijn foto is geplaatst bij een bijzonder en integer essay van Henk Jongerius.
Ik voel me vereerd een kleine bijdrage te hebben kunnen leveren.
Ineens zie ik zoveel draden van mijzelf.
Van verbindingen en van mijn levenspad.
Verbindingen door de stille draden die elkaar kruisen.

Dit jaar heb ik behoorlijk in stilte geleefd.
Ik kon niet luisteren naar muziek, wat voor muziek dan ook.
Zelfs – nee, vooral niet naar Leonard Cohen- het was te zeer verbonden met de pijn en verdriet om manlief. Van het uitzoeken en opruimen van zijn spullen. Van keuzes maken.
Vandaag heb ik zijn laatste werk eindeloos beluisterd.
Ontroerd.
Geraakt.
En werd ik meer dan stil.

De maan

Tags

Supermaan

Toegegeven: het is best fris ’s ochtends als ik met Boaz de deur uitga. De warme trui is geen overbodige luxe en dat geldt ook voor mijn thermobroek, dat was een goede aankoop! Een randje vorst maakt alles wel heel mooi…

In het veld een reebok…

Vandaag is het officieel Supermaan, maar jammer genoeg zal er waarschijnlijk niet veel van te zien zijn. Gisteren wel, en het was bijzonder om de maan te zien opkomen met de gele gloed van de ondergaande zon…

De volgende supermaan is op 14 december.
Hopelijk wordt het weer net zo’n mooi schouwspel als gisteren!

I.M. Leonard Cohen

Amsterdam, augustus 2012.
Wat heb ik tot op de botten van mijn ziel genoten van zijn concert.
Het was werkelijk weergaloos… een voorrecht om erbij geweest te zijn.
Met kippevel en ontroering denk ik er nog regelmatig aan terug.
Dank aan de Grote Meester voor zoveel moois…

I’m ready, my Lord…

If you are the dealer, I’m out of the game
If you are the healer, it means I’m broken and lame
If thine is the glory then mine must be the shame
You want it darker
We kill the flame

Magnified, sanctified, be thy holy name
Vilified, crucified, in the human frame
A million candles burning for the help that never came
You want it darker

Hineni, hineni
I’m ready, my Lord

There’s a lover in the story
But the story’s still the same
There’s a lullaby for suffering
And a paradox to blame
But it’s written in the scriptures
And it’s not some idle claim
You want it darker
We kill the flame

They’re lining up the prisoners
And the guards are taking aim
I struggled with some demons
They were middle class and tame
I didn’t know I had permission to murder and to maim
You want it darker

Hineni, hineni
I’m ready, my Lord

Magnified, sanctified, be thy holy name
Vilified, crucified, in the human frame
A million candles burning for the love that never came
You want it darker
We kill the flame

If you are the dealer, let me out of the game
If you are the healer, I’m broken and lame
If thine is the glory, mine must be the shame
You want it darker

Hineni, hineni
Hineni, hineni
I’m ready, my Lord

Routine

De kleine man is best wel van de routine en heeft zo zijn voorkeuren: zo hebben we ’s morgens en ’s avonds onze eigen buurtloopjes en merk ik snel genoeg welke kant hij op wil. Het liefst momenteel waar veel blad ligt, want je weet maar nooit of er een egel voor je voeten weg schiet…  🙂 ’t Is ook best wel een beetje een verwend manneke geworden. Zo krijgt hij ’s avonds na ons rondje iets lekkers om op te knagen, goed voor zijn gebit. En o wee als hij denkt dat ik het vergeet: dan maakt hij me er wel attent op. Grappig om te merken hoe gaandeweg dit soort rituelen zijn ontstaan. Voor hem is het een soort van comfortzone geworden en voor mij in zekere zin ook. Waarbij ik voor mezelf opmerk dat ik daar wel eens teveel in kan blijven hangen, vooral in deze tijd van het jaar. Dan is het bijzonder fijn nodig om even een schop onder mijn hol te krijgen, om een spiegel voorgehouden te krijgen die me weer tot nadenken zet. Want dat vind ik toch wel het moeilijke en lastige aan op mezelf aangewezen te zijn: geen klankbord meer te hebben (en te zijn) van diegene die je door en door kent en die als geen ander de dingen weet te benoemen. Wat prijs ik me dan blij en dankbaar dat er altijd wel iemand is om de vinger op de zere plek te leggen en die in alle eerlijkheid zegt zoals het is.
En voor Boaz is het natuurlijk geweldig om met zijn Grote Vriend op stap te zijn… dikke pret met Olivier! ♥

Stoer mannetje 🙂

Het is zo heerlijk buiten, windstil en bijna overweldigende kleuren van de herfst.

