Beetje jammer

Was het ein-de-lijk een ochtend vol nevel, mist en een prachtige zonsopkomst waar ik zo naar uitkeek, breng ik de dagen snotterend, hoestend en proestend door. Het benauwde weer van de laatste dagen werkte ook niet echt mee. En dus heb ik ongetwijfeld een weergaloos mooie ochtend gemist… jammer, pech. Ach… het zal de laatste mooie ochtend niet zijn, daar ga ik maar van uit!

Dus bij deze maar wat kiekjes van vorige week… veel juffers waren er niet, maar zoveel heb ik ook niet nodig om ademloos naar deze zo fraaie wezentjes te kijken ♥Heel bijzonder om te zien hoe ze balanceren met hun iele pootjes op die dunne sprieten… Bedauwde rolklaverStruinend door het bloemenland…Af en toe moet ik wel even mijn hond terugfluiten… ‘ik kom al, vrouwtje!’Paarse wikke… Eigenlijk is het een prutzomer, net zoals het een prutvoorjaar was.
Het mag op zijn minst wel een weergaloos mooie Indian Summer worden.
Als fraaie toegift.
Daar ben ik wel aan toe.

Libellen

“Despite its dark veins, the transparency of dragonfly’s wings assures me of a pure, innocent world.” – Munia Khan

Afgelopen zondag scheen de zon volopen besloot ik ’s middags nog even naar de oude begraafplaats te gaan, waar altijd wel weer iets valt te ontdekken…natuurlijk gaat Boaz dan met me mee 🙂ik werd getrakteerd op een feestje van libellen op de prachtige hekwerken en de aloude stenensoms zijn het alleen al de kleuren die het doenblij verrast werd ik door de porseleinzwam sommige hoeken zijn en voelen erg donker; op andere plekken waar het veel lichter is, is het weer een heel andere beleving en gewoon mooi om door de bladeren te kijken en de kleine man maar wachten 🙂glanzende vleugels in het zonlicht, adembenemend mooi… het zijn telkens weer de kleine dingen die het doen…

Over de hei

De heide begint een paarse waas te vertonen, dus hebben we afgelopen week heerlijk gestruind over de hei!

Mijn favoriete bomengroep…Ik kwam een bekend hondje tegen en zei tegen de man dat ik meestal zijn vrouw tegenkom. ‘Kwam.’ zegt hij. ‘Mijn vrouw is recent geheel onverwacht overleden.’ Bammm! dit hakte er bij mij flink in. Zij en ik kwamen elkaar regelmatig tegen op deze zo fijne wandelstek waar je zo heerlijk kunt dwalen. Met of zonder hond. Altijd een vriendelijk woord, een plezierig praatje. In het laatste gesprek tussen haar en mij vertelde ze dat ze bezig was om zich de Mamiya-camera van haar vader eigen te maken en wat ze daarmee graag wilde gaan doen. Ze beloofde me van haar vorderingen op de hoogte te houden… Ik was behoorlijk ontdaan. Het maakte me oprecht droevig om hem zo alleen te zien. Hij stelde mijn herinneringen aan zijn vrouw bijzonder op prijs en vond het fijn om te horen. Na de wandeling gaat het kleine dappere hondje in de fietsmand weer mee naar huis.Onze wegen scheiden en ik ga de neus van de smurf achterna, want die ruikt van alles -vooral konijnen- blije Boaz! ♥ Dikke regenbui op onze kop, maar dat kan de kleine man niet deren… Schuilend onder een boom, met naast me een mooie zwam… Nog even van de bramen snoepen voordat we weer naar huis gaan…

 

Bijna herfstig

Eind juli en het is buiten bijna herfstig te noemen: ruisende, zwiepende takken, het blad waait om de oren, ferme buien afgewisseld met fraaie wolkenluchten, aardse geuren in het bos, veel kamperfoelie, en de kleur van het licht verandert. De eerste bramen zijn geplukt. En ik vind het heerlijk zoals het is! Lekker met mijn kop in de wind aan de wandel met de kleine man. Zijn ‘aanlijngebod’ heb ik opgeheven: hij mag lekker los en rennen als hij daar zin in heeft. Boaz is geen stoer hondje dat meent te moeten rauzen, integendeel: hij houdt zich liever bezig met ‘neuswerk’, spannende luchtjes speuren. Natuurlijk, ik hou hem goed in de gaten, maar hij genoot ervan om eindelijk weer eens rond te struinen. En deed eerst zijn eigen ronde om uitgebreid ‘de buurtkrant te lezen’ 🙂 In het bos barst het werkelijk van de paddestoelen, geen wonder met al die nattigheid… Ook de porseleinzwam laat zich al zien…Het is één groot paddestoelenfeest, lijkt het wel!Een wiebelend spinnenwebje aan de bomen, dat me doet denken aan een notenbalk. In gedachten hoorde ik de melancholie van het donkere bos… Laat maar komen, die vroege en hopelijk heel fraaie herfst…, ik ben er wel klaar voor!

