Overlijdensbericht.

Dit is een bericht geplaatst door de dochter van An*.

Via deze weg wil ik jullie het verdrietige bericht overbrengen dat mijn moeder het afgelopen weekend zeer onverwachts is overleden.

Mochten er mensen zijn die iets willen delen, een herinnering aan een bepaalde blog of foto bijvoorbeeld, dan hoor ik het heel graag.

Boaz heeft een zeer fijn thuis gevonden op een plek waar hij zich al vertrouwd voelde. Daar zijn we erg blij mee.

Advertenties

Vandaag zag ik…

de eerste pinksterbloemen-in-wording…
en heel veel madeliefjes ♥
paarse bloemetjes, als speldenknoppen zo klein…
en overal wit…
Een hond die zo graag het water in wilde, maar niet mocht -want water is nat- … hij deed het toch 🙂 en nee, hij kreeg gelukkig geen straf
Boaz had een minder streng baasje 🙂
En tijdens ons middagrondje móest ik beslist even tussen de anemoontjes liggen…
Citroenvlinders, dagpauwogen, hommels, bijen… ze komen allemaal tevoorschijn nu het wat warmer wordt, fijn!
*Blije dag vandaag* 🙂

Ogen tekort

“Nature is pleased with simplicity. And nature is no dummy”
― Isaac Newton

Ik kom ogen tekort nu alles openbarst…
Waar je ook kijkt, overal een palet aan lentekleuren… ♥
Zoek het spinnetje 🙂
Vanochtend deden we weer eens een ‘rondje bos’.
De kleine man zit dan al lang en breed startklaar…
Jawel… anemoontjestijd… i looooove it ♥ 🙂
Druk baasje…
… die geen zin heeft om te komen als ik hem roep, maar ik hoor een hoop hondenherrie vlakbij en ik hou niet van stoer hondengedoe.
Dus even bij mij in de buurt blijven.
En dat het een heerlijke ochtend was!

Winderig

“A cold wind was blowing, and it made the trees rustle like living things.”
― George R.R. Martin

… maar droog, dus op goed geluk de camera mee tijdens ons ‘blokje om’.
Want het was wel mooi foto-licht…
Soms zijn de mooiste verrassingen vlak bij huis te zien, zoals deze prachtige vingerhelmbloemen. Het worden er elk jaar meer, genieten!
Bovendien: laag bij de grond waait het niet zo hard 🙂
De anemoontjes wachten nog wel even…
En mijn trouwe metgezel kan natuurlijk niet ontbreken 🙂

 

 

De eerste bloesem

“Every flower is a soul blossoming in nature.”
― Gérard de Nerval

Eindelijk droog buiten!, spetters tellen niet mee 🙂
Langs de uitlaatstrook zijn de takken vol van bloesemknoppen.
Fascinerend om elke dag te zien hoever ze zijn en hoe snel ze gaan.
Er was voldoende licht om de camera mee te nemen bij ons eerste rondje-in-de-buurt.
Juist dat prille, tere in de knop vind ik zo mooi…
Vanochtend zag ik de eerste open bloem, nog even en alles is wit…
En overal wordt het geel van de forsythia
met takken zwaar van mossen
Het boompje verderop in de straat begint ook open te barsten
‘Neem maar een takje mee’, zegt de buurvrouw; graag!
We zijn al een poosje niet meer bij de ‘golfbaan’ geweest.
Ik ben inmiddels heel benieuwd hoe het er daar nu uitziet.
Ongetwijfeld overal bloesemknoppen.
En ik weet wel zeker dat Boaz heel blij gaat zijn met zijn rondje golfbaan!

 

Huis op palen

“Invisible threads are the strongest ties.”
― Friedrich Nietzsche

En dan ineens is het ‘klaar’.
Is er heel veel ‘klaar’ en afgerond van de laatste vijf jaren waarin ik opnieuw de draad heb moeten oppakken. De laatste dingen van manlief* zijn nu echt opgeruimd of weggedaan. Ik wil bepaalde dingen niet meer om me heen hebben, ik heb het ook niet meer nodig.
Knopen doorgehakt en die ene laatste klus aangepakt waar ik al zo lang tegen aan zat te hikken en waarin ik maar geen beslissing kon nemen. Het leek een enorme berg te zijn, maar het werd steeds gemakkelijker om datgene weg te doen wat aan mij was toevertrouwd, maar waar ik niet blij mee was en niet blij mee kón zijn. Ineens wist ik trefzeker hoe het zat. Ik had het eindelijk helder en scherp, waarop ik me ervan kon losmaken.
Weg met de ballast, dit hoort niet bij mij.
Een proces van -zoals Bonhoeffer dat zo treffend verwoord- ‘de draden losmaken en uit het spinrag der belevenissen loskomen.’
Vele malen trap-op-en-neer, sjouwend met van alles en nog wat.
Met telkens de kleine man dribbelend in mijn kielzog.
Dat gedribbel op die zo lieve pootjes kan me zo ontroeren.
Hij doet dat zo leuk, met dat blije waggelkontje en kwispelstaartje.
Terwijl er van alles ‘van wat is geweest’ (o.a. zijn dagboeken, niet gelezen) door mijn handen gaat en wordt verscheurd, houdt de kleine man elke beweging van mij in de gaten. Als een vosje opgerold op de bank ♥
Met zachte vingers heb ik wat voorbij is dichtgedaan en verpakt.
De dozen zijn gesloten, klaar voor de volgende kliko-ronde.

Het stond al jaren boven, mijn ‘huis-op-palen’
Ik wil het om me heen hebben en verhuis het naar mijn woonkamer.
Omdat ik er zo blij van word.
Omdat het zo fijn binnenkomen en thuiskomen is met iets dat iets me tegemoet komt waar ik met zoveel vreugde naar kijk.
Vanochtend las ik dat alles wat ons omver blaast, ook iets nieuws brengt.
Laat maar komen, die lente.
Ik wil weer in het gras liggen.
En eindelijk die nieuwe stofzuiger kopen.

Beter laat dan nooit

Van fotograferen komt momenteel niet veel en ook ben ik weinig achter de pc te vinden.
Voor wat betreft het lezen/reageren van andere blogs: het is geen desinteresse, maar meer voor mezelf een soort van pas op de plaats maken voor andere dingen die aandacht vragen.
Natuurlijk ga ik wel dagelijks met de kleine man op stap, maar meestal zonder camera, wat ook fijn is: gewoon mijn gedachten de vrije loop laten en wat dollen met het lieve mannetje.
Ineens komt buiten de groene waas tevoorschijn, met hier en daar al bloesem.
Dus toch ergens komende dagen de camera mee want alles barst open, ik heb er weer zin in…
Met hier en daar prachtige hangmatjes op die ene zo mooie dag na een ochtend vol nevel…
Dat zijn van die momenten die me bij blijven…
Het zijn dagen van binnenshuis rommelen en vooral ontrommelen.
Er is de afgelopen weken heel wat papier van zowel manlief* als van mijzelf door mijn handen gegaan, de volle kliko is inmiddels geleegd. Het was best een flinke klus, waar ik overigens weinig moeite mee had.
En -bijna- hoera!, ik hoefde nog maar één hobbel te nemen: de stapel schriften met aantekeningen van een aantal heel persoonlijke gesprekken: die staan al meer dan 26 jaar in de kast en kunnen eindelijk ook wel weg.
Dacht ik.
Totdat ik ging lezen.
En telkens opnieuw lezen en herlezen…
De afgelopen dagen heb ik bijna niks anders gedaan dan steeds weer lezen, geen woord mocht ontkomen of ontglippen.
Met een flinke daarbij behorende niet te stuiten tranenstroom.
Het was niet vanwege het vele oud zeer waardoor ik zo geraakt werd, integendeel: het was juist de afwezigheid daarvan wat me zo ontroert. Gaandeweg werd het een proces van veel denk- en voelwerk: voor zulke dingen zijn tijd, pen en papier mijn beste vrienden…
Dingen opnieuw bekijken en doorwerken. Waarbij vooral het diepe en wezenlijke besef gebeurde dat bepaalde zaken geen macht meer over mij hebben. Dat wist ik al lang, maar toch, de impact met de diepe lading daarvan krijgt voor mij ineens een heel nieuwe en waardevolle betekenis.
Waardoor dit kon gebeuren is me volkomen helder, het geeft me klaarheid.
Ik kan er alleen maar intens dankbaar voor zijn en ben er heel blij mee…
Alles vindt zijn eigen weg en heeft zijn eigen plek, dat is me weer eens heel duidelijk geworden.

