Tags
Ik kan het niet he, maar 1 of 2 foto’s van iets maken en dan wegwezen. Nee, ik vind het veel leuker om vooral veel te kijken naar hoe en wat er gebeurt. Een patroon gaan zien bijvoorbeeld. Want er is altijd een patroon. Bovendien ben ik wat dit betreft geduldig: als ik iets heb gezien wat me de moeite waard lijkt, kan ik best een uurtje -of langer- wachten. Voor ik het weet heb ik een kaart vol geknipt. Met dan weer het volgende probleem dat ik niet goed kan kiezen welke te bewaren en welke weggooien. Oefening baart kunst overigens: ik word er steeds beter in, in dat weggooien.
Vrijdag bedacht ik dat ik nog best even een uurtje ‘vogeltjes kon kijken’. Een dikke vier uur later was ik thuis. Met een volle kaart. Omdat ik nog even bij de roodborsttapuiten moest kijken. Met ditmaal het vrouwtje in de hoofdrol: even de veren schudden…
Haar staartje kwikt veelvuldig op en neer, misschien om het mannetje te roepen? Tot mijn verrassing kwam ook de (juveniele?) fitis tevoorschijn. allemachtig, wat zijn die vlug… daar kan mijn camera bijna niet tegenop!