Jawel… futentijd

Vanochtend vroeg… het licht was belabberd, maar zo mooi om te zien…

En nu maar wachten hoeveel jongen het gaan worden…

Zomertijd

Waar ik eerder altijd moeite had om te wennen aan de zomertijd, gaat het me nu aardig goed af. Hoe ouder, hoe gekker? Zou het zoiets zijn? 😉 Ik vind het heerlijk dat het nog donker is als ik opsta: een beetje mijmerend en een beetje aanrommelend glij ik rustig de dag in. En ’s avonds langer licht is fijn om nog een lekkere wandeling te maken met de boskabouter. Een plezierige bijkomstigheid is dat ik nu wél de katten kan zien die her en der op de loer liggen om elkaar in de haren te vliegen… om bijtijds Boaz te waarschuwen. Want die houdt reuze van katten die mot maken.

Iemand vroeg me laatst of ik het niet vervelend vond om met feestdagen -zoals nu met Pasen- alleen te zijn. Nee, daar heb ik geen last van, ik kan het aardig goed met mezelf hebben. Bovendien moet ik regelmatig ‘de hond uitlaten’, en dat is een heerlijke bezigheid 🙂 , vooral als we dan ook nog zijn grote vriend tegen het lijf lopen… Boaz had hem al in het vizier! Wat wil een hond nog meer dan pretbekken met zijn kameraad… om vervolgens een paar uur lui op de bank te liggen snurken 🙂
En ik heb me prima vermaakt met mooie muziek en een spannend boek.

De krokussen zijn bijna uitgebloeid. Een straal zon doet wonderen: nog even voluit open voordat ze weer in de aarde verdwijnen… En als het één verdwijnt, komt het andere weer tevoorschijn, dat vind ik zo bijzonder en zo mooi aan de lente…Geduldig wachtend…Het-hondje-dat-niet-van-water-houdt… achter de eenden aan. De stouterd!Kortom: ik heb wel kunnen genieten van deze dagen: van het niks moeten, van het ‘gewoon mijn eigen ding doen’ en het vooral goed hebben met wat er is!

 

Pril

Alles ruikt naar lente en alles is nog zo pril…De rhododendron vol knop…Ik kijk uit naar bloeiend mos…De futen hebben het maar druk met vissen en heen en weer peddelen…Impressie van bloesem…Gisteren was het heerlijk in de zon, we hebben er volop van genoten!Takken vol knoppen… Een slakkenhuisje…Regendruppels op een veertje…’s Middags zijn we met Olivier en zijn vrouwtje heerlijk naar het bos geweest… de mannen hadden weer dolle pret! 🙂En nee… ik heb de kikker niet gekust… 😉Fijne Paasdagen gewenst!

Lammetjes-gedartel

Thursday Challenge – Long

Thursday Challenge: “LONG” (Road, Journey, Jump, Pencil, Hair, Legs, Tail,…)

Onze nationale vogel: de grutto

Tags

Grutto (Limosa limosa)

Gisteren besloot ik weer eens een kijkje te nemen bij de zwanen: op het nest is nog geen activiteit te bespeuren, maar dat kan nooit lang meer duren…Veren poetsen… Een paartje scholeksters als ‘buren’… Er is weinig actie te beleven en bovendien sta ik op een plek waar ik eigenlijk niet mag staan. De beheerder komt op me af; ik leg hem uit dat ik al een aantal jaren ‘mijn zwanen’ volg vanaf deze plek en er ontwikkelt zich een allerplezierigst gesprek, waarbij hij mij toestemming geeft dat ik altijd welkom ben. Ik hoef me niet eens te melden… Een warme douche voor deze man!

Boaz is inmiddels wel toe aan zijn lange wandeling en ik ook. We vertrekken en langs de rand van de plas valt ineens mijn oog op de grutto! Ik heb nog nooit een grutto in werkelijkheid gezien, ik ken de vogel alleen van de vroegere schoolplaat en van allerlei prachtige foto’s.
Aanvankelijk vond ik het jammer dat niet Onze Mus is verkozen tot Nationale vogel, maar ineens is het me helemaal duidelijk… wat een sierlijkheid, wat een majestueuese verschijning, wat een kleuren!
En wat een belevenis om hem van zo dichtbij in alle schoonheid te kunnen bewonderen…En terwijl ik naar de grutto kijk, kijk ik ook nog even naar de zwaan… Op de radio hoor ik het afschuwelijke nieuws van de aanslagen in Brussel.
Net als vele anderen ben ik met stomheid geslagen over zoveel ziekelijke wreedheid en waanzin. Ik kan met mijn verstand niet bevatten hoe dit enorme kwaad en verwoesting door de wereld gaat en zelfs zo dichtbij komt…

‘Niemand wordt geboren om een persoon met een andere huidskleur, achtergrond of geloof te haten. Een mens leert haten. Als we kunnen leren om te haten dan kunnen we ook leren om lief te hebben. Liefde komt gemakkelijker in ons hart dan haar tegenpool.’
Nelson Mandela

De eerste lentedag

Herinnering is een vorm van ontmoeting
Kahlil GibranI.M. manlief 20-03-2014

Gisteravond tijdens ons rondje in de buurt liep ik te bedenken hoe ik vandaag wilde doorbrengen: in ieder geval niet in weemoedigheid. De maan gluurde een moment tussen de zware bewolking door om zich vervolgens gauw weer te verschuilen. Het voelde als een knipoog: ‘Maak je niet druk over morgen, het vindt zijn weg wel.’ Dat zijn van die kleine wondertjes waar ik zo blij mee kan zijn: een cadeautje van het universum.
Ik hoef geen groots gebaar op deze dag, maar voor mezelf hecht ik wel waarde aan een bepaalde vorm van gedenken. Om recht te doen aan wie hij was en wat hij voor mij heeft betekent.

