Huis op palen

“Invisible threads are the strongest ties.”
― Friedrich Nietzsche

En dan ineens is het ‘klaar’.
Is er heel veel ‘klaar’ en afgerond van de laatste vijf jaren waarin ik opnieuw de draad heb moeten oppakken. De laatste dingen van manlief* zijn nu echt opgeruimd of weggedaan. Ik wil bepaalde dingen niet meer om me heen hebben, ik heb het ook niet meer nodig.
Knopen doorgehakt en die ene laatste klus aangepakt waar ik al zo lang tegen aan zat te hikken en waarin ik maar geen beslissing kon nemen. Het leek een enorme berg te zijn, maar het werd steeds gemakkelijker om datgene weg te doen wat aan mij was toevertrouwd, maar waar ik niet blij mee was en niet blij mee kón zijn. Ineens wist ik trefzeker hoe het zat. Ik had het eindelijk helder en scherp, waarop ik me ervan kon losmaken.
Weg met de ballast, dit hoort niet bij mij.
Een proces van -zoals Bonhoeffer dat zo treffend verwoord- ‘de draden losmaken en uit het spinrag der belevenissen loskomen.’
Vele malen trap-op-en-neer, sjouwend met van alles en nog wat.
Met telkens de kleine man dribbelend in mijn kielzog.
Dat gedribbel op die zo lieve pootjes kan me zo ontroeren.
Hij doet dat zo leuk, met dat blije waggelkontje en kwispelstaartje.
Terwijl er van alles ‘van wat is geweest’ (o.a. zijn dagboeken, niet gelezen) door mijn handen gaat en wordt verscheurd, houdt de kleine man elke beweging van mij in de gaten. Als een vosje opgerold op de bank ♥
Met zachte vingers heb ik wat voorbij is dichtgedaan en verpakt.
De dozen zijn gesloten, klaar voor de volgende kliko-ronde.

Het stond al jaren boven, mijn ‘huis-op-palen’
Ik wil het om me heen hebben en verhuis het naar mijn woonkamer.
Omdat ik er zo blij van word.
Omdat het zo fijn binnenkomen en thuiskomen is met iets dat iets me tegemoet komt waar ik met zoveel vreugde naar kijk.
Vanochtend las ik dat alles wat ons omver blaast, ook iets nieuws brengt.
Laat maar komen, die lente.
Ik wil weer in het gras liggen.
En eindelijk die nieuwe stofzuiger kopen.

Beter laat dan nooit

Van fotograferen komt momenteel niet veel en ook ben ik weinig achter de pc te vinden.
Voor wat betreft het lezen/reageren van andere blogs: het is geen desinteresse, maar meer voor mezelf een soort van pas op de plaats maken voor andere dingen die aandacht vragen.
Natuurlijk ga ik wel dagelijks met de kleine man op stap, maar meestal zonder camera, wat ook fijn is: gewoon mijn gedachten de vrije loop laten en wat dollen met het lieve mannetje.
Ineens komt buiten de groene waas tevoorschijn, met hier en daar al bloesem.
Dus toch ergens komende dagen de camera mee want alles barst open, ik heb er weer zin in…
Met hier en daar prachtige hangmatjes op die ene zo mooie dag na een ochtend vol nevel…
Dat zijn van die momenten die me bij blijven…
Het zijn dagen van binnenshuis rommelen en vooral ontrommelen.
Er is de afgelopen weken heel wat papier van zowel manlief* als van mijzelf door mijn handen gegaan, de volle kliko is inmiddels geleegd. Het was best een flinke klus, waar ik overigens weinig moeite mee had.
En -bijna- hoera!, ik hoefde nog maar één hobbel te nemen: de stapel schriften met aantekeningen van een aantal heel persoonlijke gesprekken: die staan al meer dan 26 jaar in de kast en kunnen eindelijk ook wel weg.
Dacht ik.
Totdat ik ging lezen.
En telkens opnieuw lezen en herlezen…
De afgelopen dagen heb ik bijna niks anders gedaan dan steeds weer lezen, geen woord mocht ontkomen of ontglippen.
Met een flinke daarbij behorende niet te stuiten tranenstroom.
Het was niet vanwege het vele oud zeer waardoor ik zo geraakt werd, integendeel: het was juist de afwezigheid daarvan wat me zo ontroert. Gaandeweg werd het een proces van veel denk- en voelwerk: voor zulke dingen zijn tijd, pen en papier mijn beste vrienden…
Dingen opnieuw bekijken en doorwerken. Waarbij vooral het diepe en wezenlijke besef gebeurde dat bepaalde zaken geen macht meer over mij hebben. Dat wist ik al lang, maar toch, de impact met de diepe lading daarvan krijgt voor mij ineens een heel nieuwe en waardevolle betekenis.
Waardoor dit kon gebeuren is me volkomen helder, het geeft me klaarheid.
Ik kan er alleen maar intens dankbaar voor zijn en ben er heel blij mee…
Alles vindt zijn eigen weg en heeft zijn eigen plek, dat is me weer eens heel duidelijk geworden.

