Tot volgend jaar…

Een fijne jaarwisseling en voor 2019 alle goeds gewenst!
Wij hebben er wel zin in 🙂
Tot volgend jaar!

De rode bolderkar

Om het vuurwerkgedoe te ontvluchten hebben we gister gewandeld bij de recreatieplas. Daar komen we niet vaak omdat het er meestal druk is en Boaz is niet zo van de mensen- en hondendrukte. Ik ook niet overigens. Op de parkeerplaats weinig auto’s dus rustig.
Lopend langs het water, frisse wind om mijn oren, zo fijn!
Ik kan soms zo verlangen naar zee… dan ben ik al blij met een hondenstrandje
Boaz in de race-modus *en ik geniet ervan om te spelen met mijn camera*
Op het pad een man met zijn zoontje in een rode bolderkar.
Beiden genoten zichtbaar, mooi om naar te kijken.
De kar werd in het zand geparkeerd.Mensen herkenbaar fotograferen en ook nog eens publiceren is niet mijn ding, daarom bewust met onscherpte gespeeld.
Woorden overbodig…
De magie van kleur en beweging… Terug door het bos langs de konijnenholen 🙂
De kleine man tevreden en moe, die kwam de rest van de dag bijna de bank niet meer af…

 

Als het regent

”Understanding impressionist images requires imagination”
– Eva Polak

Als het regent
in de mist
wandel ik
een heel eind
buiten de lijntjes.

In mijn element.

Stil en grijs weer.
Geen mens met of zonder hond te zien op ‘de golfbaan’.
Plezier hebben met mijn kleine man en lekker prutsen met de camera.
Dat we heerlijk hebben gestruind…. Het vuurwerkgedoe gaat weer van start, er wordt hier al volop geknald.
Pal voor de deur.
’s Middags en ’s avonds krijg ik Boaz bijna niet meer de deur uit, hooguit een snelle plas.
Nog even afzien en dan is dat ook weer voorbij.
Op naar 2019!

Rothond

Eerste kerstdag: ik had zo’n zin in een struintocht met Boaz op de hei.
In de hoop niemand tegen te komen.
Gewoon in mijn uppie met de smurf op stap.
Uit de auto gestapt: een prachtige vlucht ganzen boven mijn hoofd…
Altijd weer fascinerend om te zien hoe ze elkaar aflossen.Boaz heeft er zin in, dat is heel duidelijk…
Ik zie al aan zijn hele houding dat dit een ik-ga-mijn-neus-achterna-wandeling gaat worden en even vraag ik me af of het wel zo slim was om naar de hei te gaan…Bij zo’n blik van Boaz weet ik dat ik maar beter kan opstaan om te kijken wie of wat er aan komt…
Jawel, in het hondenwereldje op de hei kom je al gauw bekenden tegen… de heren begroeten elkaar rustig zonder gedoe
en wat is het teckelvriendje -heel lang niet gezien- grijs geworden… We lopen samen een stuk op (daar gaat mijn plan  🙂 ) en het wordt steeds drukker…
Boaz heeft geen enkele interesse in de mooie Spaanse dame.
Die ziet iets anders wat hem meer boeit.
En terwijl de dames keuvelend doorlopen zie ik vanuit mijn ooghoek hoe mijn hond verdwijnt.
Ik voel hem al aankomen: dit wordt niet zoals ik in gedachten had.
‘Hij komt zo terug’, zeg ik.
En hoop ik.
Op een punt waar ik goed overzicht hebt blijf ik wachten, fluiten en roepen.
Met nog meer ganzen maar geen Boaz…
De teckel vermaakt zich wel 🙂
Ook de collie wordt duidelijk een bejaarde schoonheid…Van fotograferen komt niks, eerst die smurf weer in het vizier zien te krijgen.
Na een stief kwartiertje wachten zie ik heel in de verte een man met zijn labrador lopen.
Met in zijn kielzog een wel heel bekend waggelend hondenkontje.
Ik fluit en roep.
Een hele blije smurf komt aanhollen!
‘Wat een rothond’, zegt de kennis.
Waarop ik zeg: ‘het is een fantastisch hondje!’
Maar wel een hondje dat direct aan de lijn gaat.
Rechtsomkeert naar huis, hoogste tijd voor warme bak koffie!

’s Avonds heel gezellig gegeten bij een vriendin.
Ik gloei en geniet nog na van een heerlijke en fijne warme avond, van ‘thuis zijn’…
We doen vandaag een saai rondje in de buurt, ook daar valt genoeg te snuffelen.

Heiligabend

Wellicht mede gevoed door de commercie merk ik dat ik niet zoveel meer heb met een eerste en tweede kerstdag. Alles barst van reclame om maar zoveel mogelijk te kopen en in te slaan. Er is meer dan een miljard uitgegeven dit jaar, las ik. Mijn bijdrage was bewust uiterst miniem 🙂
Geen kerstboom of andere versiering, een paar kaarsen vind ik fijn.
’s Middags tijdens ons uitlaatrondje hoor ik een bekend fluitje en zie ik onze beste vriend Olivier op ons af komen stormen.
We kijken naar een prachtige zonsondergang.
*Blije Boaz en blije ik*

Kerstavond.
Met een kom uiensoep en een cracker met kaas nestel ik me op de bank.
De gebruikelijke films ben ik meer dan beu.
Die sla ik over.
Gaandeweg raakt alles verstomd en verstild.
En dat is zoveel meer ‘mijn ding’.
Geen rumoer op straat.
Heel selectief tv kijken.
Een prachtige documentaire op Canvas: ‘Reindeer family & me’ waarin de Schotse cameraman Gordon Buchanan op zoek gaat naar het Noorderlicht.
In een stille witte wereld door Lapland op de slee, een rendier als metgezel.
Het warme ontspannen lijfje van Boaz dicht tegen me aan, ik geniet van de fraaie beelden die voorbij komen.
Van de vriendschap die ontstaat tussen de cameraman en het rendier.
Het leren begrijpen van het waarom van de koppigheid van het dier.
Het met elkaar verbonden zijn, de overgave aan elkaar.
Op weg naar het Noorderlicht… wat een mysterie!
Zomaar een huilbui tussendoor om gemis.
Met tegelijkertijd intense dankbaarheid voor alles wat er wel is.
Vervolgens even zappen naar André Rieu, waar ik eigenlijk niet zoveel mee heb.
En ik blijf hangen.
Zijn ‘Bolero-versie’ van Ravel bezorgt me kippenvel.

Kerstavond.
‘Heiligabend’ zoals men in Duitsland zegt.
En dat vind ik zoveel mooier.
Mijn kerst is al meer dan goed.
We hadden bovendien zo heerlijk het bos voor onszelf…
Een dag vol koestermomenten…

Op weg naar het licht

Mijmerend lopen we ons ochtendrondje over de dijk.
Een heldere maan aan de hemel, een vlucht ganzen.
Het voelt als een magisch en mystiek moment.
Met in mijn hoofd het ontroerende nummer van Diggy Dex dat me zo raakt.
Op weg naar kerst, op weg naar het licht.
Om mee te nemen naar 2019…

Maak er mooie dagen van en koester dat wat vraagt om koesteringen…