Tussen het blad

Graag kijk ik naar MasterChef Australië, met Boaz naast me op de bank en soms met mijn bord op schoot als ik laat eet. Met altijd het laatste hapje voor mijn kleine man 🙂
De uitzending van gisteren vond ik erg leuk: de deelnemers kregen een fotocamera om inspiratie in de natuur op te doen doen voor hun te maken gerechten. Wat een geweldige omgeving was er te zien!, volop inspiratie met prachtige foto’s.
‘Ga op je knieen zitten
wees nieuwsgierig
kijk onder richels
laat je inspireren door nieuwsgierigheid en door de prachtige natuur’ zei George Calumbaris.
En zo is het maar net.
Het zijn koude en grijze dagen, maar daardoor buiten niet minder mooi.
Bovendien zou ik onze dagelijkse wandelingen niet kunnen en willen missen.
De bomen verliezen nu in rap tempo hun blad.
Elk vleugje zon pikken we maar al te graag mee…
Boomstammen worden mooier en mooier…
Overal blad…
en dan kijk ik maar al te graag nieuwsgierig en op de knieën naar wat er verscholen ligt onder dat veelkleurige herfsttapijt…
wat niet alleen bij kijken blijft, maar ook bij horen… zoals zacht geritsel van een motvlinder die probeert de nog natte vleugels uit te slaan…
Er bloeit zelfs nog een dagkoekoeksbloem aan de rand van het bos
Het miezert, de buitenwereld oogt ietwat triestig en grauw.
Een mooie dag om straks weer naar het bos te gaan!

Advertenties

In het bos

Herfstbladeren
spelen
in de zon
en kriskras
door het bos

De toegang is gratis

We hebben er weer volop van kunnen genieten afgelopen week, de kleuren zijn een lust voor het oog… dus heerlijk aan de struin met mijn kleine man ♥ Ook de kleine man heeft het reuze naar zijn zin met al dat blad!
Fijne zondag gewenst!

 

Afgelast

De paddenstoelenexcursie in het bos was afgelast wegens gebrek aan paddenstoelen door de droogte. En het is inderdaad niet zo dik gezaaid met zwammen als vorig jaar, maar toch, als je goed kijkt en hier en daar wat ‘tuiniert’ is er genoeg te vinden onder het vele blad.
… en niet alleen onder het blad, maar ook op het blad 🙂met natuurlijk mijn o zo geweldige allereigenste boskabouter om me heen… ♥
Jas aan is niet nodig, een lekker warm vest is voldoende…
Het is echt genieten van de fraaie kleuren, in allerlei soorten en maten…
We trekken er dan ook maar dagelijks al te graag op uit!
Bekerzwammetjes gezien, zoooooo mooi…
… net als de parelstuifzwammen….
Het frummellipje ♥
Blad, overal blad… ik hou ervan!
vooral met druppels 🙂
En dat het druk is in het bos, geen wonder met dit heerlijke weer…
Tussen het vele blad witte puntjes: gezweizwammetjes op een afgebroken tak, één van mijn favoriete zwammen…
met op een andere tak schelpzwammetjes
Natuurlijk wel mijn kleine man goed in de gaten houden, op de uitkijk… 🙂

 

Pastel

Tags

ICM

‘Ik droom van schilderen en dan schilder ik mijn droom.’
– Vincent Van Gogh

Manlief was vooral goed in tekenen met pastelkrijt. Zo ben ik heel blij met een aantal portretten door hem gemaakt van onze dochter, hier als kleuter van een jaar of vier. Hij kon heel treffend haar wezen raken: ingetogen en puur als ze is. En zo is ze nog steeds (waar ik niet dankbaar genoeg voor kan zijn…).
De doos pastelkrijt ligt nu bij mij in de kast: af en toe waag ik zelf een poging maar moeilijk dat het is. Toch vind ik het heerlijk om te doen en bovendien blijft het voor mij bijzonder om bezig te zijn met materiaal dat door zijn handen is gegaan.
Schilderen met de camera gaat mij echter beter af…

Een ochtend in pastelVliegend hondje 🙂
Ik had stilletjes gehoopt op vluchten ganzen, maar die komen ongetwijfeld nog!