 

Beetje pech

De kleine man heeft een beetje pech: door één of andere rare uitglijer heeft hij last van een beklemde zenuw. Onder een roesje werd een foto gemaakt en ik nam een wel heel groggy en gevloerd mannetje mee naar huis:
Inmiddels zijn we twee weken verder, de pijnstilling en vooral rust moeten het doen. Dat betekent voorlopig geen lange wandelingen en fratsen uithalen. Want ik wil natuurlijk heel graag dat Boaz helemaal opknapt, zodat we over een aantal weken er weer als vanouds op uit kunnen trekken! Voorzichtig zie ik vooruitgang, maar het heeft tijd nodig. Dus maken we vooral aanlijnwandelingen in de buurt met af en toe een kort uitstapje. Zoals naar het mooie landgoed Vennebroek in de omgeving van Eelde:Met onderweg bankjes genoeg om te pauzeren…
Prachtig, die markerende beelden en de belijning van een hekwerk!
We moeten het voorlopig doen met hoe het is, en er komt dan momenteel ook weinig terecht van een beetje fotografie. Maar ook tijdens onze rondjes in de wijk is genoeg te zien, en af en toe neem ik de camera mee. Want de zo fraaie rode zonnehoed bloeit volop: En langs de waterkant zie ik de tragedie van een juffer die rechtstreeks in een web vliegt:De spin is er zo ongelooflijk snel bij, de juffer kan fladderen wat hij wil, er is echter geen redden aan… vreselijk sneu om te zienDan maar even genieten van het o zo fragiele en mooie grasklokje… En in het bos komen de zwammen alweer tevoorschijn, maar dat is voor een volgend blog 🙂

 

 

 

Het futenjong

Het zwoele weer van de laatste dagen nodigde niet bepaald uit tot fijn wandelen. Bovendien heeft de kleine man wat last van blessureleed en doen we het een weekje (hopelijk niet langer….) kalm aan.
Zodoende gingen we ‘fuutjes kijken’ waarbij de kleine man heerlijk kon scharrelen in de berm en ik mijn oog kon houden op het trotse ouderpaar…
Beetje jammer dat net op dit moment de zon behoorlijk fel werd (maar je kunt niet altijd alles hebben…)
Met naast me acrobatiek van een lieveheersbeesje 🙂
En overal parende stelletjes ♥
We doen wel regelmatig een ‘rondje Arboretum’ waar hij fijn het water in kan; goed voor zijn spieren en hij heeft er nu echt plezier in!
De enige echte Boaz-blik *proest* ♥
En waar ik nog even languit ga bij de ronde zonnedauw…

Hoe mooi…

Tags

Uitsluipende libel, Zonnedauw

Zomerse temperaturen op komst.
Alles boven de 20 graden is me al gauw te warm, dus reden genoeg om bijtijds op stap te gaan met mijn kleine man.
De koelte van het bos is in de ochtend fris en weldadig.
Het is genieten in de stilte, zo samen slenterend.
Een speur van nevel zorgt voor een weinig dauw…
Geen schapen te zien, maar wel schapenpoep… 🙂
Er is veel zonnedauw, ik vind het elke keer weer prachtig!Boaz en water, hij wordt er steeds beter in… 🙂Teruglopend langs de rand van het water kijk ik naar de zonnedauw en mijn oog valt op iets glinsterends… jawel, een uitsluipende libel!Zo ontzettend mooi, zo teer en fragiel… Het hangt echter gevaarlijk dicht boven de zonnedauw met die kwetsbare vleugelsIk moet er niet aan denken dat die vleugels worden aangeraakt door de kleverige stof van de zonnedauw: dan heeft de libel geen schijn van kans en zal hij een wrede dood sterven nog voordat hij vlieg-klaar is. Het mag dan een beschermd plantje zijn, ik bedenk me niet en haal heel voorzichtig er iets van weg.Een heel bijzondere gebeurtenis om mee te maken!

