Zomerse temperaturen op komst.
Alles boven de 20 graden is me al gauw te warm, dus reden genoeg om bijtijds op stap te gaan met mijn kleine man.
De koelte van het bos is in de ochtend fris en weldadig.
Het is genieten in de stilte, zo samen slenterend.
Een speur van nevel zorgt voor een weinig dauw…
Geen schapen te zien, maar wel schapenpoep… 🙂
Er is veel zonnedauw, ik vind het elke keer weer prachtig!
Boaz en water, hij wordt er steeds beter in… 🙂
Teruglopend langs de rand van het water kijk ik naar de zonnedauw en mijn oog valt op iets glinsterends… jawel, een uitsluipende libel!
Zo ontzettend mooi, zo teer en fragiel… 
Het hangt echter gevaarlijk dicht boven de zonnedauw met die kwetsbare vleugels
Ik moet er niet aan denken dat die vleugels worden aangeraakt door de kleverige stof van de zonnedauw: dan heeft de libel geen schijn van kans en zal hij een wrede dood sterven nog voordat hij vlieg-klaar is. Het mag dan een beschermd plantje zijn, ik bedenk me niet en haal heel voorzichtig er iets van weg.
Een heel bijzondere gebeurtenis om mee te maken!
Hoe mooi…
27 zaterdag Mei 2017
Posted in Fotografie, Mijn honden, Natuurdagboek
