Allerzielen

kristallen
uitgelicht in tijd

nu eens
ongrijpbaar veraf

dan weer
aanraakbaar dichtbij

zo zijn herinneringen
eb en vloed

Oeke Kruythof

Advertenties

W/v

Mijn rijbewijs moest worden vernieuwd.
Zodoende ging ik gisterochtend op stap met zo’n enge strakke nietszeggende pasfoto waarop je je bijna een misdadiger waant. Op het gemeentehuis checkt de ambtenaar mijn gegevens en zegt: ‘Ik zie dat u weduwe bent. Dat betekent dat ik de vermelding ‘e/v’ (echtgenoot van) moet wijzigen in ‘w/v’ (weduwe van) of alleen uw meisjesnaam.’ Oeps, die zag ik niet aankomen. Ik moet even slikken en bliksemsnel nadenken. ‘Ik blijf ‘weduwe’ een vervelend woord vinden,’ zeg ik, ‘maar alleenstaand voel ik me ook niet en ik wil beslist niet mijn meisjesnaam gebruiken. Dus wordt het ‘w/v’, ik beschouw het maar als een soort van eretitel.’ De man kijkt me aan en glimlacht, hij snapt het. Fijn, zo’n echt mens achter de balie. Niks geen digitaal geneuzel en gedoe. Gewoon menselijk contact met iemand die de tijd neemt.
Een rondje met Boaz lopen werkt altijd goed om zulke dingen te laten bezinken. Het fluitekruid komt op. Er staat genoeg om wat te plukken en ik neem wat mee als cadeautje voor mezelf. Ik word altijd zo blij van een vaas vol fluitekruid…
En wat was het genieten van het fraaie zomerse weer vorige week… van zomaar een veertje op mijn tuintafel…… van madeliefjes en ereprijs… … van de boshyacintjes… … van lekker in het veld struinen met mijn kleine man…… speurend naar oranjetipjes op de pinksterbloemen, helaas geen oranjetipje te zien, maar dat komt nog wel! We gaan er weer een fijne dag van maken, de kleine man en ik! 🙂

2018

Laag pitje

Niet eerder heb ik de decembermaand zo vervelend ervaren als dit jaar.
Zowel van fotografie als van bloggen kwam de laatste weken niks terecht.
Alles staat op een laag pitje.
2017: nee, het was niet mijn jaar. O, ik heb zeker een paar hele leuke dingen gedaan en meegemaakt -*dankbaar*- maar vooral is dit jaar gekleurd door een aantal tragische gebeurtenissen. Ze houden me nog steeds bezig. Ook het fysiek weer opkrabbelen na ziek-zijn was best moeizaam en nog steeds merkbaar op grijze natte sombere dagen. Ik kijk echt uit naar gezonde vorstige frisse lucht met ademwolkjes van de kou en rijp op de bomen! En graag een vleug zacht zonlicht door alles heen.
Die ene dag sneeuw deed het hem ook niet echt…Het was best wel glibberen, ook met de fiets aan de hand…Ik wil nog wel wat meer van dat dekentje van zachtheid… (maar dan zonder de glibberigheid 🙂 )Tweede kerstdag heerlijk uitgewaaid met Boaz en zijn grote vriend Olivier… En als die twee pret hebben, dan heb ik dat ook!Na zo’n renpartij zijn de heren wel een poosje rustig…… waarbij Boaz toch vooral waakt over zijn Flip 🙂De bomen zijn al zwaar van de katjes, veel te vroeg…Prikkeldraad en jong groen blad verweven met elkaar, het is bijna symbolisch te noemen… En dan even blij zijn met het zonlicht, dan deert de kou absoluut niet 🙂Zomaar op een open plek in het bos ligt een witte roos met een gerbera. Het raakt me en doet me stilstaan bij alles wat er dit jaar is gebeurd. Het is daar vast met een bepaald gebaar neergelegd, dat kan bijna niet anders… in meerdere opzichten een treffende afsluiting voor dit jaar.Het vuurwerkgeweld is inmiddels volop begonnen, sneu voor Boaz en zoveel dieren voor wie dit een nare tijd is.
Nog een paar dagen en dan is ook dit weer voorbij.
Iedereen een hele fijne jaarwisseling gewenst en tot in 2018!

