Vanuit de ziekenboeg

En toen ging het verkeerd en sloeg de verkoudheid om naar een bronchitis en vervolgens hik ik nu tegen een dubbele longontsteking aan. Erg benauwd en geen energie. Hopelijk doet de antibiotica gauw wat het moet doen.
Voor mijn kleine man wordt heel goed gezorgd, die heeft het naar zijn zin 🙂
Voorlopig dus even geen blogs, eerst goed uitzieken en op weg naar herstel en energie!

Lieve groet,
Angeniet

Advertenties

Pasen

‘Do not abandon yourselves to despair.
We are the Easter people and hallelujah is our song.’
Pope John Paul II

Nog altijd hecht ik aan de traditie van Pasen, aan de betekenis van het Paasverhaal. The Passion afgelopen donderdag op tv heb ik dit jaar overgeslagen, het kon me niet boeien.
Pasen begint voor mij op Goede Vrijdag: steevast beluister ik een versie van de Mattheus Passion.
Ergens in mijn begin 20e jaren maakte ik kennis met de zo ingehouden vertolking van het werk van Eric Satie’s ‘Gnossiennes, Gymnopedies’ door Reinbert de Leeuw. Nog steeds beluister ik graag deze prachtige pianomuziek.
Afgelopen donderdag was er een boeiende documentaire over deze zo bijzondere man en zijn Mattheus Passion.
Gistermiddag werd zijn Mattheus Passion uitgezonden op tv (morgenmiddag herhaling).
Om niet gestoord te worden door ruis van buitenaf deed ik de luxaflex dicht: ik wilde alles in me opnemen. Kijkend met een brok in mijn keel, tranen over mijn wangen en met ingehouden adem naar deze zo bijzondere uitvoering.
Alles klopte, zo helemaal Reinbert de Leeuw: ingetogen zonder bombastisch vertoon. De teksten raakten me diep in mijn ziel.
Een weergaloze en magistrale vertolking door een ogenschijnlijk zo broze man en tegelijkertijd zo krachtig.

Fijne paasdagen gewenst namens de kleine man en mijzelf!

Fijne kerstdagen gewenst!

In de stilte

Sinds ruim een jaar woont er een ‘piep’ in mijn hoofd, bij mijn linkeroor. Het is zo’n piep waarvan je weet dat die niet meer weggaat. Tinnitus dus. Aanvankelijk irriteerde het me behoorlijk, maar ik besloot om me er vooral niet aan te ergeren. De ene keer is het geluid schel aanwezig, een andere keer suist het zacht op de achtergrond. Zoiets als het vroegere testbeeld op de tv.
Ach, ik ben allang blij dat het geen krekels zijn…………
Het geluid is er echter altijd en onophoudelijk.
Wat betekent dat ik de stilte niet meer kan horen.
Juist die stilte waar ik zo van hou.
Zoals ik die graag hoor: echt helemaal stil.
Naast mijn ogen zijn ook mijn oren belangrijke zintuigen.
Wanneer ik ergens in het bos lig, ben ik via mijn oren alert op geluiden, vogels of eventuele voorbijgangers.
Dus let ik nu des te meer op mijn kleine man die scherp waarneemt en die mij indirect waarschuwt door zijn lichaamstaal.
Opgaan in de stilte van de natuur, van de schoonheid van dagelijkse dingen.
De stilte in mijzelf.
Ik kan niet zonder de stilte.

Vandaag was het stil in het bos.
Geen ruisende bomen, een enkele boomklever liet zich horen.
En zacht druppelende regen.
De paden waren glibberig en vies, nat, het was niet koud.
De nattigheid kon onze pret niet drukken, we hebben lekker gesjouwd de boskabouter en ik.
De bosbeek van het Asserbos…

Boaz is alert… eekhoorns in de buurt?


Het blijft nog even ‘paddenstoelentijd’…


We zijn heel lang niet bij de oude vijver geweest, Boaz echter weet als geen ander waar ons pauzebankje is. En loert naar de eenden in de vijver…

Vandaag viel het tijdschrift Geloven Onderweg op mijn deurmat.
Het wordt uitgegeven door de Dominicaanse Gemeenschap in Huissen, een gemeenschap die ik een warm hart toe draag.
Enige tijd geleden werd ik benaderd door de redactrice of er een foto van mij in mocht worden opgenomen.
Ja natuurlijk wil ik meewerken!
En wilde ik vooraf niet weten om welke foto het ging.

