… heb ik wel dat ik vanochtend niet vroeg de deur ben uitgegaan met de kleine man. De zonsopkomst was ongetwijfeld magisch, de velden vol sluiers van nevel. Er waren bijtijds al veel fietsers en joggers op stap, dus zijn we heerlijk het veld ingedoken.
Genieten is nog niet eens het goede woord, het is veel meer dat gevoel van me zo rijk en dankbaar kunnen voelen met zoveel moois om me heen. ‘Gewoon maar liggen in het gras’, kijkend naar de dingen om me heen.
De stilte in, de natuur in… voorbij de drukte in mijn hoofd.
Zoals Monique Verkerk het zo treffend verwoordt: ‘Voorbij de drukte in je hoofd kan zich iets openen, een andere ruimte, een nieuwe helderheid. Een woordloosheid, het numineuze. De stilte lokt altijd weer terug.’



Ik zocht tussen de pinksterbloemen naar oranjetipjes, jammer genoeg niet één. Maar wel prachtige geaderde witjes, zich opwarmend in de zon om de vleugels te drogen…




Boaz… ♥

… wat een genoegen om naar dat zo lieve mannetje te kijken…



Helaas ben ik mijn kleinste tussenring verloren die ik het meest gebruik op mijn 50mm. lens, maar een maatje groter voldoet ook best in het kletsnatte gras 🙂


Nog steeds ga ik in het weekend na onze wandeling naar de rustplaats van manlief. ‘Even bijkletsen en de week evalueren’, noem ik dat 😉
Boaz scharrelt dan wat rond aan de lijn, de lucht afspeurend naar eekhoorns. Want daar is hij fel op!
Rondom komen de bosviooltjes tevoorschijn…


Wat een weergaloos mooie dag!
Binnen 17,5 graden maar buiten was het heerlijk!
En best jammer dat de winterjas voorlopig nog niet de kast in kan…