Het komt wel, dat voorjaar…

… ik kijk zo langzamerhand wel erg uit naar dat zachte lentezonnetje. Izzy heeft meer dan gewoonlijk belangstelling voor de ‘overkant’: daar zitten de hazen en de reeën. Ze mag het watertje niet over en gelukkig doet ze dat ook niet meer. In haar jongere jaren heb ik regelmatig staan wachten met angst en beven als madam er weer vandoor ging, haar ogen en neus achterna. De husky in haar maakt haar tot een prachtige maar ook tot een autonome hond die graag haar eigen gang gaat. Ze heeft het me absoluut niet gemakkelijk gemaakt (met mij als redelijk onervaren baas), ik heb echter ongelooflijk veel van haar geleerd. Daar kan ik haar niet dankbaar genoeg voor zijn…
Ik wil niet weten waar ze zo heerlijk in ligt te rollen…. en hoewel ik blij ben dat het visseizoen nog niet echt is begonnen, veel goeds is het niet 🙂
Juda is een ‘moeders kindje’, die haalt het niet in z’n hoofd om met de Spaanse dame mee op stap te gaan. Gelukkig maar. Hij heeft echter wel z’n eigen streken, heerlijk! En vrijdag mag z’n winterjas uit, joepie!