Februari

In de kringloop heb ik een juweeltje opgescharreld: ‘De vreugde van het landleven’. Het is een dagboek van een Engelse dame uit 1906. Prachtige impressies in tekst en aquarellen van de flora en fauna op het Britse platteland gedurende de jaargetijden. Van natuurdagboeken krijg ik nooit genoeg, het is een genoegen om in dit cadeautje te lezen, te bladeren, te kijken want er valt zoveel te zien!

Over februari lees ik: deze maand ontleent haar naam aan het woord ‘februare’ -reinigen- of wel aan Februa, het Romeinse reinigingsfeest dat tijdens het laatste deel van de maand gevierd werd.
En hoe leuk zou het zijn om ook de Engelse versie op de kop te tikken… dat komt vast nog wel!

Vanmorgen tegen achten liepen we op het Balloërveld.
Geen mens en hond te zien, een weldadig begin van de dag!
Koud en winderig -dat wel-, maar ook volop zon.
En ineens schieten de krokussen op het berijpte gras de grond uit:
Boaz aan de lijn: allerlei spannende geurtjes in de lucht, hij wil o zo graag zijn neus achterna… Ik hou van de vele berkenbomen op het veld, ze hebben iets ‘lichts’ waar ik blij van word… ‘Die kant op graag…’The road ahead is empty
It’s paved with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is.

Dit liedje (City to City) komt in me op als ik het lege zandpad voor me zie; Boaz kan mijn geneurie wel waarderen 😉Ruziënde buizerds in de lucht…Dochterlief (fanatiek vogelaar, evenals haar vriend) weet me te vertellen dat de meeste buizerds die er momenteel te zien zijn -en dat zijn er véél- uit Scandinavië komen en binnenkort weer gaan vertrekken.

Altijd mooi, die hooglanders in het landschap:En bij thuiskomst word ik begroet door een wel heel uitbundige Helleborus:Alvast een fijne zondag gewenst, allemaal!

Laat maar komen, die lente…

Lachend danst de
lente haar nieuwe weg
in schaterkleuren.
Gerda Hooijberg

En ook Boaz heeft het voorjaar in de bol…Even liggen in het (natte) gras…

Thursday Challenge – Bright

Thursday Challenge: “BRIGHT” (Sunny, Lights, Laser, Intense, High Key,…)

De hondencrêche

Nee, ik heb nog geen oproep gehad voor het knie-gedoe, maar dat kan nooit lang meer duren. En al piekerend over hoe het dan moet met dat kleine en vooral o zo aanhankelijke hondje van mij bedacht ik dat een fijne hondenopvang wel eens heel goed zou kunnen zijn. Zowel voor hem als voor mijzelf. En zo stelde ik mijn verlanglijstje samen: leuke mensen met gezond hondenverstand, schoon, kleinschalig, buiten kunnen spelen, ook een binnenmogelijkheid (dus geen kennelhok) en goed uitgelaten worden. Het was even zoeken, maar wat een leuke opvang heb ik voor Boaz gevonden! Vorige week zijn we wezen kennismaken en vandaag is hij een dag in de opvang geweest om een beetje te kunnen wennen. Natuurlijk liet ik een verbouwereerd hondje achter: ‘Jeeeejjjj, mijn vrouwtje laat me zomaar achter!’ Jawel, en met een gerust hart. Bovendien had ik het hem uitgebreid verteld 😉
Ik maakte een rondje langs het water, heerlijk om de wind te voelen!
Van verre hoorde ik ze al aankomen, de zwanen:
Ook de ganzen vlogen af en aan:
De grazers: Tegen vijven heb ik Boaz gehaald, ze kwamen net terug van een heerlijk wandeling:Bij de kennismaking klikte het zo goed dat ik wist dat dit voor hem een goede plek is, en dat werd vandaag nog weer eens extra bevestigd. Want halverwege de dag kreeg ik telefonisch de groeten van Boaz… hij was gesignaleerd in het bos terwijl hij mee was met de uitlaatservice van de opvang 🙂
Toeval bestaat niet!
Volgende week gaat hij weer, ik denk dat ik het aardig goed doe door het op deze manier op te bouwen met hem.
En Boaz is nu diep in dromenland om zijn indrukken te verwerken…

Kleine momentjes

Het uitzicht naar de lente-in-aantocht doet me beseffen dat ik zo langzamerhand steeds meer groei in een eigen en vooral ander leven, mijn leven zoals het Nu is. Niet dat het nu zo spectaculair anders is. Het zit vooral in de bijna onnoembare, ontastbare en ongrijpbare kleine dingen. In de dingen-zonder-woorden. De pijn en verdriet worden stiller en zachter. Dankbaarheid om wat was komt steeds meer voorop te staan.
Ik heb weer zin om met Boaz en camera op pad te gaan!
Verdwalen -hoe en waar dan ook- vind ik niet meer zo eng.
Ik vind mijn weg wel weer.
Ook dat vertrouwen is groeiende.