Ontroerd en oprecht geraakt blader ik door het tijdschrift.
Met thema’s als stilte, kunst en rouw.
Het had niet passender kunnen zijn.
Mijn foto is geplaatst bij een bijzonder en integer essay van Henk Jongerius.
Ik voel me vereerd een kleine bijdrage te hebben kunnen leveren.
Ineens zie ik zoveel draden van mijzelf.
Van verbindingen en van mijn levenspad.
Verbindingen door de stille draden die elkaar kruisen.

Dit jaar heb ik behoorlijk in stilte geleefd.
Ik kon niet luisteren naar muziek, wat voor muziek dan ook.
Zelfs – nee, vooral niet naar Leonard Cohen- het was te zeer verbonden met de pijn en verdriet om manlief. Van het uitzoeken en opruimen van zijn spullen. Van keuzes maken.
Vandaag heb ik zijn laatste werk eindeloos beluisterd.
Ontroerd.
Geraakt.
En werd ik meer dan stil.

Nagenieten

Ergens in de afgelopen nacht werd ik wakker met ‘Lopen op het water‘ van Marco Borsato en Sita. Het bracht me terug naar gisteren. Naar de trouwdag van mijn dochter, van onze mooie dochter met haar geliefde Spanjaard.

Dansen op de sterren
Vier seizoenen in één nacht
Dit is één seconde
Los zijn van de zwaartekracht
Lopen op het water
Zonlicht zien voor dag en dauw
Vliegen zonder vleugels
Allemaal door jou.

Zwevend op vleugels kwamen ze aan bij het gemeentehuis: zij met haar blije en gulle lach, hij iets ingetogener door de spanning. Die zij doorbreekt met een: ‘Wat komen jullie hier doen? Komen jullie voor ons? Welkom, wat leuk!’

Het beeld van zes jaar geleden staat op mijn netvlies: er hing een grote roze wolk om haar heen toen ze aan kwam lopen terwijl vriendin I. en ik met onze honden langs de waterkant zaten. Ze liep niet, ze zweefde. Op haar eigenste blije wolk. Met een aureool van ‘Eeuwige Liefde’ om zich heen. Haar gelukzalige lach. Alles ademde Verliefdheid. Vol van ‘De Man’. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. En dat me heel dierbaar is.

Ik ben aan het nagenieten van gisteren… van een sprankelend en stralend en heerlijk verliefd stel dat van hun ‘ja-woord’ echt een feestje heeft gemaakt! Zo helemaal in hun stijl: heel gewoon, heel gezellig, gewoon om heel bijzonder blij mee te zijn en om trots op te zijn! Een plaatje om te zien, die twee ❤

Leuk overigens om te horen hoeveel paar schoenen er op de nominatie staan om teruggestuurd te worden  🙂

Gek is dat toch: ik heb me haar nooit kunnen voorstellen in een ‘echte’ trouwjurk en hoewel ze daar wel naar gekeken heeft, is dit zó in alles ons kind. Het oogt bedrieglijk eenvoudig, maar: zorgvuldig gekozen, smaakvol, oog voor detail. Gewoon zo heerlijk zichzelf. Ze heeft de smaak en eigenheid van haar vader. En dat ik daar trots op ben!

Ik heb genoten.
En alles geabsorbeerd.
Van het stel.
Van hun puurheid.
Van hun aandacht voor elkaar.
En van hun oprechte aandacht voor hun gasten.
Van de ongedwongen sfeer, de gezelligheid.
Zij weten van elke dag een feestje te maken.
Ze genieten van elkaar.

En voor het raam waar de plechtigheid van het Ja-woord gebeurde, dartelde vrolijk de citroenvlinder heen en weer.
Ik voelde me iets minder alleen.
En bovenal heel blij!

Big spender

Niets is zo leuk dan een kaartje in de brievenbus te vinden waar ik blij van word… Zeker wanneer het gaat om de trouw-aankondiging van onze dochter! Zo helemaal in hun stijl: simpel en om vrolijk van te worden!

