2015

‘Dankbaarheid groeit altijd daar waar we ernst maken met het proces van loslaten. Deze dankbaarheid heeft veel meer de kleur van een verstild weten, het is meer de rijkdom van de herfst dan de uitbundigheid van het voorjaar.’
Hans Stolp

Vanochtend al tijdig wat boodschappen gehaald en gewandeld met Boaz. Het was nog rustig en dat gun ik het gespannen manneke van harte. Inmiddels is het behoorlijk lawaaiig: de buurjochies die nog maar zo kort geleden peuters in de wandelwagen waren, knallen er inmiddels als stoere pubers aardig op los.
Op het fornuis pruttelen heel zacht de uien voor mijn favoriete soep: uiensoep.
Boaz ligt aan mijn voeten, of het nu onder mijn bureau is of waar dan ook.
Mij met zijn grote mooie kijkers overal volgend.
2015.
Het zit er bijna op.
Ik begon leeg en inspiratieloos aan dit jaar, kleurloos ook.
Niet goed wetend wat en hoe te doen met een zo heel leeg jaar voor de boeg. Barstend van zoveel dierbare en soms ook moeilijke herinneringen.
En als ik nu terugkijk is het allemaal best meegevallen na dat heftige 2014 van zoveel verlies. Ik ben maar gewoon ‘mijn eigen ding’ gaan doen, vertrouwend op mijn intuïtie. Met af en toe een inzinking, zoals dat gaat in ieders leven.

Kijkend naar 2015 voel ik vooral een diepe dankbaarheid.
Om het plezier wat ik in en met Boaz heb.
Van het struinen in de natuur, en dat ik dat zo fijn vind om te delen.
Omdat ik dicht bij mezelf heb kunnen blijven.
Omdat ik opnieuw van binnenuit dat zo wezenlijke ‘Genieten’ kan voelen en ervaren.
Omdat ik zo rijk ben met een paar hele fijne mensen om me heen waar ik echt altijd welkom ben. Dat voel ik als een groot en waardevol geschenk!

Meer en meer kom ik binnen in mijn eigen ruimte.
Een soort van woordloosheid, het numineuze.
De stilte lokt altijd weer terug.Fijne jaarwisseling gewenst en alle goeds voor 2016!

Thursday Challenge – Beverage

Thursday Challenge: “BEVERAGE – week 2 of 2” (Coffee Maker, Cafe, Tea, Water, Glass, Wine Glass, Cup,… )

Als de nacht verdwijnt

Dark clouds become heaven’s flowers when kissed by light.
Tagore

Gisterochtend…

Bijna lentekriebels

Ik hoor weinig anders om me heen dan ‘het lijkt wel voorjaar…’
Enerzijds vind ik het heerlijk, want fijn zonder jas naar buiten en daar hou ik van. Anderzijds verlang ik toch ook wel naar een vleug heerlijk gezonde vrieskou die naar het schijnt in aantocht is. Wie weet wat nog komt!
Maar dit fraaie weer hebben we toch mooi binnen….
Zo mooi, die verdorde rozebottels… Bekertjesmos en regendruppels… Kraaloogjes in de tuin… Voor Boaz hoeft het laatste rondje niet meer zo… hij vindt het maar niks met die knallen. Ik laat hem zelf kiezen hoe en wat: dat draait meestal uit op zo snel mogelijk en dichtbij huis een plas doen. Daarna linea recta huiswaarts!

Mijn kerst

Ik heb het wel naar mijn zin deze dagen… ik rommel wat aan, ik moet en hoef niet veel, en heb eindelijk zin aan deel 4 van de Bergmankronieken van Hjordt Rosenfeldt. Vanmiddag heb ik een gast-aan-tafel, en staat er alvast een pan soep te pruttelen. Gewoon lekker basaal kneuterig thuis, geen druk gedoe.
Gisterochtend was ik net te laat voor de volle-maan-met-kerst, wat een bijzonder fenomeen is. Op kerstavond was het een fantastisch schouwspel: bijna volle maan met jagende wolken.
Gisteren een heerlijke wandeling gemaakt met Olivier en zijn vrouwtje. Het is telkens weer genieten van de kameraden die als geen ander aan elkaar gewaagd zijn en hun eigen spel hebben… Er moet natuurlijk wel water in de buurt zijn… Langs het meer… het geeft me altijd een gevoel van ruimte… zo’n fijne plek…Fijne dag!

Fijne dagen gewenst!

De dingen staan om me zo stil
te luist’ren wat de stilte wil,
vertellen wil.

