Wonderlijke wezentjes

‘Those who don’t believe in magic,
will never find it.
Lewis Carroll – Alice in Wonderland

De één noemt ze ‘aliëns’, de andere heeft het over ET, ik zie echter alleen maar prachtige wonderlijke magische wezentjes met hun fragiele lange lijfjes, bolle ogen en een groot bekkie. Hangend aan hun tengere pootjes, de vleugels zwaar van de dauw, wachtend tot ze kunnen vliegen.
Wanneer zo’n magisch wezentje voorzichtig op mijn uitgestoken vinger gaat zitten, voel ik me ontroerd en geraakt. Adembenemend mooi en zo dichtbij.
Ik voel me als een soort van ‘Alice in Wonderland’…

Saai is het nooit

… om met de kleine man vroeg op stap te gaan. De laatste dagen struinen we tegen kwart voor zes in het veld. Alles is dan nog zo weldadig stil. Eergisteren leek het aanvankelijk een mooie zonsopkomst te worden, maar al gauw verscheen een dikke laag bewolking die zorgde voor nevel en zachtheid over het veld… Altijd alert!Ik speur in het hoge gras naar icarusblauwtjes, helaas… niks… waar zijn ze toch dit jaar?In het veld… waarbij Boaz aan de lijn gaat, want die stuitert een meter hoog bij het zien van de hazen 🙂 Wat is de kleine man toch ‘Hond’ geworden… het valt me ineens op… Het belooft wederom een warme dag te worden, we doen kalm aan.
Fijne zondag gewenst, met een poot van Boaz!

Warm

Dat was het vandaag: erg warm. De één geniet met volle teugen en voor de ander -waaronder ik- mag het wel een ietsepietsie minder. Omdat ik er toch niks aan kan veranderen maken we er gewoon het beste van: vroeg op en de rest van de dag met een boek en vooral veel water met uitgeperste citroen in de tuin. Fruit en rauwkost met een bak zelfgemaakte hummus in de buurt, jammie! En met Boaz naast me. Die natuurlijk overdag wel af en toe even uit moet…. en daar zie ik dan wel tegenop. Als we dan ons rondje maken, hou ik eerst mijn shirt onder de koude kraan om die vervolgens kletsnat weer aan te trekken. Zo weet ik het tenminste nog een beetje koel te houden 🙂

Reden genoeg om vanochtend eindelijk weer eens heel vroeg op te staan. Zo tegen half zes gaan we op pad om te genieten van de warme gloed van zonsopkomst…Het valt me op dat er weinig Icarusblauwtjes zijn dit jaar, zo jammer want het is voor mij één van de mooiste onder de vlinders. Gisterochtend hing er eentje laag in het gras…… met natuurlijk de juffers…

Mijn kleine held houdt me goed in de gaten en ik hem trouwens ook…

Hier en daar een vlinder… in tegenlicht

Vanochtend: deze juffer maakte alvast wat vliegoefeningen, maar de vleugels waren nog niet droog. Zo mooi om naar te kijken!Toen ik gisteravond met Boaz nog even aan de wandel ging zag ik een zwaargewonde duif. Hij wankelde en had duidelijk één of wellicht beide vleugels kapot. Het greep me echt aan om het arme dier zo te zien.
Hoe vaak denk ik niet ‘o ja, het telefoonnummer van de dierenambulance moet ik nog in mijn lijst zetten’ en bij thuiskomst ben ik in gedachten dan alweer veel verder en vergeet ik het. Gisteravond niet: direct de dierenambulance gebeld én het nummer opgeslagen. Een dier in nood aantreffen en helemaal niks kunnen doen vind ik heel naar. Het allerminste wat ik dan kan doen is de dierenambulance bellen. Ze zegden toe langs te gaan. Al hebben ze het arme dier de nek omgedraaid omdat het te zwaar gewond was, alles beter dan lijden en pijn en ook nog es geen water onder vleugelbereik te hebben. Vanmorgen zijn we nog weer even langs het pad gegaan waar geen duif te zien was, maar ook geen hoopje veren of andere restanten….

