Ochtendmist

Op een vroege ochtend in het donker rolde ik afgelopen week letterlijk de deur uit: ik griste in de gauwigheid nog even de flexilijn mee van Boaz omdat ik naderhand nog even met hem naar het tuincentrum wilde. Ik klapte de deur dicht en raakte verstrikt met mijn voet in de lijn. Zo kukelde ik in het donker de voortuin in, mijn cameraspullen her en der verspreid. Oeps, dat was even schrikken, want ‘nee, niet mijn gammele knie!’. Opgekrabbeld en weer naar binnen gegaan: een beste klodder arnica-creme erop. Geen denken aan dat ik binnen zou blijven, want het was eindelijk een ochtend van mist! Dus, hup, eruit en op stap! Boaz eveneens verschrikt: die lebberde me van alle kanten af…. ♥
Ik had geluk: het bleef bij een paar dagen spierpijn. Mazzelaar 🙂
En dat het mooi was, en stil en vooral heel sereen…
Prachtige schakeringen aan de hemel en ineens was daar verrassend snel de zon…
En dan ineens voelen deze dagen weer bijna als hoogzomer waarbij ik ’s avonds nog in mijn t-shirt een laatste rondje loop met de kleine man en het raam wijd open heb…

Advertenties

De mooiste maand

‘October is the opal month of the year.
It is the month of glory, of ripeness.
It is the picture-month.‘
– Henry Ward Beecher

We struinen best wat af op deze heerlijke najaarsdagen.
Het moet wel een beetje spannend en leuk blijven wat we gaan tegenkomen, vooral ook voor de kleine man die maar al te graag op verkenning uitgaat.
Gelukkig is er afwisseling genoeg rondom waar ik woon. Dat kan een ‘rondje in de buurt’ zijn of één van onze bossen of andere favoriete plekken.
Als ik Boaz zo druk bezig zie met zijn snuffelneus, kan ik alleen maar denken ‘wat hebben we het toch ontzettend goed samen, mijn asielsmurf en ik!’
Zo kwamen we afgelopen week op een open plek in het bos waar ik werd verrast door een groep prachtige grote zwammen. Alleszins de moeite waard om er een poos voor te gaan zitten! 🙂
Wat wel spijtig is, is dat mijn favoriete macro-lens het nu echt heeft begeven en is het behelpen met ander materiaal wat naast de beperking ook z’n charme heeft…
… waarmee ik me voel als een spelend kind in de zandbak… 🙂
Blije smurf in het bos 🙂
Bladeren worden mooier en mooier ♥
‘Herfst’ zou geen herfst zijn zonder vliegenzwammen…
En af en toe piepen we er ’s avonds nog even tussenuit om naar een fraaie zonsondergang te kijken…

Herfstimpressie

‘Every leaf speaks bliss to me, fluttering from the autumn tree.’
– Emily Brontë

Het zo lieve frummellipje van de kleine man ♥

 

 

 

Nemophilist

Voor iemand die niet zo van bos houdt, ben ik toch aardig op weg om een soort van nemophilist te worden 🙂

Zo wandelen we graag in het ‘Bos van de Toekomst’ in Veenhuizen, we komen er dan ook regelmatig. Het is een fijn bos, heerlijk rustig en ik kan er niet verdwalen 🙂
Een deel is aangelegd als herinneringsbos: geplante bomen als herdenking aan verschillende gelegenheden, met (naam)bordjes erbij. Indrukwekkend om daar langs te lopen. Op de één of andere manier heeft dit bos een heilzame uitwerking op mij, het voelt als een verstillende en heilzame pleisterplaats.

Een heidelibel, vrouwtje
En ook Boaz geniet volop… er valt voor hem genoeg te beleven en te ruiken.
Ons ‘pauzebankje’ aan de rand van het zo mooie Esmeer.

De heide aan de rand van het bos

Met soms een pootje in beeld 🙂

Veel padden, met hun zo mooie bijna barnsteen-kleurige ogen!

Een week of twee terug kwamen we de kudde schapen tegen om het gebied te begrazen… je zou het niet zeggen, maar het zijn er zo’n 200 schapen!