Het wordt een kleinschalig en ongetwijfeld een heel gezellig en feestelijk gebeuren.
Echt een dag om naar uit te kijken!

Dat roept ook het aloude vrouwenprobleem op van ‘wat trek ik aan die dag’  🙂
Ik hou niet van winkelen, maar nu ontkom ik er niet aan. Voor een paar t-shirts en een spijkerbroek kan ik prima terecht in tweedehands zaken, voor deze gelegenheid echter wil ik dat niet. Bovendien: de eindelijk begeerde -15 kilo op de weegschaal mag ook wel een beetje beloond worden.
Dus bracht ik Boaz bij zijn grote vriend zodat ik op mijn gemak kon rondkijken.

In de ene zaak willen ze me in een legging hijsen, met of zonder rok, of een tuniek. Nee, voor mij geen legging! In een andere zaak willen ze me ‘gepast-naar-mijn-leeftijd’ kleden. Ik kan me niet heugen dat ik ooit zo snel uit een winkel ben gevlucht…

Er staat nog één kleine winkel op mijn lijstje, daar kocht ik in eerdere jaren nog wel eens iets origineels. Ik hou van eenvoud en aardse tinten, en ja, het mag zeker ‘anders-dan-anders’ zijn. Scandinavisch design vind ik erg mooi en zeer smaakvol, maar daar hangt een te fors prijskaartje aan voor mij.

Aanvankelijk kan ik niet iets vinden in het winkeltje naar mijn gading en geef ik het bijna op. Totdat ik op een paspop ‘De Broek’ zie die ik zoek: zo’n heerlijke one-size katoenen wijde broek, zandkleurig.
Helemaal goed! Natuurlijk moet er ook nog ‘iets’ op en na enige aarzeling van mijn kant kom ik toch uit op een heerlijke lange tuniek.
‘Ik vind het flodderspul-maar-het-staat-je-wel’, zou manlief zeggen.
En eerlijk is eerlijk, ik voel me best onzeker om dit in mijn eentje te doen.
Vanuit mijn ooghoek zie ik een mede-klant kijken en ik kijk haar aan.
Ze zegt: ‘Nou, u maakt daarmee wel een statement! Dit getuigt van lef hebben, het staat echt hartstikke goed!’
Klaar ben ik! Ik weet dicht bij mezelf te blijven en weet dat dit bij me past.
Ik voel me een Big Spender, maar dat mag voor deze bijzondere dag!

En dan stromen plots de tranen over mijn wangen. Tegenhouden heeft geen zin, ik laat het maar gebeuren. De aangeboden koffie ging er met smaak in 🙂

In de spiegel kijkend zie ik mezelf ineens met andere ogen: jawel, dit ben ik.
Dit voelt prettig en helemaal goed, dit voelt als ‘ik’.
De outfit kost me de kop niet, wel het bijzondere halssieraad dat ik erbij kies.
(maar daarvoor is zegeltjes sparen altijd weer leuk 🙂 )
Gemaakt door een hele creatieve dame die van afval de meest prachtige creaties weet te maken. Het geeft net even dat-wat-nodig-is aan alles.

Ik verheug me op deze dag en ik zie er tegelijkertijd ook wat tegenop.
Manlief was zeer verguld met het verliefde stel en oprecht blij met zijn schoonzoon. Ze konden het samen heel goed vinden, die momenten op mijn netvlies zijn me erg dierbaar.
Dochterlief en haar Spanjaard: ze zijn een goed koppel.
Ik ben blij en dankbaar voor deze twee mooie mensen en met hun geluk.

Ach… er komt op die dag vast wel een citroenvlinder voorbij, of een roodborstje…

De eerste lentedag

Herinnering is een vorm van ontmoeting
Kahlil GibranI.M. manlief 20-03-2014

Gisteravond tijdens ons rondje in de buurt liep ik te bedenken hoe ik vandaag wilde doorbrengen: in ieder geval niet in weemoedigheid. De maan gluurde een moment tussen de zware bewolking door om zich vervolgens gauw weer te verschuilen. Het voelde als een knipoog: ‘Maak je niet druk over morgen, het vindt zijn weg wel.’ Dat zijn van die kleine wondertjes waar ik zo blij mee kan zijn: een cadeautje van het universum.
Ik hoef geen groots gebaar op deze dag, maar voor mezelf hecht ik wel waarde aan een bepaalde vorm van gedenken. Om recht te doen aan wie hij was en wat hij voor mij heeft betekent.

