Met enige verwondering -en ook afstand- kan ik kijken naar hoe diverse innerlijke processen werken. Naar hun herhalingen en bewegingen. Vaak lijkt het alsof de vicieuze cirkel zich voor de zoveelste keer aandient, maar schijn bedriegt. Het zijn meerdere cirkels: (mijn) leven is geen eendimensionaal gebeuren. In iedere cirkel bewegen andere dingen en bewegen de dingen anders. Soms is het lastig filteren wat de onrust c.q. spanning veroorzaakt en is het wachten op een moment van klaarheid. En een andere keer moet er gewoon ‘binnenwerk’ verricht worden.
Rouw kent geen regels.
Niet dat ik doorlopend verdriet heb, heus niet; er valt genoeg te lachen. Gelukkig wel, want ik lach graag!
Maar toch loop ik regelmatig tegen de Grote Vraag aan: hoe kom ik verder in dit proces? Je kunt ook gehecht raken aan verdriet en pijn. Zover wil ik het niet laten komen, maar ik weet dat ik daar toch wel heel dicht bij ben: het verdriet zo lang mogelijk willen blijven voelen, uit angst om te vergeten. Het slaat nergens op -ik weet het-, maar toch…
Aanvankelijk had ik voor dit ‘binnenwerk’ enige ondersteuning gepland maar die afspraak heb ik afgezegd. Laat mij de dingen maar op mijn eigen manier doen, ik heb daarvoor zelf genoeg in huis (denk/vind ik). Wel heb ik behoefte aan iets van vorm en structuur die tegelijkertijd alle ruimte aan mezelf biedt. Terwijl ik daarover nadenk, schiet me te binnen dat er niet ver van mijn woonplaats een labyrint is uitgelegd: genaamd de Gebroken cirkel bij de vindplaats van het meisje van Yde. Daar wilde ik toch al graag eens kijken.
*voor een groter formaat foto aanklikken*
Het ligt prachtig tussen de bosrand en het open veld in.
Ik adem helemaal op en voel dat dit een prima plek is voor mij. Ik laat het op me inwerken.
Traag slenterend zet ik mijn stappen op weg naar binnen. Op sommige stukken is het pad smal, andere stukken weer heel breed. Glibberig ook.
Ik voel niks, er gebeurt niks en dat hoeft ook allemaal niet, want ik ben niet met verwachtingen gekomen.
Ik wil er alleen maar Zijn.
En als er al ‘iets’ gebeuren moet, vindt dat zijn weg wel vandaag of morgen of later. Het heeft geen haast en is niet aan tijd gebonden.
De zon zorgt voor lange schaduwen…
Terwijl ik mijn eigen spoor trek,
kijk ik naar de sporen aan de hemel.
Lijnen raken elkaar en gaan hun eigen weg.
Geboeid kijk ik ernaar, ze zijn wel heel symbolisch aanwezig in het luchtruim.
Het centrum van de cirkel…Ik blijf een poos staan en laat gedachten komen en gaan.
Langzaam loop ik terug, het labyrint uit.
Ik wil en kan nog niet weg, dat is het enige wat ik voel.
Ik hóef ook nog niet weg.
En bedenk dat ik graag iets van mezelf wil toevoegen aan de gebroken cirkel.
Aan de ingang van het labyrint ligt een berg stenen.
Ik kijk en kies een steen uit.
Opnieuw betreed ik het labyrint met een kleine kei in mijn handen.
Wat me opvalt is dat ik deze keer veel lichter loop, vrijer en opeens voel ik mijn eigen glimlach. Van oor tot oor.
Bij een bepaalde kei stop ik en weet ik: dit is de plek voor mijn kleine steen…Met die kleine kei geef ik iets van mijzelf een eigen plek in deze kring, van en in mijn eigen verhaal en in mijn eigen cirkel. Verbinding en respect is wat ik voel. Ik loop terug en ga ergens halverwege op een grote steen zitten. Me warmend aan de zon en luisterend naar de vogels laat ik de dingen bezinken.
Ineens hoor ik mezelf zeggen: ‘het is tijd om te gaan.’