 

Allerzielen

Vieren van het geleefde leven
‘Wanneer iemand doodgaat van wie we houden, is er eerst vooral rouw. Pas later beseffen we dat we getuige waren van een leven dat wij liefhadden. Door dat geleefde leven te vieren, kunnen we de inspiratie, het gedachtegoed en de betekenis van onze overledenen levend houden. De doden niet verzwijgen maar vieren om wie ze waren en wat ze te vertellen hebben.’

Tekst: Allerzielen Alom

Vanuit de ziekenboeg

En toen ging het verkeerd en sloeg de verkoudheid om naar een bronchitis en vervolgens hik ik nu tegen een dubbele longontsteking aan. Erg benauwd en geen energie. Hopelijk doet de antibiotica gauw wat het moet doen.
Voor mijn kleine man wordt heel goed gezorgd, die heeft het naar zijn zin 🙂
Voorlopig dus even geen blogs, eerst goed uitzieken en op weg naar herstel en energie!

Lieve groet,
Angeniet

Pasen

‘Do not abandon yourselves to despair.
We are the Easter people and hallelujah is our song.’
Pope John Paul II

Nog altijd hecht ik aan de traditie van Pasen, aan de betekenis van het Paasverhaal. The Passion afgelopen donderdag op tv heb ik dit jaar overgeslagen, het kon me niet boeien.
Pasen begint voor mij op Goede Vrijdag: steevast beluister ik een versie van de Mattheus Passion.
Ergens in mijn begin 20e jaren maakte ik kennis met de zo ingehouden vertolking van het werk van Eric Satie’s ‘Gnossiennes, Gymnopedies’ door Reinbert de Leeuw. Nog steeds beluister ik graag deze prachtige pianomuziek.
Afgelopen donderdag was er een boeiende documentaire over deze zo bijzondere man en zijn Mattheus Passion.
Gistermiddag werd zijn Mattheus Passion uitgezonden op tv (morgenmiddag herhaling).
Om niet gestoord te worden door ruis van buitenaf deed ik de luxaflex dicht: ik wilde alles in me opnemen. Kijkend met een brok in mijn keel, tranen over mijn wangen en met ingehouden adem naar deze zo bijzondere uitvoering.
Alles klopte, zo helemaal Reinbert de Leeuw: ingetogen zonder bombastisch vertoon. De teksten raakten me diep in mijn ziel.
Een weergaloze en magistrale vertolking door een ogenschijnlijk zo broze man en tegelijkertijd zo krachtig.

Fijne paasdagen gewenst namens de kleine man en mijzelf!

Fijne kerstdagen gewenst!

In de stilte

Sinds ruim een jaar woont er een ‘piep’ in mijn hoofd, bij mijn linkeroor. Het is zo’n piep waarvan je weet dat die niet meer weggaat. Tinnitus dus. Aanvankelijk irriteerde het me behoorlijk, maar ik besloot om me er vooral niet aan te ergeren. De ene keer is het geluid schel aanwezig, een andere keer suist het zacht op de achtergrond. Zoiets als het vroegere testbeeld op de tv.
Ach, ik ben allang blij dat het geen krekels zijn…………
Het geluid is er echter altijd en onophoudelijk.
Wat betekent dat ik de stilte niet meer kan horen.
Juist die stilte waar ik zo van hou.
Zoals ik die graag hoor: echt helemaal stil.
Naast mijn ogen zijn ook mijn oren belangrijke zintuigen.
Wanneer ik ergens in het bos lig, ben ik via mijn oren alert op geluiden, vogels of eventuele voorbijgangers.
Dus let ik nu des te meer op mijn kleine man die scherp waarneemt en die mij indirect waarschuwt door zijn lichaamstaal.
Opgaan in de stilte van de natuur, van de schoonheid van dagelijkse dingen.
De stilte in mijzelf.
Ik kan niet zonder de stilte.

Vandaag was het stil in het bos.
Geen ruisende bomen, een enkele boomklever liet zich horen.
En zacht druppelende regen.
De paden waren glibberig en vies, nat, het was niet koud.
De nattigheid kon onze pret niet drukken, we hebben lekker gesjouwd de boskabouter en ik.
De bosbeek van het Asserbos…

Boaz is alert… eekhoorns in de buurt?


