• Blogs die ik graag lees
  • Contactformulier
  • Copyright
  • Over mijzelf*
  • Privacyverklaring

altijdmooiweer

~ wat ik onderweg zoal tegenkom

altijdmooiweer

Maandelijks Archief: maart 2019

Vandaag zag ik…

29 vrijdag mrt 2019

Posted by altijdmooiweer in Fotografie, Mijn honden, Natuurdagboek

≈ 14 reacties

de eerste pinksterbloemen-in-wording…
en heel veel madeliefjes ♥
paarse bloemetjes, als speldenknoppen zo klein…
en overal wit…
Een hond die zo graag het water in wilde, maar niet mocht -want water is nat- … hij deed het toch 🙂 en nee, hij kreeg gelukkig geen straf
Boaz had een minder streng baasje 🙂
En tijdens ons middagrondje móest ik beslist even tussen de anemoontjes liggen…
Citroenvlinders, dagpauwogen, hommels, bijen… ze komen allemaal tevoorschijn nu het wat warmer wordt, fijn!
*Blije dag vandaag* 🙂

Ogen tekort

27 woensdag mrt 2019

Posted by altijdmooiweer in Fotografie, Mijn honden, Natuurdagboek

≈ 10 reacties

“Nature is pleased with simplicity. And nature is no dummy”
― Isaac Newton

Ik kom ogen tekort nu alles openbarst…
Waar je ook kijkt, overal een palet aan lentekleuren… ♥
Zoek het spinnetje 🙂
Vanochtend deden we weer eens een ‘rondje bos’.
De kleine man zit dan al lang en breed startklaar…
Jawel… anemoontjestijd… i looooove it ♥ 🙂
Druk baasje…
… die geen zin heeft om te komen als ik hem roep, maar ik hoor een hoop hondenherrie vlakbij en ik hou niet van stoer hondengedoe.
Dus even bij mij in de buurt blijven.
En dat het een heerlijke ochtend was!

Winderig

25 maandag mrt 2019

Posted by altijdmooiweer in Fotografie, Mijn honden, Natuurdagboek

≈ 12 reacties

“A cold wind was blowing, and it made the trees rustle like living things.”
― George R.R. Martin

… maar droog, dus op goed geluk de camera mee tijdens ons ‘blokje om’.
Want het was wel mooi foto-licht…
Soms zijn de mooiste verrassingen vlak bij huis te zien, zoals deze prachtige vingerhelmbloemen. Het worden er elk jaar meer, genieten!
Bovendien: laag bij de grond waait het niet zo hard 🙂
De anemoontjes wachten nog wel even…
En mijn trouwe metgezel kan natuurlijk niet ontbreken 🙂

 

 

De eerste bloesem

15 vrijdag mrt 2019

Posted by altijdmooiweer in Fotografie, Natuurdagboek

≈ 10 reacties

“Every flower is a soul blossoming in nature.”
― Gérard de Nerval

Eindelijk droog buiten!, spetters tellen niet mee 🙂
Langs de uitlaatstrook zijn de takken vol van bloesemknoppen.
Fascinerend om elke dag te zien hoever ze zijn en hoe snel ze gaan.
Er was voldoende licht om de camera mee te nemen bij ons eerste rondje-in-de-buurt.
Juist dat prille, tere in de knop vind ik zo mooi…
Vanochtend zag ik de eerste open bloem, nog even en alles is wit…
En overal wordt het geel van de forsythia
met takken zwaar van mossen
Het boompje verderop in de straat begint ook open te barsten
‘Neem maar een takje mee’, zegt de buurvrouw; graag!
We zijn al een poosje niet meer bij de ‘golfbaan’ geweest.
Ik ben inmiddels heel benieuwd hoe het er daar nu uitziet.
Ongetwijfeld overal bloesemknoppen.
En ik weet wel zeker dat Boaz heel blij gaat zijn met zijn rondje golfbaan!

 