Graag wilde ik met Boaz naar het Dwingelderveld, maar daarvoor heb ik liever een meer zonnige dag. Dus werd het een andere route om in de stilte te lopen en wat te mijmeren, mijn gedachten met de wind mee te laten gaan.

Geen beter begin van deze dag dan toegezongen worden door een roodborstje in het bos! Ik blijf een poosje staan en zeg ‘dank je wel’ met een lach…Het liefst wil ik het weiland door met maar het oog op de koeien en de hazen in het veld is dat niet zo’n strak plan -Boaz zou daar ongetwijfeld anders over zou denken….- 😉 Hij moet het doen met de paden door het bos, er valt genoeg te speuren…Kleine narcissen in de berm…In de auto heb ik viooltjes mee en onderweg pluk ik een paar takken bloesem om bij de rustplaats van manlief te brengen, het kan wel wat kleur gebruiken…Ik laat herinneringen komen en gaan.
Het is goed zoals het is.
Inmiddels heb ik trek in koffie en Boaz lust wel een rauwe frikandel 🙂
We maken er een uitje van!
De koffie is meer dan uitstekend, ik glimlach om het bijbehorend koekje in de vorm van een hart…
Boaz ligt geduldig te wachten…Op tafel staat een waxinelichtje.
Ik vraag een aansteker bij de serveerster, die het wel voor mij wil aansteken maar ik wil het graag zelf doen.
Ik maak er even mijn eigen moment van: niet alleen manlief komt in gedachten voorbij, ook een aantal anderen die mij dierbaar zijn neem ik mee.
Een paar tranen van ontroering biggelen.
‘Kom mannetje, we gaan naar huis!’, zeg ik tegen Boaz.
Waar ik heerlijk in de joggingbroek en slobbertrui schiet.
Met een spannend boek en een tevreden hondje naast me op de bank kom ik de rest van de dag wel door…

Synchroonvliegers

De scholeksters in vlucht: ik vind het een machtig mooi gezicht en kijk er heel graag naar. Ze scheren bijna gelijktijdig over het land en water, alsof het afgesproken werk is!
De aalscholver:Mevrouw Fuut ligt klaar, maar Meneer Fuut had nog geen belangstelling…Kleumende ooievaars op het nest…Van de kievit in het land word ik altijd blij: die is voor mij onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd in Friesland waar ik grotendeels opgroeide. Ik vond het geweldig, al dat water en het struinen door de weilanden… nu nog kan ik daar heimwee naar hebben. Daarom zit ik graag aan de waterkant en hou ik van ruimte om me heen. Fijn weekend gewenst!

Needle Ice

Tags

Needle Ice

Ik vind het toch wel best een pittige week met alweer de tweede sterfdag van manlief in zicht. De meeste dingen hebben gaandeweg hun plek gekregen. Inmiddels ben ik zover dat ik zijn persoonlijke correspondentie aan het opruimen ben. De zakelijke dingen heb ik een poos geleden al vernietigd, behalve dat wat vijf jaar bewaard moet blijven natuurlijk. Dit echter is anders. Het klinkt zo definitief en dat is het ook. Vele (handgeschreven) brieven gaan door mijn handen -sommige in prachtig schrift, kom daar tegenwoordig maar es om…-.
Ik lees her en der flarden van zinnen. Het voelt bijna alsof ik een heel leven -en vooral een karakteristiek leven- aan het verscheuren ben. Van een aantal dingen weet ik nog niet wat ermee te doen; komt tijd komt raad. En wat er werkelijk toe doet, bewaar ik in mijn hart.
Na zo’n dag is het helend om vroeg op te staan, mijn hoofd leeg te maken in het veld…Te laat voor zonsopkomst, maar het was heerlijk in de vrieskou!
De krentenboom begint haar knoppen te laten zien…Ook Boaz is in zijn sas! De paarse katjes, ik vind ze zo mooi, zeker als ze onder de rijp zitten…Ik speur naar bevroren mosjes en ineens zie ik iets wat ik nog nooit eerder heb gezien. Even denk ik dat het ijshaar is, maar dat groeit op bomen. Deze ijskristallen lijken uit de aarde te komen. Speurend op het web leert me dat dit Needle Ice is, een Nederlands woord hebben we er niet eens voor.
Waar ik naar kijk, is dus een bijzonder fenomeen van de natuur en te mooi om te beschrijven… Inmiddels ben ik aardig nat van het liggen op de koude grond… ik roep Boaz die zoals altijd dicht in de buurt is…Bij thuiskomst gaat hij voor de achterdeur zitten: ‘Het is fijn weer vrouwtje, ik wil naar buiten!’Ik maak een kop koffie, sla mijn mooie paarse pashmina om en ga lekker in de tuin zitten.
Ineens fladdert er vanuit het niets een citroenvlinder om me heen, de eerste die ik dit jaar zie. Symbolischer kan bijna niet…
Ik heb behoefte aan vrolijkheid en kleur in de tuin, om lege potten vullen.
‘Kom manneke’, zeg ik tegen Boaz, ‘we gaan viooltjes kopen!’

De lente komt eraan

Thursday Challenge – Empty

Thursday Challenge: “EMPTY” (Vacant, Abandoned, Hollow, Empty Container/Chair/House,…)