Graag wilde ik met Boaz naar het Dwingelderveld, maar daarvoor heb ik liever een meer zonnige dag. Dus werd het een andere route om in de stilte te lopen en wat te mijmeren, mijn gedachten met de wind mee te laten gaan.

Geen beter begin van deze dag dan toegezongen worden door een roodborstje in het bos! Ik blijf een poosje staan en zeg ‘dank je wel’ met een lach…Het liefst wil ik het weiland door met maar het oog op de koeien en de hazen in het veld is dat niet zo’n strak plan -Boaz zou daar ongetwijfeld anders over zou denken….- 😉 Hij moet het doen met de paden door het bos, er valt genoeg te speuren…Kleine narcissen in de berm…In de auto heb ik viooltjes mee en onderweg pluk ik een paar takken bloesem om bij de rustplaats van manlief te brengen, het kan wel wat kleur gebruiken…Ik laat herinneringen komen en gaan.
Het is goed zoals het is.
Inmiddels heb ik trek in koffie en Boaz lust wel een rauwe frikandel 🙂
We maken er een uitje van!
De koffie is meer dan uitstekend, ik glimlach om het bijbehorend koekje in de vorm van een hart…
Boaz ligt geduldig te wachten…Op tafel staat een waxinelichtje.
Ik vraag een aansteker bij de serveerster, die het wel voor mij wil aansteken maar ik wil het graag zelf doen.
Ik maak er even mijn eigen moment van: niet alleen manlief komt in gedachten voorbij, ook een aantal anderen die mij dierbaar zijn neem ik mee.
Een paar tranen van ontroering biggelen.
‘Kom mannetje, we gaan naar huis!’, zeg ik tegen Boaz.
Waar ik heerlijk in de joggingbroek en slobbertrui schiet.
Met een spannend boek en een tevreden hondje naast me op de bank kom ik de rest van de dag wel door…

Needle Ice

Tags

Needle Ice

Ik vind het toch wel best een pittige week met alweer de tweede sterfdag van manlief in zicht. De meeste dingen hebben gaandeweg hun plek gekregen. Inmiddels ben ik zover dat ik zijn persoonlijke correspondentie aan het opruimen ben. De zakelijke dingen heb ik een poos geleden al vernietigd, behalve dat wat vijf jaar bewaard moet blijven natuurlijk. Dit echter is anders. Het klinkt zo definitief en dat is het ook. Vele (handgeschreven) brieven gaan door mijn handen -sommige in prachtig schrift, kom daar tegenwoordig maar es om…-.
Ik lees her en der flarden van zinnen. Het voelt bijna alsof ik een heel leven -en vooral een karakteristiek leven- aan het verscheuren ben. Van een aantal dingen weet ik nog niet wat ermee te doen; komt tijd komt raad. En wat er werkelijk toe doet, bewaar ik in mijn hart.
Na zo’n dag is het helend om vroeg op te staan, mijn hoofd leeg te maken in het veld…Te laat voor zonsopkomst, maar het was heerlijk in de vrieskou!
De krentenboom begint haar knoppen te laten zien…Ook Boaz is in zijn sas! De paarse katjes, ik vind ze zo mooi, zeker als ze onder de rijp zitten…Ik speur naar bevroren mosjes en ineens zie ik iets wat ik nog nooit eerder heb gezien. Even denk ik dat het ijshaar is, maar dat groeit op bomen. Deze ijskristallen lijken uit de aarde te komen. Speurend op het web leert me dat dit Needle Ice is, een Nederlands woord hebben we er niet eens voor.
Waar ik naar kijk, is dus een bijzonder fenomeen van de natuur en te mooi om te beschrijven… Inmiddels ben ik aardig nat van het liggen op de koude grond… ik roep Boaz die zoals altijd dicht in de buurt is…Bij thuiskomst gaat hij voor de achterdeur zitten: ‘Het is fijn weer vrouwtje, ik wil naar buiten!’Ik maak een kop koffie, sla mijn mooie paarse pashmina om en ga lekker in de tuin zitten.
Ineens fladdert er vanuit het niets een citroenvlinder om me heen, de eerste die ik dit jaar zie. Symbolischer kan bijna niet…
Ik heb behoefte aan vrolijkheid en kleur in de tuin, om lege potten vullen.
‘Kom manneke’, zeg ik tegen Boaz, ‘we gaan viooltjes kopen!’

