“We went down into the silent garden.
Dawn is the time when nothing breathes, the hour of silence.
Everything is transfixed, only the light moves.”
– Leonora Carrington

Gisterochtend zijn we eindelijk weer eens een beetje wezen dauwtrappen, de kleine man en ik. Het plan was om de zon te zien opkomen, maar toen de wekker om vijf uur ging, draaide ik me toch nog even lekker om. Het lijf is best nog flink moe en lammig vanwege de warmte, dus gingen we pas tegen een uur of zeven de deur uit. Waar ik natuurlijk spijt van kreeg -zo werkt dat meestal 🙂 -, want dat had ook best een half uurtje eerder gekund.
Desalniettemin, het was meer dan de moeite waard, er hing nog een vleugje warme gloed over alles.
Niemand om ons heen, gewoon Boaz en ik samen in het veld.
Zo weldadig stil en sereen.
En zo helemaal in mijn element tussen de spinnenwebben die overal als zacht tintelende parelgordijntjes om me heen hingen…En het manneke genoot in ‘ons achtertuintje’… en ik van hem ♥ Helaas geen juffers of libellen te zien, wel een gesneuveld vlindertje, hoe sneu…Op het bospad de salomonszegel met haar prachtige blauwe vruchten
Hoe verschillend kunnen dingen op dezelfde plek zijn, volop groene varensmet daarnaast het zo mooie verkleurde dorre blad van een andere groep‘Mijn’ plekje bij de berkenstam langs het bospad waar ik mijn boterham deelde met Boaz 🙂Tussen het blad scharrelde een pad…die in prachtig licht tevoorschijn kwam…
Het was puur zielevoedsel om eindelijk weer eens een tijdloze ochtend te beleven in de schoonheid en kracht van het Universum…