 

De hei op

We zijn eigenlijk al een poos niet meer de hei op geweest, hoogste tijd dus om daar weer eens heerlijk rond te zwabberen. En dat hebben we de afgelopen dagen dan ook veelvuldig gedaan. Het is een gebied waar ik graag loop en nu de heide begint te bloeien is het daar goed toeven!
Zodra de smurf doorheeft waar we naartoe gaan, zit hij al te stuiteren in de auto en gaat dat mooie koppie met alerte oren naar voren van links naar rechts. Jawel, want op de hei zijn de nijnen. Maar dan moet je neus wel in de goede richting zijn… 🙂Het barst van de spinnen 🙂Vooral ’s morgens vroeg zijn de kleuren bijna sprookjesachtig…… en ben ik in mijn element, dat is toch wel echt ‘mijn ding’!De stoere kleine man ♥ ♥ ♥ Het zo mooie dikkopje…Vanmorgen koos ik een andere route voor onze wandeling en gingen we weer het natte gras in…Tot mijn verrassing loop ik bijna letterlijk tegen een libel aan: onmiskenbaar de grote keizerlibel… wauw! Het voelt als ‘mijn cadeautje van de dag’!Fotografisch gezien hangt hij wat lastig en ben ik heel voorzichtig zijn om hem niet weg te jagen. Inmiddels ben ik aardig nat vanwege het hoge gras, maar dat droogt wel weer… vol verwondering over dit prachtige insect…Er zijn steeds meer vlinders en vooral veel juffers te zien. Aan de juffersoorten determineren begin ik niet, want dat vind ik erg lastig. Een segment zus, een streepje zo etc. kan het verschil maken. Een aantal kan ik wel uit elkaar houden en dat vind ik allang mooi!Het was weer met volle teugen genieten!

Thursday Challenge – Neat

Alles heeft zijn vaste plekThursday Challenge: “NEAT” (Orderly, Tidy, Trim, Uniform Pattern, Clean,…)

Dat bekkie…

Ze waren druk in de weer gisteren, de zwaluwen: zo mooi om die pijlsnelle vluchten te zien en hoe ze over het water scheren. Behalve dit jong, dat bleef zitten waar hij zat, schreeuwend om gevoerd te worden…
en ook het kwikstaart-jong is in de buurt… Ik hoop dat de zwaluwen nog even blijven…!

De weidebeekjuffer

Ze zijn zo mooi, die weidebeekjuffers. En al helemaal wanneer ze vlak voor mijn lens flaneren en poseren…

Een mannetje…… met in de buurt het vrouwtje…Juffers… wat een fascinerende wereld!Fijne zondag gewenst!

Spring-in-‘t-veld

Het wil vooralsnog niet lukken met prachtige nevelochtenden, een zachte zonsopkomst en velden vol dauw en hangmatjes van spinrag waarvoor ik graag tegen vijven mijn bed uitkom om er vandoor te gaan met de kleine man. Maar wie weet wat nog komt… Nu zijn we pas tegen een uur of zeven buiten te vinden. Ook fijn, maar het licht is al wat harder en de stilte is anders, minder puur lijkt het wel.

Ik kan geraakt worden door zo’n jong blad, de schakeringen van de groene zachte tinten…Het gras is hoger dan kniehoog en er zijn veel juffers te zien… De kleine man springt en danst alle kanten op… hij geniet met volle teugen! Ze willen helaas niet zo poseren zoals ik ze graag wil hebben: hangend aan een grashalm. Ze verstoppen zich liever tussen het hoge gras… Nog een dikkopje die ik afgelopen weekend tegenkwam, aan de wikke…En nog een zandoogje, die zijn er altijd wel…Een groep ganzen met hun jongen in het kanaal…… en hoe fel Boaz ook is op eenden, hij peinst er niet over om achter de ganzen aan te gaan… wel kijken, maar niet aankomen. Brave smurf! 🙂 Zo zitten we een hele poos aan de waterkant: hij kijkend en ik mijmerend.Het landschap krijgt een zomers tintje…Vandaag is de verjaardag van één van onze beste vrienden, die helaas veel te jong is overleden. Hij was een bijzonder aimabel en charismatisch mens; altijd denk ik op deze dag even aan hem en wat hij voor ons heeft betekent. Ik stel me zo voor dat manlief en hij ‘daarboven-of-waar-dan-ook’ er vanavond een goed glas wijn op zullen drinken 🙂 verwikkeld in een theologisch onderhoudend goed gesprek, met in ieder geval véél humor en geestigheid!
Zweef maar even om me heen…Kijkend met mijn huid
naar alles wat warm
en zachtbewegend blauw is
weet ik je dichtbij,
ergens,
in de losse lucht.