De vliegenzwam spreekt altijd tot de verbeelding…

Zoals gewoonlijk kom ik weer met veel te veel foto’s thuis… en kan ik maar moeilijk kiezen. Een paar millimeter naar links of naar rechts, vanaf de ene kant, vanaf de andere kant, en zo kan ik best een poosje zoet zijn op één plek…

… want hoe meer ik om me heen kijk, des temeer ik zie…



In het bos loop ik bijna altijd even langs ‘mijn’ Juda-boom waar in de herst altijd zoveel blad ligt en waar hij zo heerlijk in kon liggen rollen… je zou het mijn persoonlijke herinneringsboom aan Juda kunnen noemen…

Ik ga een poosje bij de boomstam zitten…




En zo ervaar ik dat het heel waardevol en heilzaam kan zijn om mijn routine te doorbreken.
In meerdere opzichten.

Vuurzwammetjes

Tags

Vuurzwammetje

Rennen door het ritselend blad vindt de kleine man geweldig, die achterkakkies kunnen niet hoog genoeg de lucht in  🙂


Aan de rand van het Esmeer, een heerlijke plek…

Tussen het blad vind ik een amethystzwam…

Geduldig wachtend manneke die even de ogen moet poetsen ♥


…terwijl ik tussen piepkleine spierwitte zwammetjes zit…

Op de hei ontdekte ik kleine rode zwammetjes, het blijken vuurzwammetjes te zijn. Ze zijn heel intens van kleur. Doordat ze tegen of tussen grassen groeien vallen ze echter bijna niet op. In het Engels heten ze “vermillion waxcap” vanwege de onderzijde van de hoed die doet denken aan was en zo voelen ze ook.


Ik had ze nog niet eerder gezien, wat zijn ze prachtig!
En klein -de grootste die ik zag is ca. 1 cm. hoog-; het was best lastig om er redelijke kiekjes van te maken.





Jawel, het paddenstoelenseizoen is weer geopend!

Thursday Challenge – Paper #2

Thursday Challenge: “PAPER (week 2 of 2)” (Books, Libraries, Newsstands, Wrapping Paper, Litter,…)

November

“November always seemed to me the Norway of the year.”
–   Emily Dickinson

Ik hou van de poezië van Emily Dickinson: gevoelig, fijnzinnig, observerend, dicht bij zichzelf blijvend en nog zoveel meer. Poezië om over na te denken, om over te mijmeren. Ochtend-wandelend met de kleine man over de dijk begrijp ik ineens de tekst van Emily Dickinson: er hangt iets van kou in de lucht -regen ook-, de kou heeft iets van een vlaag winter. Wie weet… zou er eindelijk iets van Echte Winter komen of is dat iets van vroeger wat rest in herinneringen met een vleug nostalgie? Ik heb me er in ieder geval een beetje op voorbereid door de ietwat krakkemikkige knieën te verwennen met een wind- en waterdichte thermobroek. Waarin ik me geen Michelin-vrouwtje voel. Voor nu te warm, maar zodra de temperatuur echt gaat dalen verdraaid aangenaam, heb ik gemerkt.

De afgelopen dagen voelden aan als voorjaar…
Maar het bos laat toch duidelijk Herfst zien…


O zo lief mannetje… wat hebben we het goed met ons tweetjes! Ik kan me zo rijk voelen met dit manneke voor wie ik elke dag opnieuw dankbaar ben! Het universum wist blijkbaar heel goed wat ik nodig had toen hij op mijn pad kwam, en misschien gold dat ook wel voor de kleine man…

Boaz geniet met volle teugen ♥

Eigenlijk lijken hond-en-vrouwtje best wel op mekaar: beiden altijd met de neus naar de aarde gericht 🙂 want daar zijn ‘spannende dingen’. Ik kom langs een plek waar het lijkt alsof er rijst is gestrooid. Het zijn zwammen die ik nog niet eerder gezien. Wellicht weet iemand wat dit voor zwammen zijn?


Het is nu echt paddenstoelentijd!

Ik neem een paar bladeren mee voor in mijn herbarium. Toen ik ergens ooit ‘jong’ was, zag ik de lol er niet van in. Nu echter vind ik het leuk om iets van ieder seizoen vast te leggen door een blad, een bloempje of een veertje mee te nemen en dat in te plakken. Met datum en vindplaats erbij.


In het bos komt de o zo mooie amethystzwam eindelijk tevoorschijn…


De amethyst is voor mij betekenisvol: van manlief heb ik twee prachtige grote stukken gekregen die mij bijzonder dierbaar zijn. Het is de kleur die bij mij hoort.
We gaan straks naar het bos, de kleine man en ik.
Naar de amethystzwammen!