Herman Gorter

Om kwart over zes gaat de wekker: ik heb ietwat moeite om op te staan, maar die eerste stilte van de dag vind ik altijd weldadig. Zeker op een dag als deze waarop alles om me heen bol lijkt te staan van de kerststress. In rustig tempo zet ik koffie en tuur de donkere tuin in. Boaz ligt nog heerlijk in mijn bed… dat is tegenwoordig zijn ritueel geworden: zodra ik eruit ben, wipt hij erin om tevoorschijn te komen wanneer het hem uitkomt. Om met blije snoet mij een lik over de neus te geven als hij beneden komt.
‘Kom kabouter, we gaan de stilte in!’, zeg ik zo tegen achten.
Meestal is er ’s morgens wel iemand op pad op mijn uitlaatstek, maar vanochtend niet. Waarschijnlijk is het in de supermarkt drukker… heerlijk om zo de hele wereld voor mezelf te hebben!
Na onze wandeling ga ik naar de rustplaats van manlief. Ik vind er niks en dat is ook helemaal niet erg; het doet me gewoon goed om even daar te zijn.
De ruwe Drentse veldkei met zijn naam toont nu echt een groene waas van komend mos. Precies zoals de bedoeling is. Ik word er blij van!
Tot mijn grote verrassing zie ik groene kopjes boven de aarde steken: de sneeuwklokjes komen tevoorschijn. Ik trek er een groot hart om heen.
Als ik wegga, voel ik de zachte glimlach in mijn achterhoofd.
Ik glimlach eveneens.
Dit is mijn tweede kerst alleen.
Die niet alleen voelt.
Het is goed zoals het is.

Fijne dagen gewenst!

Licht

Gelukkig dat het licht bestaat
en dat het met me doet en praat
en dat ik weet dat ik er vandaan
kom, van het licht
of hoe dat heet

Hans Andreus

Het heeft beslist iets, dat in de vroege ochtend lopen als het nog bijna donker is. Dreigende wolken van de langste nacht voorbij zien komen en langzaam het licht zien groeien… … met een allerbraafst hondje …

 

Sound of silence

Dat prachtige nummer -Simon and Garfunkel, wie kent het niet…- speelde vanochtend vroeg door mijn hoofd. Zo tegen achten was het nog donker buiten, er gluurde een heel klein vleugje pastel aan de hemel. Snel de kleren aan, douchen en ontbijten kan wel als ik terug ben. Ik stop een appel in mijn jaszak, haal de paarse lijn tevoorschijn wat een hele blije Boaz oplevert: de rode lijn met tuigje staat voor een aangelijnde wandeling, maar de korte paarse betekent een fijne losloopwandeling. Dansend hondje… de slimmerik 🙂
We hebben eindelijk weer eens een flinke grote ronde gemaakt vanochtend in de stilte, wat een heerlijkheid!
Vuurwerk aan de hemel…
Geen slecht begin van de dag, toch…??
Het was iets frisser met wat meer wind dan gisteren en ik vond het heerlijk! Je voelt aan alles dat het weer niet klopt zoals het nu is… Doe maar een tikje kouder! Altijd met die neus over de grond… en een nieuw pad is extra spannend!Kwelwater…We komen een pracht van een Westsiberische Laika tegen, ze doet me denken aan Izzy… dat ‘oer’ en authentieke van de wolf. Ik blijf een groot zwak houden voor poolhonden.Spannend smal bruggetje voor de smurf, er moest wel even geoefend worden…Vieze pootjes -ik ook 🙂 -, want overal blubber…Riet, hoe simpel en mooi kan het zijn…Langs de koeien met Boaz is geen enkel probleem… En na dik anderhalf uur wandelen was ik wel toe aan koffie-douche-ontbijt en Boaz aan een kluifje…

 

Thursday Challenge – Glass

Thursday Challenge: “GLASS” (Bottle, Container, Window, Mirror, Broken, Shattered,…)

Sepia

Wat was het een uitzonderlijk fraaie dag gisteren: dikke mist en een zonnetje dat heel voorzichtig doorkwam. De wereld leek heel zacht gekleurd met sepia… Het was zo’n dag waarop ik wel de hele dag buiten wil zijn… en ook Boaz had daar weinig moeite mee… 😉En omdat het zulk fraai weer was en ik daarvan geen genoeg kon krijgen, hebben we er in de middag ook nog maar extra groot rondje aan vastgeplakt… je zou bijna denken dat het voorjaar is!Jawel… op zijn visstek…