Ik heb zo mijn kleine momentjes.
Zo ongeveer aan het eind van de dag.
Geen telefoontjes meer.
Geen ‘Hoe was je dag vandaag?’

Ik heb de vaste telefoon vorig jaar opgezegd.
Die is niet meer nodig.

Na achten ’s avonds wordt het stil.
En ben ik bang om je stem te vergeten.

Het voorjaar lonkt…

Naar buiten

‘De natuur haast zich niet en toch is alles af.’

Januari vond ik een bijna slopende maand waar geen eind aan leek te komen. De dagen kropen tergend langzaam voorbij.
Wat was ik blij wanneer ik ’s avonds in mijn bed lag: weer een dag om…
En nu… de dagen lijken bijna haast te hebben.
De dagen worden lichter.
Ruimte en opening worden weer voelbaar.
Daarmee komt voorzichtig de inspiratie op gang en begint het te kriebelen.
Naar buiten!
Kijk maar…

Hoe de sneeuw haar kleur kreeg

Het gebeurde heel lang geleden, toen alles op aarde een naam en een kleur had gekregen, dat het begon te sneeuwen. Maar de sneeuw dwarrelde grauw en bijna niet zichtbaar neer. De sneeuw was bedroefd dat zij geen kleur gekregen had, want net toen zij aan de beurt was, waren alle kleuren op.

De sneeuw dacht: ‘ik ga iemand vragen mij wat kleur te geven.’ Zij zweefde met de wind mee tot ze een rode roos zag. ‘Roos, wil jij wat kleur met mij delen?’ vroeg de sneeuw. Maar dat was de trotse roos helemaal niet van plan. Haar rood aan zoiets kouds geven? Nooit van haar leven. De sneeuw ging verder tot ze aan de slootkant gele dotters zag. ‘dag dotters, wat zijn jullie prachtig geel. Zou ik er iets van mogen lenen?’ ‘Nee hoor,’ zeiden de dotters. ‘We hebben net genoeg voor onszelf.’ en ze draaiden hun hoofden af.

De wind nam de droevige sneeuw verder mee tot ze bij een bos kwamen waar blauwe bloempjes op de bodem groeiden. ‘Dag blauwe bloempjes, ik ben de sneeuw en heb geen kleur. Zou ik iets van jullie kleur mogen hebben?’ vroeg de sneeuw vriendelijk. Maar de bloempjes vonden die koude sneeuw maar niets en bogen neer naar de grond en zwegen. De wind bleef de sneeuw vergezellen langs allerlei bloemen, bomen, grassen, stenen, dieren en mensen en niemand wilde iets van zijn kleur afstaan aan de grauwe sneeuw.

Het allerlaatst kwam de sneeuw bij een klein wit bloempje dat haar nog niet was opgevallen. Bijna wanhopig vroeg ze: ‘Dag mooi wit bloempje. Jij bent de laatste aan wie ik het kan vragen. Wil jij mij iets van je kleur geven? Ik wil niet meer kleurloos zijn.’ Het bloempje keek verrast op en zei: ‘als je mijn kleur mooi vindt wil ik je best wat geven.’ En het schraapte wat wit van haar kelkje af en gaf dat aan de sneeuw. Vanaf dat moment was de sneeuw wit en uit dankbaarheid zei ze tegen het bloempje: ‘ik zorg ervoor dat jij ieder jaar als eerste bloeit en ik zal je beschermen als een deken tegen de kou.’

Dat witte bloempje kreeg een nieuwe naam en heette vanaf toen: ‘sneeuwklokje.’ En als je goed kijkt zie je het groene plekje zitten waar het wit voor de sneeuw is weggegeven.