Huis op palen

14 donderdag mrt 2019

Posted by altijdmooiweer in Fotografie, Persoonlijk

≈ 22 reacties

“Invisible threads are the strongest ties.”
― Friedrich Nietzsche

En dan ineens is het ‘klaar’.
Is er heel veel ‘klaar’ en afgerond van de laatste vijf jaren waarin ik opnieuw de draad heb moeten oppakken. De laatste dingen van manlief* zijn nu echt opgeruimd of weggedaan. Ik wil bepaalde dingen niet meer om me heen hebben, ik heb het ook niet meer nodig.
Knopen doorgehakt en die ene laatste klus aangepakt waar ik al zo lang tegen aan zat te hikken en waarin ik maar geen beslissing kon nemen. Het leek een enorme berg te zijn, maar het werd steeds gemakkelijker om datgene weg te doen wat aan mij was toevertrouwd, maar waar ik niet blij mee was en niet blij mee kón zijn. Ineens wist ik trefzeker hoe het zat. Ik had het eindelijk helder en scherp, waarop ik me ervan kon losmaken.
Weg met de ballast, dit hoort niet bij mij.
Een proces van -zoals Bonhoeffer dat zo treffend verwoord- ‘de draden losmaken en uit het spinrag der belevenissen loskomen.’
Vele malen trap-op-en-neer, sjouwend met van alles en nog wat.
Met telkens de kleine man dribbelend in mijn kielzog.
Dat gedribbel op die zo lieve pootjes kan me zo ontroeren.
Hij doet dat zo leuk, met dat blije waggelkontje en kwispelstaartje.
Terwijl er van alles ‘van wat is geweest’ (o.a. zijn dagboeken, niet gelezen) door mijn handen gaat en wordt verscheurd, houdt de kleine man elke beweging van mij in de gaten. Als een vosje opgerold op de bank ♥
Met zachte vingers heb ik wat voorbij is dichtgedaan en verpakt.
De dozen zijn gesloten, klaar voor de volgende kliko-ronde.

Het stond al jaren boven, mijn ‘huis-op-palen’
Ik wil het om me heen hebben en verhuis het naar mijn woonkamer.
Omdat ik er zo blij van word.
Omdat het zo fijn binnenkomen en thuiskomen is met iets dat iets me tegemoet komt waar ik met zoveel vreugde naar kijk.
Vanochtend las ik dat alles wat ons omver blaast, ook iets nieuws brengt.
Laat maar komen, die lente.
Ik wil weer in het gras liggen.
En eindelijk die nieuwe stofzuiger kopen.

Beter laat dan nooit

10 zondag mrt 2019

Posted by altijdmooiweer in Fotografie, Mijn honden, Natuurdagboek, Persoonlijk

≈ 16 reacties

Van fotograferen komt momenteel niet veel en ook ben ik weinig achter de pc te vinden.
Voor wat betreft het lezen/reageren van andere blogs: het is geen desinteresse, maar meer voor mezelf een soort van pas op de plaats maken voor andere dingen die aandacht vragen.
Natuurlijk ga ik wel dagelijks met de kleine man op stap, maar meestal zonder camera, wat ook fijn is: gewoon mijn gedachten de vrije loop laten en wat dollen met het lieve mannetje.
Ineens komt buiten de groene waas tevoorschijn, met hier en daar al bloesem.
Dus toch ergens komende dagen de camera mee want alles barst open, ik heb er weer zin in…
Met hier en daar prachtige hangmatjes op die ene zo mooie dag na een ochtend vol nevel…
Dat zijn van die momenten die me bij blijven…
Het zijn dagen van binnenshuis rommelen en vooral ontrommelen.
Er is de afgelopen weken heel wat papier van zowel manlief* als van mijzelf door mijn handen gegaan, de volle kliko is inmiddels geleegd. Het was best een flinke klus, waar ik overigens weinig moeite mee had.
En -bijna- hoera!, ik hoefde nog maar één hobbel te nemen: de stapel schriften met aantekeningen van een aantal heel persoonlijke gesprekken: die staan al meer dan 26 jaar in de kast en kunnen eindelijk ook wel weg.
Dacht ik.
Totdat ik ging lezen.
En telkens opnieuw lezen en herlezen…
De afgelopen dagen heb ik bijna niks anders gedaan dan steeds weer lezen, geen woord mocht ontkomen of ontglippen.
Met een flinke daarbij behorende niet te stuiten tranenstroom.
Het was niet vanwege het vele oud zeer waardoor ik zo geraakt werd, integendeel: het was juist de afwezigheid daarvan wat me zo ontroert. Gaandeweg werd het een proces van veel denk- en voelwerk: voor zulke dingen zijn tijd, pen en papier mijn beste vrienden…
Dingen opnieuw bekijken en doorwerken. Waarbij vooral het diepe en wezenlijke besef gebeurde dat bepaalde zaken geen macht meer over mij hebben. Dat wist ik al lang, maar toch, de impact met de diepe lading daarvan krijgt voor mij ineens een heel nieuwe en waardevolle betekenis.
Waardoor dit kon gebeuren is me volkomen helder, het geeft me klaarheid.
Ik kan er alleen maar intens dankbaar voor zijn en ben er heel blij mee…
Alles vindt zijn eigen weg en heeft zijn eigen plek, dat is me weer eens heel duidelijk geworden.