Inmiddels is het gras weer groen en bovendien met veel plantjes ogentroost
Stilletjes kondigt de herfst zich aan en raak ik eindelijk het oververhitte gevoel kwijt van de voor mij te hete en te lange zomer…
en wordt het weer paddenstoelentijd, heerlijk!
Op naar de herfst! 🙂

Dauwtrappen

“We went down into the silent garden.
Dawn is the time when nothing breathes, the hour of silence.
Everything is transfixed, only the light moves.”
– Leonora Carrington

Gisterochtend zijn we eindelijk weer eens een beetje wezen dauwtrappen, de kleine man en ik. Het plan was om de zon te zien opkomen, maar toen de wekker om vijf uur ging, draaide ik me toch nog even lekker om. Het lijf is best nog flink moe en lammig vanwege de warmte, dus gingen we pas tegen een uur of zeven de deur uit. Waar ik natuurlijk spijt van kreeg -zo werkt dat meestal 🙂 -, want dat had ook best een half uurtje eerder gekund.
Desalniettemin, het was meer dan de moeite waard, er hing nog een vleugje warme gloed over alles.
Niemand om ons heen, gewoon Boaz en ik samen in het veld.
Zo weldadig stil en sereen.
En zo helemaal in mijn element tussen de spinnenwebben die overal als zacht tintelende parelgordijntjes om me heen hingen…En het manneke genoot in ‘ons achtertuintje’… en ik van hem ♥ Helaas geen juffers of libellen te zien, wel een gesneuveld vlindertje, hoe sneu…Op het bospad de salomonszegel met haar prachtige blauwe vruchten
Hoe verschillend kunnen dingen op dezelfde plek zijn, volop groene varensmet daarnaast het zo mooie verkleurde dorre blad van een andere groep‘Mijn’ plekje bij de berkenstam langs het bospad waar ik mijn boterham deelde met Boaz 🙂Tussen het blad scharrelde een pad…die in prachtig licht tevoorschijn kwam…
Het was puur zielevoedsel om eindelijk weer eens een tijdloze ochtend te beleven in de schoonheid en kracht van het Universum…

 

Eindeloze zomer

Het lijkt wel een eindeloze zomer te gaan worden.
Voor de één is het volop genieten, voor de ander een voortdurende afmattende periode van hellelicht en verzengende hitte.
Dit is precies waarom ik zo’n loeihekel aan zomer heb: er is geen ontkomen aan, het maakt dat ik me volkomen lamgelegd voel en ik kan me er niet tegen wapenen.
Verzetten is zinloos.
’s Ochtends en ’s avonds gaan alle ramen en deuren open om zoveel mogelijk verkoeling binnen te halen want ook binnen is het nog steeds erg warm.
Zo blij! dat het eindelijk augustus is: heel langzaam verandert de kleur van het licht en komt er iets als een vage stip aan de horizon van een -hopelijk aangename- herfst in zicht.
Ik kan me verheugen op eindelijk weer wat langere wandelingen met mijn kleine man, om te struinen in het veld en in het bos want dat komt er nu maar bar weinig van. Met heel af en toe toch een ochtend van wat dauw, daar genieten we dan ook dubbel en dwars van… dan lonken de juffers… en spinnenwebben…Het is weldadig om in de koelte van de redelijk vroege ochtend een poos zomaar neer te ploffen met de kleine man om me heen… En ondanks de droogte is er nog genoeg moois te zien…Het zijn dagen van leven in slakken-tempo…Ik kijk uit naar ochtenden zwaar van nevel en mist en vooral van veel dauw om dan heel vroeg met Boaz het veld in te gaan…
En dan denk ik: is dit extreme weer een protest, een stille en doordringende boodschap van de natuur, van Moeder Aarde, een tegenkracht van het Universum, van hoe we met alles omgaan?

Het wordt vanzelf weer herfst…

 

 

 

 

Droogte

Het gras is dor, de schors valt van de bomen en de gaaien ruziën om wie het eerst in het vogelbad mag…Op verschillende plekken in de tuin heb ik waterbakjes voor de vogels staan. Ze komen maar al te graag…
Het is snakken naar een beste plens water, we hebben niet zoveel te koop de kleine man en ik… het zomerse seizoen is toch al zo heel erg niet ‘ons ding’ 😉
Uitgebloeide Judaspenning…
En overal schermbloemen, die doen het altijd goed…
Er is bijna geen dauw
Icarusblauwtjes zijn het slachtoffer van de kleine zonnedauwGehavende vleugels…
en prachtige glanzende gave vleugels…De hei komt in bloei!
Een zwaaiende juffer…
en een weidebeekjuffer
waarbij eentje de pech had met een kapotte vleugel regelrecht in een web te vliegen… ik heb hem eruit gehaald en hij kon verder fladderen…
En straks maar weer even fijn Boaz laten zwemmen 🙂
Poeh, toch best wel veel kiekjes van de afgelopen weken!
Fijn weekend gewenst en nog even wachten op een beste plens hemelwater, ik tel de dagen af…!