De lente komt eraan

Miss you

Niet dat ik het nodig heb, die herinnering op mijn telefoon aan de verjaardag vandaag van manlief…Het valt me zwaarder dan ik had verwacht, deze periode. Alles komt weer bij elkaar wat maakt dat ik me kwetsbaar en onzeker voel.

We zijn een nieuwe traditie begonnen, Boaz en ik: onze PLS-wandeling.
Koud, in een verstilde en berijpte wereld…
De nog naakte bomen in het landschap waar ik zo van hou…Boaz ruikt de reeën aan de overkant, maar luistert heel goed naar ‘Nee!’ Braaf!Stil en verstild… één van mijn mijmerplekken…Er is flink gekapt, ik neem wat katjes mee…Het manneke…♡Ik vind het heerlijk om te wandelen in de kou, in de prachtige vergrijsde wereld vol rijp… met in mijn hoofd zoveel momenten die voorbij komen… Lekker baggeren… 🙂Het doet me goed, dat telefoontje dat laat weten dat zijn naam niet is doorgestreept op de verjaardagskalender. Dat iemand de moeite neemt om er  even bij stil te staan en me dat laat weten.

Streep zijn naam niet door
al is hij tot stof vergaan
Streep zijn naam niet door
alsof hij nooit heeft bestaan.

Bij thuiskomst ligt een kaart (reclame) op de deurmat met de afbeelding naar boven.
Een groot rood hart met grote letters staat geschreven ‘Miss you’.
Het schiet even helemaal verkeerd.

I miss you

2015

‘Dankbaarheid groeit altijd daar waar we ernst maken met het proces van loslaten. Deze dankbaarheid heeft veel meer de kleur van een verstild weten, het is meer de rijkdom van de herfst dan de uitbundigheid van het voorjaar.’
Hans Stolp

Vanochtend al tijdig wat boodschappen gehaald en gewandeld met Boaz. Het was nog rustig en dat gun ik het gespannen manneke van harte. Inmiddels is het behoorlijk lawaaiig: de buurjochies die nog maar zo kort geleden peuters in de wandelwagen waren, knallen er inmiddels als stoere pubers aardig op los.
Op het fornuis pruttelen heel zacht de uien voor mijn favoriete soep: uiensoep.
Boaz ligt aan mijn voeten, of het nu onder mijn bureau is of waar dan ook.
Mij met zijn grote mooie kijkers overal volgend.
2015.
Het zit er bijna op.
Ik begon leeg en inspiratieloos aan dit jaar, kleurloos ook.
Niet goed wetend wat en hoe te doen met een zo heel leeg jaar voor de boeg. Barstend van zoveel dierbare en soms ook moeilijke herinneringen.
En als ik nu terugkijk is het allemaal best meegevallen na dat heftige 2014 van zoveel verlies. Ik ben maar gewoon ‘mijn eigen ding’ gaan doen, vertrouwend op mijn intuïtie. Met af en toe een inzinking, zoals dat gaat in ieders leven.

Kijkend naar 2015 voel ik vooral een diepe dankbaarheid.
Om het plezier wat ik in en met Boaz heb.
Van het struinen in de natuur, en dat ik dat zo fijn vind om te delen.
Omdat ik dicht bij mezelf heb kunnen blijven.
Omdat ik opnieuw van binnenuit dat zo wezenlijke ‘Genieten’ kan voelen en ervaren.
Omdat ik zo rijk ben met een paar hele fijne mensen om me heen waar ik echt altijd welkom ben. Dat voel ik als een groot en waardevol geschenk!

Meer en meer kom ik binnen in mijn eigen ruimte.
Een soort van woordloosheid, het numineuze.
De stilte lokt altijd weer terug.Fijne jaarwisseling gewenst en alle goeds voor 2016!