Toen het nog wit was

en sprookjesachtig mooi in het bos…
Met in de verte eindelijk weer eens één van de reeën gezien…
Prachtige mosjes komen tevoorschijn
… en voorjaarsbloemen piepen inmiddels boven de aarde:
sneeuwklokjes, krokussen, druifjes en narcissen
het licht ademt al iets van lente
het komt vanzelf wel…
“Spring is the fountain of love for thirsty winter”
― Munia Khan

Advertenties

En dat het wit was

“Snowflakes are kisses from heaven”

We hielden het dichtbij huis: de straat uit, de weg over en dan ‘de dijk op’.
Niet druk op het fietspad, dus Boaz van de lijn.
Hij huppelde voor het vaderland weg in de sneeuw 🙂
En al is het langs de steeds drukker wordende A28, ik prijs me altijd weer gelukkig dat ik niet ergens midden in de stad woon en zo toch dichtbij huis langs het water kan wandelen.
Het is altijd een fijn loopje, het geeft me een gevoel van ruimte.

De maan

Gisteravond stond hij al helder aan de hemel, die wonderlijke maan….
en vanochtend vroeg vanuit mijn slaapkamerraam, met een gloeiend hete bak koffie in de vensterbank en Boaz snurkend in mijn bed… 🙂
met rechts *drie witte stipjes* een deel van de Grote Beer
Wat een bijzonder schouwspel, zo uniek om dit mee te maken!
En dan aan de wandel met Boaz in deze heerlijke vrieskou… zo helemaal mijn weer 🙂
Bekertjesmos
Niks ‘Blue Monday’, het was echt een fantastische dag: tot in mijn -koude- tenen genoten! 🙂

Winterwonderland

Nou ja, een beetje dan 🙂
Maar eindelijk: zon, heerlijke vrieskou, en prachtig winterlicht!
Dus hup, er op uit!
Het zo lieve snuitje wordt grijzer en grijzer ♥
Fijn weekend gewenst!

Opruimeritis

Ineens kreeg ik de kriebels deze week: drastisch opruimen!
Ergens eind vorig jaar grondig de bezem gehaald door mijn eigen administratie. Inmiddels is de gang gevuld met volle dozen voor de kringloop. De rest -en dat is niet zoveel- is goed voor een ritje vuilstort. Eindelijk ook maar eens mijn kledingkast leeggehaald: van het resultaat worden ongetwijfeld wel een aantal mensen blij (denk ik). Ik wil bewaren waar ik blij van word, bij ‘twijfel’ gaat het in een aparte doos die ik later nog eens onder handen neem.
Het loslaten van dingen die er niet meer toe doen of die ik al lang niet meer gebruik, kost me weinig moeite: waar ik eerder moeilijk afstand van kon doen, gaat nu gemakkelijk in de weg-ermee-doos.
En een uurtje tussendoor aan de sjouw met mijn makkertje geeft lucht en licht aan de dingen.
Een buizerd speurt naar iets eetbaars…
Reflectie van bomen in het water, vloeiende bewegingen…
Blij hondje 🙂
Een nieuw jaar beginnen met een flinke opschoning, het voelt als een nieuw hoofdstuk…

Weergekeerde rust

Wat een verademing: de rust en stilte na een weekend van ongelooflijk veel herrie. In geen jaren is er zoveel geknald als nu, even dacht ik gisteravond gek te worden… het was werkelijk bar en boos.
Een oudejaarsavond ‘uitzitten’ is aan mij niet meer besteed.
Vandaag geen radio of tv aan gehad vandaag, gewoon helemaal niets.
En nee, ik blik niet terug en heb ook geen goede voornemens 🙂
Vanochtend om half zeven eerst maar es Boaz goed uitgelaten.
Hij wilde na nog korte een wandeling gistermorgen beslist niet meer uit.
Wel bijzonder, hoe lang een hond zijn behoefte kan ophouden.
Voor de drukte aan vanmorgen naar ‘de golfbaan’ gereden zodat we beiden een frisse neus konden halen, dat was na zo’n binnendag als gisteren geen overbodige luxe!
En zooooo trots op mijn dappere Dodo die het voor zijn doen toch heel goed heeft gedaan. Het mannetje is blij het nieuwe jaar in gehuppeld ♥
Vorige week zag ik al de katjes in bloei…Druppelmosjes, altijd blij mee 🙂
Na onze wandeling naar de rustplaats van manlief gegaan.
Ook daar ontstaat langzaam een zachte deken van mos, prachtig!
En tot mijn grote verrassing zie ik het eerste sneeuwklokje tevoorschijn komen…
Nog een paar maanden en dan kan ik zijn financiële administratie vernietigen. Met de bankafschriften ben ik al begonnen, alles is tegenwoordig toch gedigitaliseerd. De belasting- en andere papierhandel laat ik voor de zekerheid wachten tot april, dan ben ik formeel vijf jaar verder en mag alles weg.
Het is goed dat dat eindelijk kan worden opgeruimd.
Op de één of andere manier voelt het als een soort van weer een nieuwe ruimte scheppen. Want hoewel het gevoel niet is veranderd, merk ik wel dat de afstand steeds groter wordt.