Voor een aantal gebeurtenissen en paar mensen die me dierbaar zijn (en daarvoor hoeven ze niet dood te zijn 😉 ), heb ik een eigen steen. Zomaar ergens onderweg gevonden of als aandenken meegenomen. Die stenen hebben voor mij ieder hun eigen symboliek en synchroniciteit. Mens en steen passen precies bij elkaar, zoals bij mij de amethyst en de woestijnroos passen.
Vanochtend tijdens ons uitlaatrondje lag hij daar zomaar onder de struiken: die kleine kei die zo helemaal betekenis geeft aan dit alles.
Hij paste precies in mijn jaszak 🙂
Onderweg plukte ik wat bloesemtakken van de malus.
De steen voelt heel fijn en goed aan, hij krijgt voor de komende dagen een ereplek op mijn tafel. Daarna mag hij zich bij mijn andere groepje voegen.

Eindelijk heb ik de brief kunnen schrijven en posten (lekker ouderwets) die ik zes jaar geleden had moeten schrijven.
Beter laat dan nooit.
De cirkel is rond.

En terwijl ik met Boaz naar de brievenbus loop, hoor ik in mijn binnenste haar zo zachte en bekende stem: ‘goed bezig vrouw, ik ben enorm trots op je…’
Ik kijk met een brede glimlach ‘naar boven’Mijn zondag was in meerdere opzichten meer dan goed.
Een dag vol Shalom…

De schriften staan weer in de kast.
Niet omdat ik ze nog nodig heb.
Wel omdat ze -vooralsnog- bij me horen.

Allerzielen

kristallen
uitgelicht in tijd

nu eens
ongrijpbaar veraf

dan weer
aanraakbaar dichtbij

zo zijn herinneringen
eb en vloed

Oeke Kruythof

W/v

Mijn rijbewijs moest worden vernieuwd.
Zodoende ging ik gisterochtend op stap met zo’n enge strakke nietszeggende pasfoto waarop je je bijna een misdadiger waant. Op het gemeentehuis checkt de ambtenaar mijn gegevens en zegt: ‘Ik zie dat u weduwe bent. Dat betekent dat ik de vermelding ‘e/v’ (echtgenoot van) moet wijzigen in ‘w/v’ (weduwe van) of alleen uw meisjesnaam.’ Oeps, die zag ik niet aankomen. Ik moet even slikken en bliksemsnel nadenken. ‘Ik blijf ‘weduwe’ een vervelend woord vinden,’ zeg ik, ‘maar alleenstaand voel ik me ook niet en ik wil beslist niet mijn meisjesnaam gebruiken. Dus wordt het ‘w/v’, ik beschouw het maar als een soort van eretitel.’ De man kijkt me aan en glimlacht, hij snapt het. Fijn, zo’n echt mens achter de balie. Niks geen digitaal geneuzel en gedoe. Gewoon menselijk contact met iemand die de tijd neemt.
Een rondje met Boaz lopen werkt altijd goed om zulke dingen te laten bezinken. Het fluitekruid komt op. Er staat genoeg om wat te plukken en ik neem wat mee als cadeautje voor mezelf. Ik word altijd zo blij van een vaas vol fluitekruid…
En wat was het genieten van het fraaie zomerse weer vorige week… van zomaar een veertje op mijn tuintafel…… van madeliefjes en ereprijs… … van de boshyacintjes… … van lekker in het veld struinen met mijn kleine man…… speurend naar oranjetipjes op de pinksterbloemen, helaas geen oranjetipje te zien, maar dat komt nog wel! We gaan er weer een fijne dag van maken, de kleine man en ik! 🙂

