Van fotograferen komt momenteel niet veel en ook ben ik weinig achter de pc te vinden.
Voor wat betreft het lezen/reageren van andere blogs: het is geen desinteresse, maar meer voor mezelf een soort van pas op de plaats maken voor andere dingen die aandacht vragen.
Natuurlijk ga ik wel dagelijks met de kleine man op stap, maar meestal zonder camera, wat ook fijn is: gewoon mijn gedachten de vrije loop laten en wat dollen met het lieve mannetje.
Ineens komt buiten de groene waas tevoorschijn, met hier en daar al bloesem.
Dus toch ergens komende dagen de camera mee want alles barst open, ik heb er weer zin in…
Met hier en daar prachtige hangmatjes op die ene zo mooie dag na een ochtend vol nevel…
Dat zijn van die momenten die me bij blijven…
Het zijn dagen van binnenshuis rommelen en vooral ontrommelen.
Er is de afgelopen weken heel wat papier van zowel manlief* als van mijzelf door mijn handen gegaan, de volle kliko is inmiddels geleegd. Het was best een flinke klus, waar ik overigens weinig moeite mee had.
En -bijna- hoera!, ik hoefde nog maar één hobbel te nemen: de stapel schriften met aantekeningen van een aantal heel persoonlijke gesprekken: die staan al meer dan 26 jaar in de kast en kunnen eindelijk ook wel weg.
Dacht ik.
Totdat ik ging lezen.
En telkens opnieuw lezen en herlezen…
De afgelopen dagen heb ik bijna niks anders gedaan dan steeds weer lezen, geen woord mocht ontkomen of ontglippen.
Met een flinke daarbij behorende niet te stuiten tranenstroom.
Het was niet vanwege het vele oud zeer waardoor ik zo geraakt werd, integendeel: het was juist de afwezigheid daarvan wat me zo ontroert. Gaandeweg werd het een proces van veel denk- en voelwerk: voor zulke dingen zijn tijd, pen en papier mijn beste vrienden…
Dingen opnieuw bekijken en doorwerken. Waarbij vooral het diepe en wezenlijke besef gebeurde dat bepaalde zaken geen macht meer over mij hebben. Dat wist ik al lang, maar toch, de impact met de diepe lading daarvan krijgt voor mij ineens een heel nieuwe en waardevolle betekenis.
Waardoor dit kon gebeuren is me volkomen helder, het geeft me klaarheid.
Ik kan er alleen maar intens dankbaar voor zijn en ben er heel blij mee…
Alles vindt zijn eigen weg en heeft zijn eigen plek, dat is me weer eens heel duidelijk geworden.
Voor een aantal gebeurtenissen en paar mensen die me dierbaar zijn (en daarvoor hoeven ze niet dood te zijn 😉 ), heb ik een eigen steen. Zomaar ergens onderweg gevonden of als aandenken meegenomen. Die stenen hebben voor mij ieder hun eigen symboliek en synchroniciteit. Mens en steen passen precies bij elkaar, zoals bij mij de amethyst en de woestijnroos passen.
Vanochtend tijdens ons uitlaatrondje lag hij daar zomaar onder de struiken: die kleine kei die zo helemaal betekenis geeft aan dit alles.
Hij paste precies in mijn jaszak 🙂
Onderweg plukte ik wat bloesemtakken van de malus.
De steen voelt heel fijn en goed aan, hij krijgt voor de komende dagen een ereplek op mijn tafel. Daarna mag hij zich bij mijn andere groepje voegen.
Eindelijk heb ik de brief kunnen schrijven en posten (lekker ouderwets) die ik zes jaar geleden had moeten schrijven.
Beter laat dan nooit.
De cirkel is rond.
En terwijl ik met Boaz naar de brievenbus loop, hoor ik in mijn binnenste haar zo zachte en bekende stem: ‘goed bezig vrouw, ik ben enorm trots op je…’
Ik kijk met een brede glimlach ‘naar boven’
Mijn zondag was in meerdere opzichten meer dan goed.
Een dag vol Shalom…
De schriften staan weer in de kast.
Niet omdat ik ze nog nodig heb.
Wel omdat ze -vooralsnog- bij me horen.
en heel veel madeliefjes ♥
paarse bloemetjes, als speldenknoppen zo klein…
en overal wit…
Een hond die zo graag het water in wilde, maar niet mocht -want water is nat- … hij deed het toch 🙂 en nee, hij kreeg gelukkig geen straf
Boaz had een minder streng baasje 🙂
En tijdens ons middagrondje móest ik beslist even tussen de anemoontjes liggen…
Citroenvlinders, dagpauwogen, hommels, bijen… ze komen allemaal tevoorschijn nu het wat warmer wordt, fijn!
altijdmooiweer 