Er moeten mensen zijn…

Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooïigheid.

Toon Hermans – Er moeten mensen zijn






Fijn weekend gewenst!

Windstil

Het koude licht nodigt vooralsnog niet uit om voor dag en dauw op te staan. Ik bedenk me wel drie keer als ik mijn raam uit kijk en de bomen tekeer zie gaan. Nee, dan maar eerst een blokje om met de kleine man en later op de dag bedenken wat we gaan doen. Maar o, wat kijk ik er naar uit om ’s morgens vroeg er op uit te gaan met Boaz.
Inmiddels zie ik de eerste zwaluwen verschijnen, zie ik een libel over het water scheren en vandaag hoorde ik voor het eerst de koekoek. Meestal laat die zich rondom de 20e april horen, als voorbode op beter (lente)weer. De futen hebben zich amper laten zien en de zwanen vertoeven blijkbaar elders: het nest waarop ze jaar na jaar vertoefden is dit jaar niet in gebruik. Ik vraag me af of ze elders hun heil hebben gezocht.
Vanochtend was het windstil, het had licht gevroren.
‘Kom Boaz, we gaan er vandoor’, zei ik redelijk bijtijds tegen de kleine man.
Thermobroek aan tegen de nattigheid en kou.
Ik moet gewoon een poos de stilte in.
Appel mee als ontbijt voor onderweg en mijn jaszak vol gepropt met zijn ontbijt.
De fazant laat zich al van verre luidkeels horen.
De pinksterbloemen raken op hun eind…

en maakt plaats voor fluitekruid…

De vorst is al snel verdwenen, wat overblijft is fonkelend gras…

Nog even en het mos staat in bloei!

Mijn wandelmaatje en zo trouwe vriend vermaakt zich opperbest…

Geen oranjetipjes te zien, maar wel het geaderde witje in mooi zacht licht.


Oplettend manneke ♥

Afgelopen jaar was een slecht vlinderseizoen… ik hoop echt dat dit de voorbode is van een beter vlinderjaar!

Bloesem

‘Earth laughs in flowers’
Ralph Waldo Emerson

Thursday Challenge – Warm

Thursday Challenge: “WARM (week 1 of 2)” (Day, Cloths, Sunlight, Coffee, Tea,……)

Het oranjetipje

De velden staan dit jaar werkelijk vol met pinksterbloemen, een prachtig gezicht! En waar pinsterbloemen bloeien, is ook vaak het zo mooie oranjetipje te vinden. Nog een korte tijd en dan is het frêle lila alweer verdwenen, dus gingen we de laatste ochtenden toch maar bijtijds op stap.
Speurend naar oranjetipjes.
De kille wind voelde bijna wreed aan en het viel het nog niet mee om met verkleumde handen de camera een beetje stil te houden toen ik het oranjetipje vond 🙂 Het was een kwestie van geduld en wachten op een beetje windstilte.




Met nog een geaderd witje…





We kregen een hagelbui op onze kop…



… ik was wel toe aan hete koffie en Boaz aan zijn ochtendmaal: huiswaarts!
Koud, maar toch een heerlijk begin van de dag!

Wie het kleine eert…

‘Wie het kleine eert, heeft van de grootsheid geleerd.’

Deze uitspraak kwam ik vanochtend tegen op Facebook en het raakte me. Wellicht omdat er juist in de kleine dingen vaak mooie wondertjes verborgen zitten en dat kun je net zo breed zien als je wilt. Soms is het een woord dat raakt, iets ‘zomaar gewoons en alledaags’ dat je met andere ogen gaat bekijken. Een leuke stoeptekening waar ik blij van word. En zo is er zoveel meer. Ik ben een mens van ‘de kleine dingen’.
Van die ene druppel verborgen in de tulp…

… en van hoe honden kennis maken met elkaar…

… van het zo fragiele bosviooltje…

en van het zo mooie boshyacintje…
van de krentenboom in bijna-avondlicht…

en van de vergeet-me-nietjes die ineens volop tussen de tegels groeien ♥

‘Geluk’ hoeft niet altijd groots en meeslepend te zijn.
Laat mij het maar houden bij de gewone kleine dingen…

Pasen

‘Do not abandon yourselves to despair.
We are the Easter people and hallelujah is our song.’
Pope John Paul II