Reiziger
Er is geen weg
De weg maak je zelf, door te gaan.
– Antonio Machado

De rode bolderkar

Om het vuurwerkgedoe te ontvluchten hebben we gister gewandeld bij de recreatieplas. Daar komen we niet vaak omdat het er meestal druk is en Boaz is niet zo van de mensen- en hondendrukte. Ik ook niet overigens. Op de parkeerplaats weinig auto’s dus rustig.
Lopend langs het water, frisse wind om mijn oren, zo fijn!
Ik kan soms zo verlangen naar zee… dan ben ik al blij met een hondenstrandje
Boaz in de race-modus *en ik geniet ervan om te spelen met mijn camera*
Op het pad een man met zijn zoontje in een rode bolderkar.
Beiden genoten zichtbaar, mooi om naar te kijken.
De kar werd in het zand geparkeerd.Mensen herkenbaar fotograferen en ook nog eens publiceren is niet mijn ding, daarom bewust met onscherpte gespeeld.
Woorden overbodig…
De magie van kleur en beweging… Terug door het bos langs de konijnenholen 🙂
De kleine man tevreden en moe, die kwam de rest van de dag bijna de bank niet meer af…

 

Als het regent

”Understanding impressionist images requires imagination”
– Eva Polak

Als het regent
in de mist
wandel ik
een heel eind
buiten de lijntjes.

In mijn element.

Stil en grijs weer.
Geen mens met of zonder hond te zien op ‘de golfbaan’.
Plezier hebben met mijn kleine man en lekker prutsen met de camera.
Dat we heerlijk hebben gestruind…. Het vuurwerkgedoe gaat weer van start, er wordt hier al volop geknald.
Pal voor de deur.
’s Middags en ’s avonds krijg ik Boaz bijna niet meer de deur uit, hooguit een snelle plas.
Nog even afzien en dan is dat ook weer voorbij.
Op naar 2019!

Rothond

Eerste kerstdag: ik had zo’n zin in een struintocht met Boaz op de hei.
In de hoop niemand tegen te komen.
Gewoon in mijn uppie met de smurf op stap.
Uit de auto gestapt: een prachtige vlucht ganzen boven mijn hoofd…
Altijd weer fascinerend om te zien hoe ze elkaar aflossen.Boaz heeft er zin in, dat is heel duidelijk…
Ik zie al aan zijn hele houding dat dit een ik-ga-mijn-neus-achterna-wandeling gaat worden en even vraag ik me af of het wel zo slim was om naar de hei te gaan…Bij zo’n blik van Boaz weet ik dat ik maar beter kan opstaan om te kijken wie of wat er aan komt…
Jawel, in het hondenwereldje op de hei kom je al gauw bekenden tegen… de heren begroeten elkaar rustig zonder gedoe
en wat is het teckelvriendje -heel lang niet gezien- grijs geworden… We lopen samen een stuk op (daar gaat mijn plan  🙂 ) en het wordt steeds drukker…
Boaz heeft geen enkele interesse in de mooie Spaanse dame.
Die ziet iets anders wat hem meer boeit.
En terwijl de dames keuvelend doorlopen zie ik vanuit mijn ooghoek hoe mijn hond verdwijnt.
Ik voel hem al aankomen: dit wordt niet zoals ik in gedachten had.
‘Hij komt zo terug’, zeg ik.
En hoop ik.
Op een punt waar ik goed overzicht hebt blijf ik wachten, fluiten en roepen.
Met nog meer ganzen maar geen Boaz…
De teckel vermaakt zich wel 🙂
Ook de collie wordt duidelijk een bejaarde schoonheid…Van fotograferen komt niks, eerst die smurf weer in het vizier zien te krijgen.
Na een stief kwartiertje wachten zie ik heel in de verte een man met zijn labrador lopen.
Met in zijn kielzog een wel heel bekend waggelend hondenkontje.
Ik fluit en roep.
Een hele blije smurf komt aanhollen!
‘Wat een rothond’, zegt de kennis.
Waarop ik zeg: ‘het is een fantastisch hondje!’
Maar wel een hondje dat direct aan de lijn gaat.
Rechtsomkeert naar huis, hoogste tijd voor warme bak koffie!

’s Avonds heel gezellig gegeten bij een vriendin.
Ik gloei en geniet nog na van een heerlijke en fijne warme avond, van ‘thuis zijn’…
We doen vandaag een saai rondje in de buurt, ook daar valt genoeg te snuffelen.

Tussen het blad

Graag kijk ik naar MasterChef Australië, met Boaz naast me op de bank en soms met mijn bord op schoot als ik laat eet. Met altijd het laatste hapje voor mijn kleine man 🙂
De uitzending van gisteren vond ik erg leuk: de deelnemers kregen een fotocamera om inspiratie in de natuur op te doen doen voor hun te maken gerechten. Wat een geweldige omgeving was er te zien!, volop inspiratie met prachtige foto’s.
‘Ga op je knieen zitten
wees nieuwsgierig
kijk onder richels
laat je inspireren door nieuwsgierigheid en door de prachtige natuur’ zei George Calumbaris.
En zo is het maar net.
Het zijn koude en grijze dagen, maar daardoor buiten niet minder mooi.
Bovendien zou ik onze dagelijkse wandelingen niet kunnen en willen missen.
De bomen verliezen nu in rap tempo hun blad.
Elk vleugje zon pikken we maar al te graag mee…
Boomstammen worden mooier en mooier…
Overal blad…
en dan kijk ik maar al te graag nieuwsgierig en op de knieën naar wat er verscholen ligt onder dat veelkleurige herfsttapijt…
wat niet alleen bij kijken blijft, maar ook bij horen… zoals zacht geritsel van een motvlinder die probeert de nog natte vleugels uit te slaan…
Er bloeit zelfs nog een dagkoekoeksbloem aan de rand van het bos
Het miezert, de buitenwereld oogt ietwat triestig en grauw.
Een mooie dag om straks weer naar het bos te gaan!