Riekje Boswijk-Hummel

 

Eigen plan

Tags

Moeraswespenorchis

Gisteravond zijn we nog even heerlijk wezen uitwaaien op het Balloërveld. Het was fijn om een poos in de wind te wandelen, weg met de muizenissen in mijn hoofd. Tussen de buien door kwam de regenboog tevoorschijn…Op zondagochtend hebben we min of meer onze vaste route langs de Drentse Aa. Dan loop ik graag langs de plek waar Juda en Izzy zijn uitgestrooid en zwaai ik hen altijd even gedag. Soms zie ik de reeën in het veld en dat is dan bepalend voor welke kant we opgaan en let ik op de windrichting. Want Boaz heeft een uitstekende neus. Hij weet inmiddels ook aardig goed wat hij wil en weet dat leuk te brengen: ‘dié kant gaan we op!’ … ‘en zo niet, dan blijf ik gewoon zitten waar ik zit…’De voormalige asielsmurf zit nog steeds vol verrassingen maar weet inmiddels ook zijn eigen plan en bedenkingen aan te geven 🙂 Met genoegen kijk ik dan naar dat koppie!

Inmiddels zijn er weer grasklokjes…Een ‘spanner’, maar ik weet niet welke…De wateraardbei trekt zich meer en meer terug, ik vind het altijd boeiend om die processen te zien en de transformatie te volgen.Langs ons pad ligt kwelwater. Vanochtend zag het eruit als water bedekt met een dikke grijze laag, vorige week echter waren er allerlei fascinerende kleuren te zien: Na onze wandeling ga ik graag even naar ‘mijn postzegelvierkantje puur natuur’ waar het zo goed toeven is. Helaas wordt er momenteel druk gebouwd, waardoor het er ook netjes moet uitzien en dus wordt er regelmatig gemaaid. Zo zijn ook ‘gewoon’ de orchissen neergemaaid en andere bloemensoorten. Jammer…

De moeraswespenorchis bloeit momenteel, maar is beduidend minder aanwezig dan vorig jaar. Er staan maar een paar plantjes. De kleine zonnedauw doet het gelukkig goed! En soms heeft de kleine man wel genoeg van dat gekiek… 🙂

 

Huislook

Voor ons ‘rondje in de buurt’ loop ik met de kabouter graag langs het huis van de ‘sempervivum-meneer’. Zijn hoekwoning lijkt bijna een ommuurde vesting vanwege de hoge schutting en muur. Vorig jaar kwam ik met hem in gesprek en kreeg ik van hem een stekje mee die het uitstekend doet tussen mijn Drentse keien. Hoog tijd om dat mooie spul op de kiek te zetten, want ik kan er uren naar kijken en het brengt me weer op ideeën.

Het duurde niet lang of hij kwam naar buiten, hij had me snel in de gaten. Er ontstond een boeiend gesprek waarbij hij o.a. vertelde na de tweede wereldoorlog naar Indië te zijn gegaan omdat er in Nederland weinig werk was. Ik herkende wel iets uit zijn verhalen uit de geschiedenis van manlief. Waar zijn liefde voor sempervivum vandaan kwam, vroeg ik hem, of wellicht omdat het weinig onderhoud vraagt? Het blijkt het laatste te zijn. Hoe dan ook, het ziet er prachtig uit en ik bedank hem voor zoveel moois en vertel hem dat ik er erg van geniet!

‘U mag altijd foto’s komen maken mevrouw, ook in mijn tuin zelf’, zei hij toen ik wegging. En dat ga ik zeker nog eens doen.Het zijn net kleine roze zonnetjes die je tegemoet stralen…En zoveel kleur in die ogenschijnlijke zo eenvoudige plantjes…Zo brengt een ‘rondje in de buurt’ weer iets heel leuks met zich mee!