 

De wateraardbei

Gisteren met de kleine man maar weer eens bij de wateraardbeien wezen kijken. Niet te warm, het was gewoon lekker wandelweer.
We hadden er wel zin in, de kleine man en ik.
Ik had gehoopt op wat meer vlinders en libellen, die lieten zich jammer genoeg weinig zien. Het enige vlindertje -een koolwitje- vloog er rap vandoor toen ik in de buurt kwam 🙂
Deze juffer bleef wel even hangen voor een kiekje…
De wateraardbei is een vaste plant uit de rozenfamilie (Wikipedia), een prachtig plantje om te fotograferen…En als ik ergens neerplof, weet Boaz al hoe laat het is… geduldig wachtend ♥ het levert wel extra koekjes op 🙂 Vandaag las ik over schaapsscheerderskou.
Een graad of 18 vind ik heerlijk, dat mag wat mij betreft de komende zomer -die meteorologisch morgen begint- eigenlijk wel zo blijven… maar dat gaat zeker en vast niet lukken!

 

De waterlelie

Ik heb de witte water-lelie lief,
daar die zoo blank is en zoo stil haar kroon
uitplooit in ’t licht.

Rijzend uit donker-koelen vijvergrond,
heeft zij het licht gevonden en ontsloot
toen blij het gouden hart.

Nu rust zij peinzend op het watervlak
en wenscht niet meer . . . .
– Frederik van Eeden

Aan dit gedicht moet ik altijd denken als ik aan de rand van één van de vijvers zit te mijmeren, kijkend naar de prachtige waterlelies…Dansende muggen 🙂 die me doen denken aan ‘Reflets dans l ‘eau’ van Claude Debussy
met ook een mijmerend hondje… voor een zwempartijtje is hij wel te porren 🙂toch ook maar weer even languit bij de ronde zonnedauw…Fijne zondag gewenst!

 

 

 

De spechtenboom

Tags

Grote bonte specht, jonge spechten

Het zal de invloed van mijn calvinistisch geboortegoed zijn: ik ben best gesteld op de zondagsrust. En nee, ik ben beslist niet roomser dan de paus en schiet ook heus wel eens op zondag de buurtsuper in. Maar toch: de stilte en rust op de vroege zondagochtend is misschien wel de meest weldadige. De sfeer is anders, de stilte is anders en er heerst nog iets van onbenoembare rust. Ik vind het fijn om op zondagochtend redelijk bijtijds met mijn kleine vriend door de buurt te slenteren. Boaz kan zo heerlijk uitgebreid de buurtkrant besnuffelen en lezen, altijd boeiend om naar te kijken!
We zijn al een poos niet meer ‘de hei op geweest’ en daar had ik vanochtend heel veel zin in. Niemand tegenkomen, lekker op ons gemak struinen en sjouwen.Het ruikt zo heerlijk ’s morgens vroeg en al helemaal als de geur van kamperfoelie op me afkomt… Ik duik met mijn neus tussen de bloemen…
Boaz wacht geduldig en is tegelijkertijd waakzaam… 🙂
Allerlei vogelgeluiden zijn te horen, ik kan ze niet goed onderscheiden. Behalve het getwitter van de mezen en de merels, die pik ik er wel uit. Terug bijna bij de auto hoor ik heftig gekrijs. Ik blijf even stil staan om goed te luisteren en bedenk me dat dit bijna niet iets anders kan zijn dan het geluid van jonge spechten. Ik speur de rij bomen af en jawel, ik ontdek de ‘spechtenboom’. Ik zie de ingang van het nest en het geluid is onmiskenbaar: hier zitten ze, de jonge spechten!
Ik blijf een poos staan en vanuit mijn ooghoek zie ik één van de ouders rondom de boom vliegen. Ik realiseer me dat ik te dichtbij ben en zoek een geschikt plekje verder weg om een poosje te kunnen kijken.
Jawel… de grote bonte specht bij het nest ♥Ik heb alleen maar mijn supertrage 100mm macrolens en een manuele 50mm lens bij me, het is behelpen met de macrolens. Het zijn geen superplaatjes, want nog behoorlijk bewolkt en veel bomen rondom maar ik ben er wel blij mee… ik vind het zo bijzonder om te zien…Het is mijn ‘cadeautje van de dag’! 🙂