Op een vroege ochtend in het donker rolde ik afgelopen week letterlijk de deur uit: ik griste in de gauwigheid nog even de flexilijn mee van Boaz omdat ik naderhand nog even met hem naar het tuincentrum wilde. Ik klapte de deur dicht en raakte verstrikt met mijn voet in de lijn. Zo kukelde ik in het donker de voortuin in, mijn cameraspullen her en der verspreid. Oeps, dat was even schrikken, want ‘nee, niet mijn gammele knie!’. Opgekrabbeld en weer naar binnen gegaan: een beste klodder arnica-creme erop. Geen denken aan dat ik binnen zou blijven, want het was eindelijk een ochtend van mist! Dus, hup, eruit en op stap! Boaz eveneens verschrikt: die lebberde me van alle kanten af…. ♥
Ik had geluk: het bleef bij een paar dagen spierpijn. Mazzelaar 🙂
En dat het mooi was, en stil en vooral heel sereen…
Prachtige schakeringen aan de hemel en was daar verrassend snel de zon…
En dan voelen deze dagen weer bijna als hoogzomer waarbij ik ’s avonds nog in mijn t-shirt een laatste rondje loop met de kleine man en het raam wijd open heb…