De heide begint een paarse waas te vertonen, dus hebben we afgelopen week heerlijk gestruind over de hei!

Mijn favoriete bomengroep…Ik kwam een bekend hondje tegen en zei tegen de man dat ik meestal zijn vrouw tegenkom. ‘Kwam.’ zegt hij. ‘Mijn vrouw is recent geheel onverwacht overleden.’ Bammm! dit hakte er bij mij flink in. Zij en ik kwamen elkaar regelmatig tegen op deze zo fijne wandelstek waar je zo heerlijk kunt dwalen. Met of zonder hond. Altijd een vriendelijk woord, een plezierig praatje. In het laatste gesprek tussen haar en mij vertelde ze dat ze bezig was om zich de Mamiya-camera van haar vader eigen te maken en wat ze daarmee graag wilde gaan doen. Ze beloofde me van haar vorderingen op de hoogte te houden… Ik was behoorlijk ontdaan. Het maakte me oprecht droevig om hem zo alleen te zien. Hij stelde mijn herinneringen aan zijn vrouw bijzonder op prijs en vond het fijn om te horen. Na de wandeling gaat het kleine dappere hondje in de fietsmand weer mee naar huis.Onze wegen scheiden en ik ga de neus van de smurf achterna, want die ruikt van alles -vooral konijnen- blije Boaz! ♥ Dikke regenbui op onze kop, maar dat kan de kleine man niet deren… Schuilend onder een boom, met naast me een mooie zwam… Nog even van de bramen snoepen voordat we weer naar huis gaan…