2018

Laag pitje

Niet eerder heb ik de decembermaand zo vervelend ervaren als dit jaar.
Zowel van fotografie als van bloggen kwam de laatste weken niks terecht.
Alles staat op een laag pitje.
2017: nee, het was niet mijn jaar. O, ik heb zeker een paar hele leuke dingen gedaan en meegemaakt -*dankbaar*- maar vooral is dit jaar gekleurd door een aantal tragische gebeurtenissen. Ze houden me nog steeds bezig. Ook het fysiek weer opkrabbelen na ziek-zijn was best moeizaam en nog steeds merkbaar op grijze natte sombere dagen. Ik kijk echt uit naar gezonde vorstige frisse lucht met ademwolkjes van de kou en rijp op de bomen! En graag een vleug zacht zonlicht door alles heen.
Die ene dag sneeuw deed het hem ook niet echt…Het was best wel glibberen, ook met de fiets aan de hand…Ik wil nog wel wat meer van dat dekentje van zachtheid… (maar dan zonder de glibberigheid 🙂 )Tweede kerstdag heerlijk uitgewaaid met Boaz en zijn grote vriend Olivier… En als die twee pret hebben, dan heb ik dat ook!Na zo’n renpartij zijn de heren wel een poosje rustig…… waarbij Boaz toch vooral waakt over zijn Flip 🙂De bomen zijn al zwaar van de katjes, veel te vroeg…Prikkeldraad en jong groen blad verweven met elkaar, het is bijna symbolisch te noemen… En dan even blij zijn met het zonlicht, dan deert de kou absoluut niet 🙂Zomaar op een open plek in het bos ligt een witte roos met een gerbera. Het raakt me en doet me stilstaan bij alles wat er dit jaar is gebeurd. Het is daar vast met een bepaald gebaar neergelegd, dat kan bijna niet anders… in meerdere opzichten een treffende afsluiting voor dit jaar.Het vuurwerkgeweld is inmiddels volop begonnen, sneu voor Boaz en zoveel dieren voor wie dit een nare tijd is.
Nog een paar dagen en dan is ook dit weer voorbij.
Iedereen een hele fijne jaarwisseling gewenst en tot in 2018!

 

Allerzielen

Vieren van het geleefde leven
‘Wanneer iemand doodgaat van wie we houden, is er eerst vooral rouw. Pas later beseffen we dat we getuige waren van een leven dat wij liefhadden. Door dat geleefde leven te vieren, kunnen we de inspiratie, het gedachtegoed en de betekenis van onze overledenen levend houden. De doden niet verzwijgen maar vieren om wie ze waren en wat ze te vertellen hebben.’

Tekst: Allerzielen Alom

Vanuit de ziekenboeg

En toen ging het verkeerd en sloeg de verkoudheid om naar een bronchitis en vervolgens hik ik nu tegen een dubbele longontsteking aan. Erg benauwd en geen energie. Hopelijk doet de antibiotica gauw wat het moet doen.
Voor mijn kleine man wordt heel goed gezorgd, die heeft het naar zijn zin 🙂
Voorlopig dus even geen blogs, eerst goed uitzieken en op weg naar herstel en energie!

Lieve groet,
Angeniet

Pasen

‘Do not abandon yourselves to despair.
We are the Easter people and hallelujah is our song.’
Pope John Paul II

Nog altijd hecht ik aan de traditie van Pasen, aan de betekenis van het Paasverhaal. The Passion afgelopen donderdag op tv heb ik dit jaar overgeslagen, het kon me niet boeien.
Pasen begint voor mij op Goede Vrijdag: steevast beluister ik een versie van de Mattheus Passion.
Ergens in mijn begin 20e jaren maakte ik kennis met de zo ingehouden vertolking van het werk van Eric Satie’s ‘Gnossiennes, Gymnopedies’ door Reinbert de Leeuw. Nog steeds beluister ik graag deze prachtige pianomuziek.
Afgelopen donderdag was er een boeiende documentaire over deze zo bijzondere man en zijn Mattheus Passion.
Gistermiddag werd zijn Mattheus Passion uitgezonden op tv (morgenmiddag herhaling).
Om niet gestoord te worden door ruis van buitenaf deed ik de luxaflex dicht: ik wilde alles in me opnemen. Kijkend met een brok in mijn keel, tranen over mijn wangen en met ingehouden adem naar deze zo bijzondere uitvoering.
Alles klopte, zo helemaal Reinbert de Leeuw: ingetogen zonder bombastisch vertoon. De teksten raakten me diep in mijn ziel.
Een weergaloze en magistrale vertolking door een ogenschijnlijk zo broze man en tegelijkertijd zo krachtig.

Fijne paasdagen gewenst namens de kleine man en mijzelf!

Fijne kerstdagen gewenst!