13-02

We hadden wat te vieren vandaag, Boaz en ik: de eerste verjaardag van manlief na zijn overlijden. Het oorspronkelijke plan was om een flinke wandeling te maken met Boaz op het mooie Balloërveld, met aansluitend koffie en uiensoep. Helaas, de lange wandeling zit er niet in en de uiensoep staat dit jaar niet op de kaart. Het is een futiliteit, maar wel een futiliteit die het gemis vandaag versterkt.
Ik heb de tijd aan mezelf; ik doe wat foto- en hondenspul in de auto en besluit erop uit te trekken! Koud vanochtend, maar ook zon en mooi zacht licht, heerlijk!
Op onze eerste wandeling komen we Miep tegen. Miep is een alleraardigst hondje die altijd met een hele grote boog om Izzy heen liep. Je zag haar in de verte al denken: oww crisis, daar heb je dat Spaanse loeder ook weer!
Miep die nooit maar dan ook nooit speelt met andere honden…
De ganzen maken een flink kabaal: Ik neem mijn favoriete binnendoorweggetje waar momenteel veel hazen zijn. Eentje ligt in het veld te zonnen, totdat de boer zijn land op komt en de haas voor mijn ogen wegschiet:De buizerd:Zo langzamerhand ben ik wel toe aan koffie en lunch. En heb ik een hongerig hondje die ook graag iets lekkers blieft.
Ik vraag de serveerster om een rauwe frikandel voor Boaz. Ze schiet in de lach: ‘nee, echt waar?’

Ja wel, echt waar 🙂
‘En als het kan graag even in de magnetron ontdooien’, zeg ik, maar dat had ze zelf ook al bedacht.

Kijk nou toch dat koppie…
Daar wordt een mens toch helemaal blij en vrolijk van?!

Omdat het zulk stralend weer is, besluit ik naar boswachterij Gieten te gaan, waar het heerlijk wandelen is en waar de honden los mogen. Boaz geniet met volle teugen, en ik ook:

Op de terugweg de fazant, wat een kleuren! Bij de bloemist: hoe toepasselijk de naam van de rozen…Nog een paar weken te gaan en dan heb ik mijn-eerste-jaar-zonder-manlief rond.
En nee, het went nog altijd niet.
Maar ik red het best aardig eigenlijk.

‘Dood zijn is leven in onzichtbaarheid
Niets is wat het lijkt’

Mijn dag was goed, meer dan goed.
Een waardevolle en bijzondere dag!

Voorzienigheid

Na mijn bezoek aan de orthopeed kom ik er niet onderuit.
Ik haal nog allerlei opties uit mijn trukendoos tevoorschijn, maar hoe dan ook: die knie herstelt niet vanzelf. Dat is duidelijk. Dus gaat het een kijkoperatie worden: er is een een scheurtje gezien in de meniscus.
De arts herken ik van een eerder bezoek toen manlief onder het mes moest. Een fijne arts die mij de tijd geeft en feilloos mijn emoties oppikt. Ik heb alle vertrouwen in hem.
Na de intake bij de anesthesist wacht ik stilletjes bij de poli intake dagopname. Ik doe heel wat schietgebedjes richting de Voorzienigheid.
En toen was daar ineens E. …, ze heeft vorig jaar de afscheidsdienst van manlief geleid. Het voelde direct weer zo vertrouwd, warm en goed, en ook als een soort van geruststelling.
We praten snel even bij, ook om binnenkort een afspraak te maken.
Het moest zo zijn…

Buiten begint het naar voorjaar te ruiken, het hangt in de lucht.
Boaz sjeest aardig wat af in het veld 🙂
En hopelijk kan ik over een poosje weer languit in het gras liggen en aan de struin met mijn kameraadje!

Gillend hondje

…op de achterbank toen we vanochtend onderweg waren naar onze wandelstek, want: ‘baas, kijk nou, haas-alarm!!, daar moet ik naar toe!’ Sjonge, wat kan er een kabaal uit dat kleine bekje komen 🙂 De zilverreiger laat zich veelvuldig zien, altijd mooi in het landschap:De ‘meisjes van de Balloohoeve‘:Gelukkig ben ik inmiddels ietwat mobieler, wat de pretletter heel veel plezier doet en mij ook… … en nee Boaz, we gaan Niet Naar de Hazen Toe… Toen ik vorig jaar weer een hond wilde, wist ik het Heel Zeker: geen jachthond, nee echt niet, never nooit meer. De avonturen met Juda en Izzy waren geweldig, maar het wachten met Knikkende Knieën en Klotsende Oksels als de Spaanse Dame weer eens de poten nam, heugen me nog altijd. Met een brede glimlach, dat dan weer wel.
Toen ik Boaz ontmoette in het asiel, zag ik alleen maar die prachtige grote donkere ogen en dat aandoenlijke rimpelkoppie.
Dit was echt geen jagertje, heus niet…
Gewoon een alleraardigst en aanhankelijk hondje.

‘Je krijgt wat je verdient…’, zei iemand laatst gekscherend tegen me.
Dit dus: een brommend-gillend-piepend-ik-wil-naar-de-hazen-toe-allerbraafst-hondje-op-de-achterbank.

De krokussen piepen intussen heel voorzichtig de bodem uit.
Het gaat vast een mooi voorjaar worden! 🙂
Maar eerst mag ik me morgenochtend bij de orthopeed melden, ik ben benieuwd…