De velden staan dit jaar werkelijk vol met pinksterbloemen, een prachtig gezicht! En waar pinsterbloemen bloeien, is ook vaak het zo mooie oranjetipje te vinden. Nog een korte tijd en dan is het frêle lila alweer verdwenen, dus gingen we de laatste ochtenden toch maar bijtijds op stap.
Speurend naar oranjetipjes.
De kille wind voelde bijna wreed aan en het viel het nog niet mee om met verkleumde handen de camera een beetje stil te houden toen ik het oranjetipje vond 🙂 Het was een kwestie van geduld en wachten op een beetje windstilte.




Met nog een geaderd witje…





We kregen een hagelbui op onze kop…



… ik was wel toe aan hete koffie en Boaz aan zijn ochtendmaal: huiswaarts!
Koud, maar toch een heerlijk begin van de dag!