Op dat moment komt een citroenvlinder om me heen fladderen…
Dan, uit het niets stromen allerlei emoties door mijn lijf.
En ervaar ik diep van binnen: er is iets ‘klaar’.
Ik her-inner.
Ik heb het niet nodig om nog langer daar te zijn.
Een straaljager scheurt het luchtruim door, een magnifiek gezicht en geluid!
Vlak voordat ik in de auto stap, kijk ik nog even naar boven…
Het labyrint:
prachtplaats
krachtplaats
rustplaats
loslaatplaats
her-innerplaats
en nog zoveel meer
Bij het weggaan neem ik nog twee stenen mee.
Eén voor mezelf en één die ik bij manlief breng.
Met een vol, warm en dankbaar hart.
En lichter.
Dat vooral.
minoesjka2 gezegd:
Wat mooi beschreven wat er met jou gebeurde in die cirkel. Lijkt mij een heel bijzondere krachtige plek.
LikeGeliked door 1 persoon
altijdmooiweer gezegd:
Dank Minoesjka! Ik vind het echt een heel bijzondere plek… het vreemde is dat ik altijd graag terugkeer naar dit soort plekken, maar nu heb ik dat juist helemaal niet. Wellicht later, voor nu is het goed zoals het is. Ik ben een diepe ervaring rijker, en dat is meer dan voldoende…
LikeGeliked door 1 persoon
Suzan gezegd:
Prachtig, dank je wel voor je mooie verwoording. Al zoekend, bewust en onbewust, kom je op zo’n mooie plaats. Die je iets te geven heeft, je naar binnen brengt, die je verder helpt. Prachtig en dapper je openheid en je zoektocht. En je opmerkzaamheid, zowel in woorden als in beelden. Heel mooi.
LikeLike
altijdmooiweer gezegd:
Dank je wel voor je mooie woorden, Suzan!
LikeLike
majaer gezegd:
Wat heb jij dit mooi beschreven
LikeGeliked door 1 persoon
margrietspanjaard gezegd:
Het lijkt me een fantastische en weldadige gave om zo je gevoel door dit proces te kunnen verwoorden. Je neemt me er helemaal in mee. Wonderlijk hoe dit allemaal werkt, je verlangen om erheen te gaan en je er dan doorheen laat leiden door “iets”…prachtig hoe je beschrijft wat het met je doet en fijn, dat het dat met je deed
LikeGeliked door 1 persoon
altijdmooiweer gezegd:
Dank je wel, Margriet!
LikeGeliked door 1 persoon
vlasje gezegd:
Stil, stil van respect voor jouw manier om hiermee om te gaan. Je beschrijft zulke onzegbare gevoelszaken heel helder en o zo prachtig in kwetsbaarheid en kracht. En je zet met lef je stappen, helemaal op jouw manier!
LikeGeliked door 1 persoon
altijdmooiweer gezegd:
Dikke knuffel voor jou…
LikeLike
izerina gezegd:
WAt mooi ! Vaak dienen inzichten zich aan op de juiste tijd en in een wonderlijke vorm.
LikeGeliked door 1 persoon
Soli gezegd:
…
Mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
gewoonanneke gezegd:
Wat mooi. Het viel met juist op dit jaar dat je weer (voor zover ik het kan beoordelen door het lezen van je blogs) zoveel zin in de herfst heb terwijl ik me van vorig jaar herinner dat je opzag tegen de lange avonden… Misschien heb ik het niet goed opgemerkt hoor het is ook mijn eigen interpretatie maar ik hoop het wel voor je en op veel mooie herfstfoto’s van jou. Gr Anneke
LikeGeliked door 1 persoon
altijdmooiweer gezegd:
Dank je wel Anneke, je hebt het goed gelezen! Vorig jaar ging ik met moeite de herfst en lange avonden in, nu geniet ik van de fraaie herfstdagen… En met genoeg leesvoer voor handen kom ik de avonden wel door. Want ik heb ook weer heel veel zin in lezen. Het komt allemaal wel weer op gang…
LikeGeliked door 1 persoon