De kleine man is best wel van de routine en heeft zo zijn voorkeuren: zo hebben we ’s morgens en ’s avonds onze eigen buurtloopjes en merk ik snel genoeg welke kant hij op wil. Het liefst momenteel waar veel blad ligt, want je weet maar nooit of er een egel voor je voeten weg schiet… 🙂 ’t Is ook best wel een beetje een verwend manneke geworden. Zo krijgt hij ’s avonds na ons rondje iets lekkers om op te knagen, goed voor zijn gebit. En o wee als hij denkt dat ik het vergeet: dan maakt hij me er wel attent op. Grappig om te merken hoe gaandeweg dit soort rituelen zijn ontstaan. Voor hem is het een soort van comfortzone geworden en voor mij in zekere zin ook. Waarbij ik voor mezelf opmerk dat ik daar wel eens teveel in kan blijven hangen, vooral in deze tijd van het jaar. Dan is het bijzonder fijn nodig om even een schop onder mijn hol te krijgen, om een spiegel voorgehouden te krijgen die me weer tot nadenken zet. Want dat vind ik toch wel het moeilijke en lastige aan op mezelf aangewezen te zijn: geen klankbord meer te hebben (en te zijn) van diegene die je door en door kent en die als geen ander de dingen weet te benoemen. Wat prijs ik me dan blij en dankbaar dat er altijd wel iemand is om de vinger op de zere plek te leggen en die in alle eerlijkheid zegt zoals het is.
En voor Boaz is het natuurlijk geweldig om met zijn Grote Vriend op stap te zijn… dikke pret met Olivier! ♥
Stoer mannetje 🙂
Het is zo heerlijk buiten, windstil en bijna overweldigende kleuren van de herfst.
De vliegenzwam spreekt altijd tot de verbeelding…
Zoals gewoonlijk kom ik weer met veel te veel foto’s thuis… en kan ik maar moeilijk kiezen. Een paar millimeter naar links of naar rechts, vanaf de ene kant, vanaf de andere kant, en zo kan ik best een poosje zoet zijn op één plek…
… want hoe meer ik om me heen kijk, des temeer ik zie…
In het bos loop ik bijna altijd even langs ‘mijn’ Juda-boom waar in de herst altijd zoveel blad ligt en waar hij zo heerlijk in kon liggen rollen… je zou het mijn persoonlijke herinneringsboom aan Juda kunnen noemen…
Ik ga een poosje bij de boomstam zitten…
En zo ervaar ik dat het heel waardevol en heilzaam kan zijn om mijn routine te doorbreken.
In meerdere opzichten.
Routine
10 donderdag nov 2016
Posted Fotografie, Mijn honden, Natuurdagboek
in
margrietspanjaard gezegd:
fijn, dat je over klankborden beschikt en er ook gebruik van maakt, dan is de helft al gewonnen. Mooie foto’s weer 🙂
LikeLike
minoesjka2 gezegd:
Wat een prachtige foto’s van paddenstoelen heb je weer gemaakt. Ik kan er op het ogenblik helemaal niet toe komen om er eens op uit te gaan om in de natuur te fotograferen. Ach dat zal wel weer komen, of niet en dan is het ook goed….
LikeLike
Sandra dieLimburgse gezegd:
Helemaal waar dat je routine soms moet doorbreken. Anders blijf je hangen en zie je de dingen door een kokertje op een gegeven moment.
Foto 3 is heel gaaf, in de starthouding, of is hij er al aan het rennen ….
Het paddenstoeltje met de parasiet is ook heel mooi en natuurlijk de vliegenzwammen ….
LikeLike
natuurfreak gezegd:
Erg mooie foto’s maar de bruine plekken op de hondenfoto’s vind ik storend en vermoed dat het bladeren zijn die opvliegen bij het spel..
LikeLike