Dauwtrappen

“We went down into the silent garden.
Dawn is the time when nothing breathes, the hour of silence.
Everything is transfixed, only the light moves.”
– Leonora Carrington

Gisterochtend zijn we eindelijk weer eens een beetje wezen dauwtrappen, de kleine man en ik. Het plan was om de zon te zien opkomen, maar toen de wekker om vijf uur ging, draaide ik me toch nog even lekker om. Het lijf is best nog flink moe en lammig vanwege de warmte, dus gingen we pas tegen een uur of zeven de deur uit. Waar ik natuurlijk spijt van kreeg -zo werkt dat meestal 🙂 -, want dat had ook best een half uurtje eerder gekund.
Desalniettemin, het was meer dan de moeite waard, er hing nog een vleugje warme gloed over alles.
Niemand om ons heen, gewoon Boaz en ik samen in het veld.
Zo weldadig stil en sereen.
En zo helemaal in mijn element tussen de spinnenwebben die overal als zacht tintelende parelgordijntjes om me heen hingen…En het manneke genoot in ‘ons achtertuintje’… en ik van hem ♥ Helaas geen juffers of libellen te zien, wel een gesneuveld vlindertje, hoe sneu…Op het bospad de salomonszegel met haar prachtige blauwe vruchten
Hoe verschillend kunnen dingen op dezelfde plek zijn, volop groene varensmet daarnaast het zo mooie verkleurde dorre blad van een andere groep‘Mijn’ plekje bij de berkenstam langs het bospad waar ik mijn boterham deelde met Boaz 🙂Tussen het blad scharrelde een pad…die in prachtig licht tevoorschijn kwam…
Het was puur zielevoedsel om eindelijk weer eens een tijdloze ochtend te beleven in de schoonheid en kracht van het Universum…

 

Het weven van een web

Gisterochtend dan eindelijk maar weer eens de camera mee toen ik Boaz uit liet, onder het mom van ‘je weet maar nooit wat je tegenkomt’.
Net op het moment dat ik dacht ‘dit wordt niks’ zag ik een spin hangen in de struiken zoals wel vaker, en meestal loop ik dat gewoon voorbij.
Spinnen waren -ooit/vroeger/heel lang geleden- niet mijn favoriete beestjes.
Ze moesten dood of gingen in de stofzuiger die dan onmiddellijk werd geleegd.
Inmiddels ben ik heel anders tegen spinnen aan gaan kijken, hoewel ik liever niet die hele grote in mijn huiskamer zie rondwandelen… die worden dan zorgvuldig buiten gezet. Dat dan weer wel.
Ik had wel zin in een poosje zitten in het gras en om te kijken wat het beestje zoal van plan was: het weven van het web.
En hoe fascinerend is het om dat van zo dichtbij te zien hoe dat in zijn werk gaat. Uiterst ingenieus hoe dat spindraadje uit de spintepel komt om door de wind meegevoerd te worden naar een takje om houvast te krijgen: het begin van het web.
Ik zag hoe de spin zich liet vallen en begon met zijn werk…en zo wordt zorgvuldig draad voor draad het web geweven…Het is dat Boaz ietwat ongeduldig werd… neem het hem eens kwalijk 🙂
Ik had nog best veel langer kunnen kijken!
Fijne zondag gewenst!

 

Eindeloze zomer

Het lijkt wel een eindeloze zomer te gaan worden.
Voor de één is het volop genieten, voor de ander een voortdurende afmattende periode van hellelicht en verzengende hitte.
Dit is precies waarom ik zo’n loeihekel aan zomer heb: er is geen ontkomen aan, het maakt dat ik me volkomen lamgelegd voel en ik kan me er niet tegen wapenen.
Verzetten is zinloos.
’s Ochtends en ’s avonds gaan alle ramen en deuren open om zoveel mogelijk verkoeling binnen te halen want ook binnen is het nog steeds erg warm.
Zo blij! dat het eindelijk augustus is: heel langzaam verandert de kleur van het licht en komt er iets als een vage stip aan de horizon van een -hopelijk aangename- herfst in zicht.
Ik kan me verheugen op eindelijk weer wat langere wandelingen met mijn kleine man, om te struinen in het veld en in het bos want dat komt er nu maar bar weinig van. Met heel af en toe toch een ochtend van wat dauw, daar genieten we dan ook dubbel en dwars van… dan lonken de juffers… en spinnenwebben…Het is weldadig om in de koelte van de redelijk vroege ochtend een poos zomaar neer te ploffen met de kleine man om me heen… En ondanks de droogte is er nog genoeg moois te zien…Het zijn dagen van leven in slakken-tempo…Ik kijk uit naar ochtenden zwaar van nevel en mist en vooral van veel dauw om dan heel vroeg met Boaz het veld in te gaan…
En dan denk ik: is dit extreme weer een protest, een stille en doordringende boodschap van de natuur, van Moeder Aarde, een tegenkracht van het Universum, van hoe we met alles omgaan?

Het wordt vanzelf weer herfst…