Het blijft nog even ‘paddenstoelentijd’…


We zijn heel lang niet bij de oude vijver geweest, Boaz echter weet als geen ander waar ons pauzebankje is. En loert naar de eenden in de vijver…

Vandaag viel het tijdschrift Geloven Onderweg op mijn deurmat.
Het wordt uitgegeven door de Dominicaanse Gemeenschap in Huissen, een gemeenschap die ik een warm hart toe draag.
Enige tijd geleden werd ik benaderd door de redactrice of er een foto van mij in mocht worden opgenomen.
Ja natuurlijk wil ik meewerken!
En wilde ik vooraf niet weten om welke foto het ging.

Ontroerd en oprecht geraakt blader ik door het tijdschrift.
Met thema’s als stilte, kunst en rouw.
Het had niet passender kunnen zijn.
Mijn foto is geplaatst bij een bijzonder en integer essay van Henk Jongerius.
Ik voel me vereerd een kleine bijdrage te hebben kunnen leveren.
Ineens zie ik zoveel draden van mijzelf.
Van verbindingen en van mijn levenspad.
Verbindingen door de stille draden die elkaar kruisen.

Dit jaar heb ik behoorlijk in stilte geleefd.
Ik kon niet luisteren naar muziek, wat voor muziek dan ook.
Zelfs – nee, vooral niet naar Leonard Cohen- het was te zeer verbonden met de pijn en verdriet om manlief. Van het uitzoeken en opruimen van zijn spullen. Van keuzes maken.
Vandaag heb ik zijn laatste werk eindeloos beluisterd.
Ontroerd.
Geraakt.
En werd ik meer dan stil.

Nagenieten

Ergens in de afgelopen nacht werd ik wakker met ‘Lopen op het water‘ van Marco Borsato en Sita. Het bracht me terug naar gisteren. Naar de trouwdag van mijn dochter, van onze mooie dochter met haar geliefde Spanjaard.

Dansen op de sterren
Vier seizoenen in één nacht
Dit is één seconde
Los zijn van de zwaartekracht
Lopen op het water
Zonlicht zien voor dag en dauw
Vliegen zonder vleugels
Allemaal door jou.

Zwevend op vleugels kwamen ze aan bij het gemeentehuis: zij met haar blije en gulle lach, hij iets ingetogener door de spanning. Die zij doorbreekt met een: ‘Wat komen jullie hier doen? Komen jullie voor ons? Welkom, wat leuk!’

Het beeld van zes jaar geleden staat op mijn netvlies: er hing een grote roze wolk om haar heen toen ze aan kwam lopen terwijl vriendin I. en ik met onze honden langs de waterkant zaten. Ze liep niet, ze zweefde. Op haar eigenste blije wolk. Met een aureool van ‘Eeuwige Liefde’ om zich heen. Haar gelukzalige lach. Alles ademde Verliefdheid. Vol van ‘De Man’. Een beeld dat ik nooit zal vergeten. En dat me heel dierbaar is.

Ik ben aan het nagenieten van gisteren… van een sprankelend en stralend en heerlijk verliefd stel dat van hun ‘ja-woord’ echt een feestje heeft gemaakt! Zo helemaal in hun stijl: heel gewoon, heel gezellig, gewoon om heel bijzonder blij mee te zijn en om trots op te zijn! Een plaatje om te zien, die twee ❤

Leuk overigens om te horen hoeveel paar schoenen er op de nominatie staan om teruggestuurd te worden  🙂

Gek is dat toch: ik heb me haar nooit kunnen voorstellen in een ‘echte’ trouwjurk en hoewel ze daar wel naar gekeken heeft, is dit zó in alles ons kind. Het oogt bedrieglijk eenvoudig, maar: zorgvuldig gekozen, smaakvol, oog voor detail. Gewoon zo heerlijk zichzelf. Ze heeft de smaak en eigenheid van haar vader. En dat ik daar trots op ben!

Ik heb genoten.
En alles geabsorbeerd.
Van het stel.
Van hun puurheid.
Van hun aandacht voor elkaar.
En van hun oprechte aandacht voor hun gasten.
Van de ongedwongen sfeer, de gezelligheid.
Zij weten van elke dag een feestje te maken.
Ze genieten van elkaar.

En voor het raam waar de plechtigheid van het Ja-woord gebeurde, dartelde vrolijk de citroenvlinder heen en weer.
Ik voelde me iets minder alleen.
En bovenal heel blij!