Voor een aantal gebeurtenissen en paar mensen die me dierbaar zijn (en daarvoor hoeven ze niet dood te zijn 😉 ), heb ik een eigen steen. Zomaar ergens onderweg gevonden of als aandenken meegenomen. Die stenen hebben voor mij ieder hun eigen symboliek en synchroniciteit. Mens en steen passen precies bij elkaar, zoals bij mij de amethyst en de woestijnroos passen.
Vanochtend tijdens ons uitlaatrondje lag hij daar zomaar onder de struiken: die kleine kei die zo helemaal betekenis geeft aan dit alles.
Hij paste precies in mijn jaszak 🙂
Onderweg plukte ik wat bloesemtakken van de malus.
De steen voelt heel fijn en goed aan, hij krijgt voor de komende dagen een ereplek op mijn tafel. Daarna mag hij zich bij mijn andere groepje voegen.

Eindelijk heb ik de brief kunnen schrijven en posten (lekker ouderwets) die ik zes jaar geleden had moeten schrijven.
Beter laat dan nooit.
De cirkel is rond.

En terwijl ik met Boaz naar de brievenbus loop, hoor ik in mijn binnenste haar zo zachte en bekende stem: ‘goed bezig vrouw, ik ben enorm trots op je…’
Ik kijk met een brede glimlach ‘naar boven’Mijn zondag was in meerdere opzichten meer dan goed.
Een dag vol Shalom…

De schriften staan weer in de kast.
Niet omdat ik ze nog nodig heb.
Wel omdat ze -vooralsnog- bij me horen.

Alles ademt lente

Stil genieten
van de wonderen om je heen
die je natuur je gratis brengt…
Ik ben nog helemaal in krokussfeer….
en dan kunnen sneeuwklokjes natuurlijk niet ontbreken…
Alles ademt lente…
De kleine man heeft het er maar druk mee 🙂
Hoogste tijd om weer eens ’s ochtends vroeg op stap te gaan…
Best nog wel koud, maar o zo heerlijk!
Gisteren: gewoon een poosje midden op het bospad zitten…
Alleen maar zitten, luisteren en kijken.
Dat kan al meer dan genoeg zijn…

Fijne zondag gewenst!

Ze schieten de grond uit

Sjonge, wat ineens een overdaad aan krokussen en sneeuwklokjes!
Ze schieten de grond uit waar je bij staat, eigenlijk te overweldigend…
En alles barst van de knoppen… het lijkt wel voorjaar…
Met natuurlijk een portretje van de kleine man die ook duidelijk ‘voorjaar’ in het hoofd heeft…
Mijn Valentijn… ♥ 🙂

Toen het nog wit was

en sprookjesachtig mooi in het bos…
Met in de verte eindelijk weer eens één van de reeën gezien…
Prachtige mosjes komen tevoorschijn
… en voorjaarsbloemen piepen inmiddels boven de aarde:
sneeuwklokjes, krokussen, druifjes en narcissen
het licht ademt al iets van lente
het komt vanzelf wel…
“Spring is the fountain of love for thirsty winter”
― Munia Khan