‘Dankbaarheid groeit altijd daar waar we ernst maken met het proces van loslaten. Deze dankbaarheid heeft veel meer de kleur van een verstild weten, het is meer de rijkdom van de herfst dan de uitbundigheid van het voorjaar.’
Hans Stolp
Vanochtend al tijdig wat boodschappen gehaald en gewandeld met Boaz. Het was nog rustig en dat gun ik het gespannen manneke van harte. Inmiddels is het behoorlijk lawaaiig: de buurjochies die nog maar zo kort geleden peuters in de wandelwagen waren, knallen er inmiddels als stoere pubers aardig op los.
Op het fornuis pruttelen heel zacht de uien voor mijn favoriete soep: uiensoep.
Boaz ligt aan mijn voeten, of het nu onder mijn bureau is of waar dan ook.
Mij met zijn grote mooie kijkers overal volgend.
2015.
Het zit er bijna op.
Ik begon leeg en inspiratieloos aan dit jaar, kleurloos ook.
Niet goed wetend wat en hoe te doen met een zo heel leeg jaar voor de boeg. Barstend van zoveel dierbare en soms ook moeilijke herinneringen.
En als ik nu terugkijk is het allemaal best meegevallen na dat heftige 2014 van zoveel verlies. Ik ben maar gewoon ‘mijn eigen ding’ gaan doen, vertrouwend op mijn intuïtie. Met af en toe een inzinking, zoals dat gaat in ieders leven.
Kijkend naar 2015 voel ik vooral een diepe dankbaarheid.
Om het plezier wat ik in en met Boaz heb.
Van het struinen in de natuur, en dat ik dat zo fijn vind om te delen.
Omdat ik dicht bij mezelf heb kunnen blijven.
Omdat ik opnieuw van binnenuit dat zo wezenlijke ‘Genieten’ kan voelen en ervaren.
Omdat ik zo rijk ben met een paar hele fijne mensen om me heen waar ik echt altijd welkom ben. Dat voel ik als een groot en waardevol geschenk!
Meer en meer kom ik binnen in mijn eigen ruimte.
Een soort van woordloosheid, het numineuze.
De stilte lokt altijd weer terug.
Fijne jaarwisseling gewenst en alle goeds voor 2016!