Voor een aantal gebeurtenissen en paar mensen die me dierbaar zijn (en daarvoor hoeven ze niet dood te zijn 😉 ), heb ik een eigen steen. Zomaar ergens onderweg gevonden of als aandenken meegenomen. Die stenen hebben voor mij ieder hun eigen symboliek en synchroniciteit. Mens en steen passen precies bij elkaar, zoals bij mij de amethyst en de woestijnroos passen.
Vanochtend tijdens ons uitlaatrondje lag hij daar zomaar onder de struiken: die kleine kei die zo helemaal betekenis geeft aan dit alles.
Hij paste precies in mijn jaszak 🙂
Onderweg plukte ik wat bloesemtakken van de malus.
De steen voelt heel fijn en goed aan, hij krijgt voor de komende dagen een ereplek op mijn tafel. Daarna mag hij zich bij mijn andere groepje voegen.

Eindelijk heb ik de brief kunnen schrijven en posten (lekker ouderwets) die ik zes jaar geleden had moeten schrijven.
Beter laat dan nooit.
De cirkel is rond.

En terwijl ik met Boaz naar de brievenbus loop, hoor ik in mijn binnenste haar zo zachte en bekende stem: ‘goed bezig vrouw, ik ben enorm trots op je…’
Ik kijk met een brede glimlach ‘naar boven’Mijn zondag was in meerdere opzichten meer dan goed.
Een dag vol Shalom…

De schriften staan weer in de kast.
Niet omdat ik ze nog nodig heb.
Wel omdat ze -vooralsnog- bij me horen.

Meest recente berichten

  • Overlijdensbericht.
  • Vandaag zag ik…
  • Ogen tekort
  • Winderig
  • De eerste bloesem

Archief

  • april 2019 (1)
  • maart 2019 (6)
  • februari 2019 (3)
  • januari 2019 (5)
  • december 2018 (6)
  • november 2018 (5)
  • oktober 2018 (3)
  • september 2018 (2)
  • augustus 2018 (3)
  • juli 2018 (1)
  • juni 2018 (6)
  • mei 2018 (1)
  • april 2018 (5)
  • maart 2018 (4)
  • februari 2018 (5)
  • januari 2018 (3)
  • december 2017 (1)
  • november 2017 (3)
  • oktober 2017 (7)
  • september 2017 (4)
  • augustus 2017 (4)
  • juli 2017 (3)
  • juni 2017 (3)
  • mei 2017 (6)
  • april 2017 (10)
  • maart 2017 (6)
  • februari 2017 (4)
  • januari 2017 (6)
  • december 2016 (6)
  • november 2016 (10)
  • oktober 2016 (7)
  • september 2016 (10)
  • augustus 2016 (8)
  • juli 2016 (10)
  • juni 2016 (11)
  • mei 2016 (7)
  • april 2016 (11)
  • maart 2016 (16)
  • februari 2016 (12)
  • januari 2016 (14)
  • december 2015 (15)
  • november 2015 (15)
  • oktober 2015 (16)
  • september 2015 (15)
  • augustus 2015 (9)
  • juli 2015 (10)
  • juni 2015 (12)
  • mei 2015 (14)
  • april 2015 (17)
  • maart 2015 (17)
  • februari 2015 (12)
  • januari 2015 (12)
  • december 2014 (21)
  • november 2014 (14)
  • oktober 2014 (14)
  • september 2014 (26)
  • augustus 2014 (21)
  • juli 2014 (24)
  • juni 2014 (32)
  • mei 2014 (33)
  • april 2014 (36)
  • maart 2014 (29)
  • februari 2014 (17)
  • januari 2014 (19)
  • december 2013 (26)
  • november 2013 (26)
  • oktober 2013 (34)
  • september 2013 (22)
  • augustus 2013 (29)
  • juli 2013 (26)
  • juni 2013 (33)
  • mei 2013 (37)
  • april 2013 (28)
  • maart 2013 (20)
  • februari 2013 (24)
  • januari 2013 (25)
  • december 2012 (30)
  • november 2012 (32)
  • oktober 2012 (29)
  • september 2012 (29)
  • augustus 2012 (32)
  • juli 2012 (17)
  • juni 2012 (23)
  • mei 2012 (27)
  • april 2012 (27)
  • maart 2012 (23)
  • februari 2012 (21)
  • januari 2012 (13)
  • december 2011 (18)
  • november 2011 (22)
  • oktober 2011 (22)
  • september 2011 (24)

Categorieën

  • Diversen
  • Fotografie
  • Mijn honden
  • Mooie zinnen
  • Muziek
  • Natuurdagboek
  • Persoonlijk
  • Poëzie
  • Texel
  • Thursday Challenge
  • Zwijmelen op zaterdag

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • altijdmooiweer
    • Doe mee met 171 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • altijdmooiweer
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen