Hoe mooi…

Tags

Uitsluipende libel, Zonnedauw

Zomerse temperaturen op komst.
Alles boven de 20 graden is me al gauw te warm, dus reden genoeg om bijtijds op stap te gaan met mijn kleine man.
De koelte van het bos is in de ochtend fris en weldadig.
Het is genieten in de stilte, zo samen slenterend.
Een speur van nevel zorgt voor een weinig dauw…
Geen schapen te zien, maar wel schapenpoep… 🙂
Er is veel zonnedauw, ik vind het elke keer weer prachtig!Boaz en water, hij wordt er steeds beter in… 🙂Teruglopend langs de rand van het water kijk ik naar de zonnedauw en mijn oog valt op iets glinsterends… jawel, een uitsluipende libel!Zo ontzettend mooi, zo teer en fragiel… Het hangt echter gevaarlijk dicht boven de zonnedauw met die kwetsbare vleugelsIk moet er niet aan denken dat die vleugels worden aangeraakt door de kleverige stof van de zonnedauw: dan heeft de libel geen schijn van kans en zal hij een wrede dood sterven nog voordat hij vlieg-klaar is. Het mag dan een beschermd plantje zijn, ik bedenk me niet en haal heel voorzichtig er iets van weg.Een heel bijzondere gebeurtenis om mee te maken!

Buiten de tijd

Tags

Libel Veenpluis

‘Waar gaan we vandaag wandelen?’, vroeg ik gisteren een de kleine man.
Ik zag een heel blij koppie met een nog blijer heen-en-weer zwiepend staartje.
‘Nou vrouw, wat dacht je van een ‘rondje Esmeer’? Daar zijn we heus al een Hele Week niet meer wezen wandelen!’ Ik hoorde het hem denken.
Strak plan van de boskabouter.

Geen blokje om in de buurt in de ochtend, maar een broekzak vol ontbijt voor Boaz en een appel voor mij. We gaan zo rond een uur of half acht naar het bos. En het is er weldadig. En stil. En zo heerlijk fris. Vogels met roep en tegenroep. Een kakofonie aan vogelgeluiden. Ik had gehoopt op bloeiend bekertjesmos, maar helaas niks. Het is interessant om te zien hoe de vegetatie in de loop van de jaren aan het veranderen is: veenpluis bijvoorbeeld komt overal tevoorschijn, ook op de wandelpaden.

Het vennetje is goed bereikbaar wegens de droogte en voorzichtig stap ik daar wat rond. Veenpluis langs de waterkant…

Het is weer juffer- en libellentijd!

Deze libel had de veugels nog niet echt droog en het kostte wat moeite om heen en weer te vliegen…





We lopen verder richting het Esmeer, maar vanuit de verte zie ik dat er schapen lopen. Jammer Boaz, dat wordt dus een ander pad!


Het andere ven, eveneens een heerlijke stilteplek met een prachtig uitzicht…


Libellen scheren over het water, met de trage macrolens lukt het me niet goed om ze ‘te vangen’…

Slok water voor de kleine man…

Vanuit mijn ooghoek zie ik iets glinsteren: de oude jas van een libel, hoe wonderlijk!
Ik heb nog nooit een uitsluipende libel gezien, en speur de oever af en vind nog een omhulsel… heel bijzonder!
Ik voel me buiten de tijd en heb niet eens door dat de boswachter al een poos staat te kijken. Hij groet vriendelijk en we maken een praatje. Met een compliment voor Boaz die zo netjes bij me blijft 🙂
Ook vandaag weer een mooie dag gewenst!

De zevenster

Tags

Weidebeekjuffer, Zevenster

Even overwoog ik om het foto- en blogbijltje erbij neer te leggen, want ‘het is allemaal wel eens voorbij gekomen’. Een beetje het gevoel van herhaling en ‘als het maar niet saai wordt’, zoiets. Maar ik kan het toch niet laten om de camera mee te nemen: er valt altijd wel weer iets moois te zien. En de kleine man en ik kunnen niet zonder onze dagelijkse struintocht 🙂 Niets zo heerlijk dan op stap te zijn met mijn kleine kameraad, een zoek- of balspelletje hier en daar, liggen in het gras en turen door de lens. En wat als ik me niet meer verwonderen kan over ‘het kleine’…

Het teken-seizoen is weer losgebarsten, dus was het goed opletten terwijl ik naar de zo mooie zevenster lag te kijken…






Terugwandelend wilde een weideweekjuffer ♀ wel even poseren…


Op weg naar huis zag ik op een nestkastje een mus zitten.
Dus hup auto aan de kant en een poosje staan kijken.
Jawel hoor: er moesten snaveltjes worden gevuld 🙂


Het is ook vandaag wederom heerlijk wandelweer, dus trekken we er straks fijn op uit, mijn kleine man en ik.
Koekjes mee, een balletje mee en toch ook maar weer de camera mee 😉


We gaan er weer een mooie dag van maken.
Fijne zondag gewenst!

Vlindertijd

“Butterflies are like angels kisses sent from heaven.”
― Malia Kirk

En dat ik de kou behoorlijk beu was… geen zin ook om de camera mee te nemen. Nu eindelijk de winterjas in de kast kan en de t-shirts aan, is er veel te beleven buiten en komen de vlinders tevoorschijn. In een paar dagen tijd heb ik al meer vlinders gezien dan vorig jaar!
Veel geaderde witjes…

… en orantjetipjes



Aan de wandel langs een grasspriet 🙂


Op een mooie avond een poos aan de waterkant gezeten…




Blije Boaz ♥


En overal barst het van het tere fluitekruid…

De futen zijn ook weer in beeld, altijd leuk om naar te kijken!



Heerlijk om onderweg ineens weer van alles tegen te komen!

Windstil

Het koude licht nodigt vooralsnog niet uit om voor dag en dauw op te staan. Ik bedenk me wel drie keer als ik mijn raam uit kijk en de bomen tekeer zie gaan. Nee, dan maar eerst een blokje om met de kleine man en later op de dag bedenken wat we gaan doen. Maar o, wat kijk ik er naar uit om ’s morgens vroeg er op uit te gaan met Boaz.
Inmiddels zie ik de eerste zwaluwen verschijnen, zie ik een libel over het water scheren en vandaag hoorde ik voor het eerst de koekoek. Meestal laat die zich rondom de 20e april horen, als voorbode op beter (lente)weer. De futen hebben zich amper laten zien en de zwanen vertoeven blijkbaar elders: het nest waarop ze jaar na jaar vertoefden is dit jaar niet in gebruik. Ik vraag me af of ze elders hun heil hebben gezocht.
Vanochtend was het windstil, het had licht gevroren.
‘Kom Boaz, we gaan er vandoor’, zei ik redelijk bijtijds tegen de kleine man.
Thermobroek aan tegen de nattigheid en kou.
Ik moet gewoon een poos de stilte in.
Appel mee als ontbijt voor onderweg en mijn jaszak vol gepropt met zijn ontbijt.
De fazant laat zich al van verre luidkeels horen.
De pinksterbloemen raken op hun eind…

en maakt plaats voor fluitekruid…

De vorst is al snel verdwenen, wat overblijft is fonkelend gras…

Nog even en het mos staat in bloei!

Mijn wandelmaatje en zo trouwe vriend vermaakt zich opperbest…

Geen oranjetipjes te zien, maar wel het geaderde witje in mooi zacht licht.


Oplettend manneke ♥

Afgelopen jaar was een slecht vlinderseizoen… ik hoop echt dat dit de voorbode is van een beter vlinderjaar!

Het oranjetipje

De velden staan dit jaar werkelijk vol met pinksterbloemen, een prachtig gezicht! En waar pinsterbloemen bloeien, is ook vaak het zo mooie oranjetipje te vinden. Nog een korte tijd en dan is het frêle lila alweer verdwenen, dus gingen we de laatste ochtenden toch maar bijtijds op stap.
Speurend naar oranjetipjes.
De kille wind voelde bijna wreed aan en het viel het nog niet mee om met verkleumde handen de camera een beetje stil te houden toen ik het oranjetipje vond 🙂 Het was een kwestie van geduld en wachten op een beetje windstilte.




Met nog een geaderd witje…





We kregen een hagelbui op onze kop…



… ik was wel toe aan hete koffie en Boaz aan zijn ochtendmaal: huiswaarts!
Koud, maar toch een heerlijk begin van de dag!

Beetje spijt…

… heb ik wel dat ik vanochtend niet vroeg de deur ben uitgegaan met de kleine man. De zonsopkomst was ongetwijfeld magisch, de velden vol sluiers van nevel. Er waren bijtijds al veel fietsers en joggers op stap, dus zijn we heerlijk het veld ingedoken.
Genieten is nog niet eens het goede woord, het is veel meer dat gevoel van me zo rijk en dankbaar kunnen voelen met zoveel moois om me heen. ‘Gewoon maar liggen in het gras’, kijkend naar de dingen om me heen.
De stilte in, de natuur in… voorbij de drukte in mijn hoofd.
Zoals Monique Verkerk het zo treffend verwoordt: ‘Voorbij de drukte in je hoofd kan zich iets openen, een andere ruimte, een nieuwe helderheid. Een woordloosheid, het numineuze. De stilte lokt altijd weer terug.’



Ik zocht tussen de pinksterbloemen naar oranjetipjes, jammer genoeg niet één. Maar wel prachtige geaderde witjes, zich opwarmend in de zon om de vleugels te drogen…




Boaz… ♥

… wat een genoegen om naar dat zo lieve mannetje te kijken…



Helaas ben ik mijn kleinste tussenring verloren die ik het meest gebruik op mijn 50mm. lens, maar een maatje groter voldoet ook best in het kletsnatte gras 🙂


Nog steeds ga ik in het weekend na onze wandeling naar de rustplaats van manlief. ‘Even bijkletsen en de week evalueren’, noem ik dat 😉
Boaz scharrelt dan wat rond aan de lijn, de lucht afspeurend naar eekhoorns. Want daar is hij fel op!
Rondom komen de bosviooltjes tevoorschijn…


Wat een weergaloos mooie dag!
Binnen 17,5 graden maar buiten was het heerlijk!
En best jammer dat de winterjas voorlopig nog niet de kast in kan…

Back to basic

De afgelopen dagen heb ik mogen bijdragen aan een bijzonder mooi project (waarover later meer), en het heeft me enorm geraakt. Zoveel mooie mensen ontmoet om mee samen te werken! Wat voel ik me een bevoorrecht mens… vooral ook omdat ik alle ruimte kreeg om ‘gewoon mijn eigen ding’ te doen.
Lange en vooral intense dagen, ik merk dat het van alles in beweging zet…
Boaz was mee en mijn kleine vriend deed het zo ontzettend goed tussen al die vreemde mensen en alles erom heen, wat ben ik trots op mijn kanjer ♥ en wat was iedereen lief voor hem… werkelijk hartverwarmend!

Hij kon het heel goed vinden met Timnay…

En ja, weer of geen weer, voor ‘het plaatje’ maakt me dat helemaal niks uit… 🙂


… waarbij Boaz soms even aan anderen werd overgeleverd… in heel goede handen ♥

Ook het mannetje was bekaf na deze volle dagen; dus zijn we gisterochtend heerlijk vroeg naar het bos gegaan…





En dan is niks zo fijn dan alleen maar te zitten op het bospad bij een pol klaverzuring met het mannetje scharrelend om me heen om de dingen wat te laten zakken en te overdenken…

Nu weer de draad van alledag op pakken…
De zon schijnt, we trekken er weer fijn op uit!
Goed weekend gewenst allemaal!

Van alles wat

“Even though February was the shortest month of the year, sometimes it seemed like the longest.”
― J.D. Robb

Februari: de kortste maand op de kalender, maar gevoelsmatig inderdaad een lange maand. Het eind van deze maand is in zicht, en -net als vele anderen- kijk ik uit naar lente. De ‘groene waas’ komt tot leven, buiten barst het ineens van de knoppen!
Van fotograferen kwam niet veel, maar toch viel er genoeg te zien de afgelopen weken, zoals een prachtige zonsopkomst…

Een paartje nijlganzen…

Bomen vol katjes…

Knoppen komen tevoorschijn…

Regelmatig ga ik bij de zwanen kijken.
De juvenielen van vorig jaar zijn uitgegroeid tot sierlijke vogels!





Het ouderpaar in de buurt van het nest, spannend en o zo boeiend om weer te volgen!


De mooie kleuren van riet…


En de kleine man vermaakt zich kostelijk in het land…

… en ik daarmee ook, want het is een schouwspel op zich om te zien hoe mooi dat gespierde lijfje gefocust is en beweegt…


Langs de waterkant veel lege mosselen van de reigers…

Het zijn druilige dagen, bijna herfstachtig. Maar eenmaal buiten is het altijd weer fijn om lekker uit te waaien met de kleine man!
Fijne zondag gewenst!

Wit en koud

Oostenwind en ik, we zijn niet echt een goede combinatie. En toch: hoe ijzig koud het ook is, het eerste loopje ’s ochtends met Boaz -steevast langs het kanaal- voelt niet als zodanig. Integendeel: dan kan ik wel genieten van die gure wind om mijn oren en bij thuiskomst gaat even het raam wijd open. Frisse lucht naar binnen en daarna smaakt de koffie extra lekker 🙂
De reflectie van de bomen in het water boeit me telkens weer…


Hoe anders zijn de kleuren in het vroege ochtendlicht…

In het bos was het wel goed te doen…





De kleine man had het reuze naar zijn zin… die ging naar hartelust de hort op, zijn neus achterna… 🙂


De sneeuwklokjes komen nu echt tevoorschijn!


Inmiddels is het laagje wit zo goed als verdwenen en wordt het stilletjes aan wat zachter qua wind. Zowel geest als lijf zijn wel toe aan wat zon…

Goede zondag gewenst!