Nog altijd hecht ik aan de traditie van Pasen, aan de betekenis van het Paasverhaal. The Passion afgelopen donderdag op tv heb ik dit jaar overgeslagen, het kon me niet boeien.
Pasen begint voor mij op Goede Vrijdag: steevast beluister ik een versie van de Mattheus Passion.
Ergens in mijn begin 20e jaren maakte ik kennis met de zo ingehouden vertolking van het werk van Eric Satie’s ‘Gnossiennes, Gymnopedies’ door Reinbert de Leeuw. Nog steeds beluister ik graag deze prachtige pianomuziek.
Afgelopen donderdag was er een boeiende documentaire over deze zo bijzondere man en zijn Mattheus Passion.
Gistermiddag werd zijn Mattheus Passion uitgezonden op tv (morgenmiddag herhaling).
Om niet gestoord te worden door ruis van buitenaf deed ik de luxaflex dicht: ik wilde alles in me opnemen. Kijkend met een brok in mijn keel, tranen over mijn wangen en met ingehouden adem naar deze zo bijzondere uitvoering.
Alles klopte, zo helemaal Reinbert de Leeuw: ingetogen zonder bombastisch vertoon. De teksten raakten me diep in mijn ziel.
Een weergaloze en magistrale vertolking door een ogenschijnlijk zo broze man en tegelijkertijd zo krachtig.

Fijne paasdagen gewenst namens de kleine man en mijzelf!

Beetje spijt…

… heb ik wel dat ik vanochtend niet vroeg de deur ben uitgegaan met de kleine man. De zonsopkomst was ongetwijfeld magisch, de velden vol sluiers van nevel. Er waren bijtijds al veel fietsers en joggers op stap, dus zijn we heerlijk het veld ingedoken.
Genieten is nog niet eens het goede woord, het is veel meer dat gevoel van me zo rijk en dankbaar kunnen voelen met zoveel moois om me heen. ‘Gewoon maar liggen in het gras’, kijkend naar de dingen om me heen.
De stilte in, de natuur in… voorbij de drukte in mijn hoofd.
Zoals Monique Verkerk het zo treffend verwoordt: ‘Voorbij de drukte in je hoofd kan zich iets openen, een andere ruimte, een nieuwe helderheid. Een woordloosheid, het numineuze. De stilte lokt altijd weer terug.’



Ik zocht tussen de pinksterbloemen naar oranjetipjes, jammer genoeg niet één. Maar wel prachtige geaderde witjes, zich opwarmend in de zon om de vleugels te drogen…




Boaz… ♥

… wat een genoegen om naar dat zo lieve mannetje te kijken…



Helaas ben ik mijn kleinste tussenring verloren die ik het meest gebruik op mijn 50mm. lens, maar een maatje groter voldoet ook best in het kletsnatte gras 🙂


Nog steeds ga ik in het weekend na onze wandeling naar de rustplaats van manlief. ‘Even bijkletsen en de week evalueren’, noem ik dat 😉
Boaz scharrelt dan wat rond aan de lijn, de lucht afspeurend naar eekhoorns. Want daar is hij fel op!
Rondom komen de bosviooltjes tevoorschijn…


Wat een weergaloos mooie dag!
Binnen 17,5 graden maar buiten was het heerlijk!
En best jammer dat de winterjas voorlopig nog niet de kast in kan…

Thursday Challenge – Shadow #1

Thursday Challenge: “SHADOW (week 1 of 2)” (Any photo with shadows or a silhouette,…)

Back to basic

De afgelopen dagen heb ik mogen bijdragen aan een bijzonder mooi project (waarover later meer), en het heeft me enorm geraakt. Zoveel mooie mensen ontmoet om mee samen te werken! Wat voel ik me een bevoorrecht mens… vooral ook omdat ik alle ruimte kreeg om ‘gewoon mijn eigen ding’ te doen.
Lange en vooral intense dagen, ik merk dat het van alles in beweging zet…
Boaz was mee en mijn kleine vriend deed het zo ontzettend goed tussen al die vreemde mensen en alles erom heen, wat ben ik trots op mijn kanjer ♥ en wat was iedereen lief voor hem… werkelijk hartverwarmend!

Hij kon het heel goed vinden met Timnay…

En ja, weer of geen weer, voor ‘het plaatje’ maakt me dat helemaal niks uit… 🙂


… waarbij Boaz soms even aan anderen werd overgeleverd… in heel goede handen ♥

Ook het mannetje was bekaf na deze volle dagen; dus zijn we gisterochtend heerlijk vroeg naar het bos gegaan…





En dan is niks zo fijn dan alleen maar te zitten op het bospad bij een pol klaverzuring met het mannetje scharrelend om me heen om de dingen wat te laten zakken en te overdenken…

Nu weer de draad van alledag op pakken…
De zon schijnt, we trekken er weer fijn op uit!
Goed weekend gewenst allemaal!