Ochtendmist

Op een vroege ochtend in het donker rolde ik afgelopen week letterlijk de deur uit: ik griste in de gauwigheid nog even de flexilijn mee van Boaz omdat ik naderhand nog even met hem naar het tuincentrum wilde. Ik klapte de deur dicht en raakte verstrikt met mijn voet in de lijn. Zo kukelde ik in het donker de voortuin in, mijn cameraspullen her en der verspreid. Oeps, dat was even schrikken, want ‘nee, niet mijn gammele knie!’. Opgekrabbeld en weer naar binnen gegaan: een beste klodder arnica-creme erop. Geen denken aan dat ik binnen zou blijven, want het was eindelijk een ochtend van mist! Dus, hup, eruit en op stap! Boaz eveneens verschrikt: die lebberde me van alle kanten af…. ♥
Ik had geluk: het bleef bij een paar dagen spierpijn. Mazzelaar 🙂
En dat het mooi was, en stil en vooral heel sereen…
Prachtige schakeringen aan de hemel en was daar verrassend snel de zon…
En dan voelen deze dagen weer bijna als hoogzomer waarbij ik ’s avonds nog in mijn t-shirt een laatste rondje loop met de kleine man en het raam wijd open heb…

De mooiste maand

‘October is the opal month of the year.
It is the month of glory, of ripeness.
It is the picture-month.‘
– Henry Ward Beecher

We struinen best wat af op deze heerlijke najaarsdagen.
Het moet wel een beetje spannend en leuk blijven wat we gaan tegenkomen, vooral ook voor de kleine man die maar al te graag op verkenning uitgaat.
Gelukkig is er afwisseling genoeg rondom waar ik woon. Dat kan een ‘rondje in de buurt’ zijn of één van onze bossen of andere favoriete plekken.
Als ik Boaz zo druk bezig zie met zijn snuffelneus, kan ik alleen maar denken ‘wat hebben we het toch ontzettend goed samen, mijn asielsmurf en ik!’
Zo kwamen we afgelopen week op een open plek in het bos waar ik werd verrast door een groep prachtige grote zwammen. Alleszins de moeite waard om er een poos voor te gaan zitten! 🙂
Wat wel spijtig is, is dat mijn favoriete macro-lens het nu echt heeft begeven en is het behelpen met ander materiaal wat naast de beperking ook z’n charme heeft…
… waarmee ik me voel als een spelend kind in de zandbak… 🙂
Blije smurf in het bos 🙂
Bladeren worden mooier en mooier ♥
‘Herfst’ zou geen herfst zijn zonder vliegenzwammen…
En af en toe piepen we er ’s avonds nog even tussenuit om naar een fraaie zonsondergang te kijken…

Herfstimpressie

‘Every leaf speaks bliss to me, fluttering from the autumn tree.’
– Emily Brontë

Het zo lieve frummellipje van de kleine man ♥

 

 

 

Nemophilist

Voor iemand die niet zo van bos houdt, ben ik toch aardig op weg om een soort van nemophilist te worden 🙂

Zo wandelen we graag in het ‘Bos van de Toekomst’ in Veenhuizen, we komen er dan ook regelmatig. Het is een fijn bos, heerlijk rustig en ik kan er niet verdwalen 🙂
Een deel is aangelegd als herinneringsbos: geplante bomen als herdenking aan verschillende gelegenheden, met (naam)bordjes erbij. Indrukwekkend om daar langs te lopen. Op de één of andere manier heeft dit bos een heilzame uitwerking op mij, het voelt als een verstillende en heilzame pleisterplaats.

Een heidelibel, vrouwtje
En ook Boaz geniet volop… er valt voor hem genoeg te beleven en te ruiken.
Ons ‘pauzebankje’ aan de rand van het zo mooie Esmeer.

De heide aan de rand van het bos

Met soms een pootje in beeld 🙂

Veel padden, met hun zo mooie bijna barnsteen-kleurige ogen!