Buiten de tijd

Tags

Libel Veenpluis

‘Waar gaan we vandaag wandelen?’, vroeg ik gisteren een de kleine man.
Ik zag een heel blij koppie met een nog blijer heen-en-weer zwiepend staartje.
‘Nou vrouw, wat dacht je van een ‘rondje Esmeer’? Daar zijn we heus al een Hele Week niet meer wezen wandelen!’ Ik hoorde het hem denken.
Strak plan van de boskabouter.

Geen blokje om in de buurt in de ochtend, maar een broekzak vol ontbijt voor Boaz en een appel voor mij. We gaan zo rond een uur of half acht naar het bos. En het is er weldadig. En stil. En zo heerlijk fris. Vogels met roep en tegenroep. Een kakofonie aan vogelgeluiden. Ik had gehoopt op bloeiend bekertjesmos, maar helaas niks. Het is interessant om te zien hoe de vegetatie in de loop van de jaren aan het veranderen is: veenpluis bijvoorbeeld komt overal tevoorschijn, ook op de wandelpaden.

Het vennetje is goed bereikbaar wegens de droogte en voorzichtig stap ik daar wat rond. Veenpluis langs de waterkant…

Het is weer juffer- en libellentijd!

Deze libel had de veugels nog niet echt droog en het kostte wat moeite om heen en weer te vliegen…





We lopen verder richting het Esmeer, maar vanuit de verte zie ik dat er schapen lopen. Jammer Boaz, dat wordt dus een ander pad!


Het andere ven, eveneens een heerlijke stilteplek met een prachtig uitzicht…


Libellen scheren over het water, met de trage macrolens lukt het me niet goed om ze ‘te vangen’…

Slok water voor de kleine man…

Vanuit mijn ooghoek zie ik iets glinsteren: de oude jas van een libel, hoe wonderlijk!
Ik heb nog nooit een uitsluipende libel gezien, en speur de oever af en vind nog een omhulsel… heel bijzonder!
Ik voel me buiten de tijd en heb niet eens door dat de boswachter al een poos staat te kijken. Hij groet vriendelijk en we maken een praatje. Met een compliment voor Boaz die zo netjes bij me blijft 🙂
Ook vandaag weer een mooie dag gewenst!

De zevenster

Tags

Weidebeekjuffer, Zevenster

Even overwoog ik om het foto- en blogbijltje erbij neer te leggen, want ‘het is allemaal wel eens voorbij gekomen’. Een beetje het gevoel van herhaling en ‘als het maar niet saai wordt’, zoiets. Maar ik kan het toch niet laten om de camera mee te nemen: er valt altijd wel weer iets moois te zien. En de kleine man en ik kunnen niet zonder onze dagelijkse struintocht 🙂 Niets zo heerlijk dan op stap te zijn met mijn kleine kameraad, een zoek- of balspelletje hier en daar, liggen in het gras en turen door de lens. En wat als ik me niet meer verwonderen kan over ‘het kleine’…

Het teken-seizoen is weer losgebarsten, dus was het goed opletten terwijl ik naar de zo mooie zevenster lag te kijken…






Terugwandelend wilde een weideweekjuffer ♀ wel even poseren…


Op weg naar huis zag ik op een nestkastje een mus zitten.
Dus hup auto aan de kant en een poosje staan kijken.
Jawel hoor: er moesten snaveltjes worden gevuld 🙂


Het is ook vandaag wederom heerlijk wandelweer, dus trekken we er straks fijn op uit, mijn kleine man en ik.
Koekjes mee, een balletje mee en toch ook maar weer de camera mee 😉


We gaan er weer een mooie dag van maken.
Fijne zondag gewenst!

Vlindertijd

“Butterflies are like angels kisses sent from heaven.”
― Malia Kirk

En dat ik de kou behoorlijk beu was… geen zin ook om de camera mee te nemen. Nu eindelijk de winterjas in de kast kan en de t-shirts aan, is er veel te beleven buiten en komen de vlinders tevoorschijn. In een paar dagen tijd heb ik al meer vlinders gezien dan vorig jaar!
Veel geaderde witjes…

… en orantjetipjes



Aan de wandel langs een grasspriet 🙂


Op een mooie avond een poos aan de waterkant gezeten…




Blije Boaz ♥


En overal barst het van het tere fluitekruid…

De futen zijn ook weer in beeld, altijd leuk om naar te kijken!



Heerlijk om onderweg ineens weer van alles tegen te komen!