Het dappere mannetje

Mijn nieuwe huisgenoot: wat een allerleukst en heerlijk hondje is het!
Ineens ziet mijn dagritme er weer heel anders uit..
Hij voelt al zo vertrouwd dat ik me nauwelijks kan voorstellen dat hij er nog maar sinds maandag is.
Maandag kon ik hem amper de halsband om doen, nu staat er een heel blij kwispelend hondje in de gang als ik zijn tuigje en riem pak.
Mijn handen zijn niet meer eng. Ik zie zijn vertrouwen groeien, een dapper mannetje is het!
Autorijden is leuk, rondje park of plas is nog leuker maar met die grote waterplas heeft ie niks.
Nog niet, daar gaan we aan werken 🙂
Als ik in de keuken rommel en rammel, komt hij steevast op een holletje aan. Samen op de bank: het ontroert me om te zien hoe hij zich inmiddels op de rug draait, pootjes in de lucht.
Zich volkomen overgevend en genietend van gekroel.
Vanmorgen zijn we naar het bos geweest: alles is leuk en spannend!
En omdat ik niet van plan ben de lange lijn telkens rondom de boom weg te rollen, mocht hij zelf dat probleem op te lossen… dat kwartje viel dus héél snel 🙂 Leuk om te zien!
Voor mij was het ook wel even dapper slikken: zoveel beelden nog van Izzy en Juda in mijn hoofd in het bos…
Het genieten echter was er niet minder om:
Vanmiddag hebben we onze andere wandelstek opgezocht.
En besloot ik Boaz even los te laten, weliswaar met klotsende oksels, knikkende knieën en de zakken vol koekjes… de windrichting in de gaten houdend i.v.m. de reeën want ik zag hem snuiven en loeren…
Toch nog een Icarusblauwtje kunnen kieken:Ik denk dat we aardig op de goede weg zitten…