Een week of twee terug kwamen we de kudde schapen tegen om het gebied te begrazen… je zou het niet zeggen, maar het zijn er zo’n 200 schapen!

Inmiddels is het gras weer groen en bovendien met veel plantjes ogentroost
Stilletjes kondigt de herfst zich aan en raak ik eindelijk het oververhitte gevoel kwijt van de voor mij te hete en te lange zomer…
en wordt het weer paddenstoelentijd, heerlijk!
Op naar de herfst! 🙂

Dauwtrappen

“We went down into the silent garden.
Dawn is the time when nothing breathes, the hour of silence.
Everything is transfixed, only the light moves.”
– Leonora Carrington

Gisterochtend zijn we eindelijk weer eens een beetje wezen dauwtrappen, de kleine man en ik. Het plan was om de zon te zien opkomen, maar toen de wekker om vijf uur ging, draaide ik me toch nog even lekker om. Het lijf is best nog flink moe en lammig vanwege de warmte, dus gingen we pas tegen een uur of zeven de deur uit. Waar ik natuurlijk spijt van kreeg -zo werkt dat meestal 🙂 -, want dat had ook best een half uurtje eerder gekund.
Desalniettemin, het was meer dan de moeite waard, er hing nog een vleugje warme gloed over alles.
Niemand om ons heen, gewoon Boaz en ik samen in het veld.
Zo weldadig stil en sereen.
En zo helemaal in mijn element tussen de spinnenwebben die overal als zacht tintelende parelgordijntjes om me heen hingen…En het manneke genoot in ‘ons achtertuintje’… en ik van hem ♥ Helaas geen juffers of libellen te zien, wel een gesneuveld vlindertje, hoe sneu…Op het bospad de salomonszegel met haar prachtige blauwe vruchten
Hoe verschillend kunnen dingen op dezelfde plek zijn, volop groene varensmet daarnaast het zo mooie verkleurde dorre blad van een andere groep‘Mijn’ plekje bij de berkenstam langs het bospad waar ik mijn boterham deelde met Boaz 🙂Tussen het blad scharrelde een pad…die in prachtig licht tevoorschijn kwam…
Het was puur zielevoedsel om eindelijk weer eens een tijdloze ochtend te beleven in de schoonheid en kracht van het Universum…

 

Eindeloze zomer

Het lijkt wel een eindeloze zomer te gaan worden.
Voor de één is het volop genieten, voor de ander een voortdurende afmattende periode van hellelicht en verzengende hitte.
Dit is precies waarom ik zo’n loeihekel aan zomer heb: er is geen ontkomen aan, het maakt dat ik me volkomen lamgelegd voel en ik kan me er niet tegen wapenen.
Verzetten is zinloos.
’s Ochtends en ’s avonds gaan alle ramen en deuren open om zoveel mogelijk verkoeling binnen te halen want ook binnen is het nog steeds erg warm.
Zo blij! dat het eindelijk augustus is: heel langzaam verandert de kleur van het licht en komt er iets als een vage stip aan de horizon van een -hopelijk aangename- herfst in zicht.
Ik kan me verheugen op eindelijk weer wat langere wandelingen met mijn kleine man, om te struinen in het veld en in het bos want dat komt er nu maar bar weinig van. Met heel af en toe toch een ochtend van wat dauw, daar genieten we dan ook dubbel en dwars van… dan lonken de juffers… en spinnenwebben…Het is weldadig om in de koelte van de redelijk vroege ochtend een poos zomaar neer te ploffen met de kleine man om me heen… En ondanks de droogte is er nog genoeg moois te zien…Het zijn dagen van leven in slakken-tempo…Ik kijk uit naar ochtenden zwaar van nevel en mist en vooral van veel dauw om dan heel vroeg met Boaz het veld in te gaan…
En dan denk ik: is dit extreme weer een protest, een stille en doordringende boodschap van de natuur, van Moeder Aarde, een tegenkracht van het Universum, van hoe we met alles omgaan?

Het wordt vanzelf weer herfst…